کد مطلب: 247129
اسید، رگ غیرتمان را سوزانده است
بخش تعاملی الف - احسان یوسفی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۷ آبان ۱۳۹۳ ساعت ۰۶:۵۵
این روزها رخ ایران از ماتم فرزندانش می سوزد و شرم می کند که چند قطره اسید چگونه آسایش و آرامش وطنش را صلب کرده است.
مساله به قدری آزار دهنده است که بار دیگر نگاه ملتی که سال ها است نسبت به رخ داد های اجتماعیش به بی تفاوتی عادت کرده بود را بار دیگر کنار یکدیگر نشاند تا درد مشترک خود را که سیمای فرزندانش با تنی رنجور اما زنده می سوزاند را تماشا کند، تا شاید از وجدان های به خواب رفته یشان بیدار شوند و پیش از آنکه وطن در آتش جهل و تعصب بسوزد کاری کنند!
اما ای کاش پیش از آنکه اسید، سیمای فرزندان نیک سرشت و نجیب این وطن را بسوزاند و زندگی را تا ابد بر کامشان تلخ کند و ملت را برای چاره اندیشی پیرامون این بحران اجتماعی گرد هم آورد؛ سال ها پیش، آن زمان که اسید های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بر سیمای کشور به آرامی پاشیده می شد کسی بر می خواست و اعتراضی می کرد تا حاصل آن بی تفاوتی ها رنج های دردناک امروز و شاید فرداها نباشد.
آن قدر ساکت و بی تفاوت بوده ایم که حتی رگ غیرتمان سوخت تا خاکستری از بی تدبیری و کم خردی بر سیمای جامعه نشست تا ماحصل آن خاکستر، ققنوسی سرطانی باشد که امروز زایش می کند و چهره ها را خط خطی می کند.
قرار بر این نبود که به بهانه عدالت اجتماعی، شکاف اجتماعی را گسترش دهیم تا ثروتمندان در آن غنی تر و مستضعفین در آن فقیر تر شوند که آنچنان این شکاف روز به روز عمیق تر و زخم آن وخیم تر شود که حاصلی جز سرخوردگی اجتماعی و تنش برای جامعه و ساکنین آن به ارمغان نیاورد!
قرار بر این نبود که دایره مشارکت سیاسی را به خودی و غیر خودی تقسیم کنیم و آنان را که دیدی متفاوت به زندگی و اجتماع داشتند را از خود دور بسازیم و در جامعه بذر نفاق بپاشانیم تا از اتحاد ملت خود داری کنیم.
قرار بر این نبود که به بهانه توزیع عادلانه ثروت، دست به اختلاس های بی پایان بزنیم تا با پر کردن جیب دیگران اعتماد ملت را بسوزانیم و شمع امیدشان را خاموش کنیم و چشمانشان را به فردای بهتر کور سازیم!
قرار بر این نبود اگر کسی همچون ما نیندیشید به سیمایش چنگ زنیم و رخ همچو ماهشان را با ابرهای سیاه ، خط خطی کنیم!
بپذیرم و از فهمیدن این واقعیت دوری نجویم؛ که فراوانند انسان های که تفکرشان، خلق و خویشان آنگونه که قانون، عرف و علاقه ما می پسندد هماهنگ نیست؛ اما در نزد خدایی که انسانیت و آبروی بنده اش مقام و جایگاهش از خانه اش نیز مقدس تر و والاترست، شریف ترند.
نمی توان پیش از آنکه حقیقت هویدا شود دست به قضاوت و صدور حکم برد؛ اما بپذیریم حتی اگر هیچ یک از دلایل فوق انگیزه فرد یا افراد اسید پاش نباشید اما هر یک از آنان می تواند انگیزه هر نوع ناهنجاری اجتماعی را در جامعه بروز دهد و زمینه ساز ناامنی و آشوب و هرج و مرج را در کشور پایه ریزی کند.
به مسئولین خود بیاموزیم و یادآوری کنیم که پیشگیری بهتر از درمان است، و جامعه امروز ما در برابر ناهنجاری های اجتماعی قرار گرفته است، که اگر اکنون درباره معضل رفع بیکاری جوانان کشور، رشد فزاینده مواد مخدر در بین قشر فعال جامعه، پائین آمدن سن فحشاء در نظام اجتماعی، رشد فساد در بروکراسی های اداری، و پایین آمدن امید به زندگی و سست شدن بنیان زندگی در خانواده ها فکر و اندیشه ای نشود؛ فردا پیش از آنکه اسید سرو استوار دیگری را بسوزاند این بار ریشه همه ما را خواهد سوزاند که دیگر خانه ای برای سکونت نخواهد ماند تا باز طلوع خورشید را از پنجره اتاقمان نظاره گر باشیم.
مساله به قدری آزار دهنده است که بار دیگر نگاه ملتی که سال ها است نسبت به رخ داد های اجتماعیش به بی تفاوتی عادت کرده بود را بار دیگر کنار یکدیگر نشاند تا درد مشترک خود را که سیمای فرزندانش با تنی رنجور اما زنده می سوزاند را تماشا کند، تا شاید از وجدان های به خواب رفته یشان بیدار شوند و پیش از آنکه وطن در آتش جهل و تعصب بسوزد کاری کنند!
اما ای کاش پیش از آنکه اسید، سیمای فرزندان نیک سرشت و نجیب این وطن را بسوزاند و زندگی را تا ابد بر کامشان تلخ کند و ملت را برای چاره اندیشی پیرامون این بحران اجتماعی گرد هم آورد؛ سال ها پیش، آن زمان که اسید های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بر سیمای کشور به آرامی پاشیده می شد کسی بر می خواست و اعتراضی می کرد تا حاصل آن بی تفاوتی ها رنج های دردناک امروز و شاید فرداها نباشد.
آن قدر ساکت و بی تفاوت بوده ایم که حتی رگ غیرتمان سوخت تا خاکستری از بی تدبیری و کم خردی بر سیمای جامعه نشست تا ماحصل آن خاکستر، ققنوسی سرطانی باشد که امروز زایش می کند و چهره ها را خط خطی می کند.
قرار بر این نبود که به بهانه عدالت اجتماعی، شکاف اجتماعی را گسترش دهیم تا ثروتمندان در آن غنی تر و مستضعفین در آن فقیر تر شوند که آنچنان این شکاف روز به روز عمیق تر و زخم آن وخیم تر شود که حاصلی جز سرخوردگی اجتماعی و تنش برای جامعه و ساکنین آن به ارمغان نیاورد!
قرار بر این نبود که دایره مشارکت سیاسی را به خودی و غیر خودی تقسیم کنیم و آنان را که دیدی متفاوت به زندگی و اجتماع داشتند را از خود دور بسازیم و در جامعه بذر نفاق بپاشانیم تا از اتحاد ملت خود داری کنیم.
قرار بر این نبود که به بهانه توزیع عادلانه ثروت، دست به اختلاس های بی پایان بزنیم تا با پر کردن جیب دیگران اعتماد ملت را بسوزانیم و شمع امیدشان را خاموش کنیم و چشمانشان را به فردای بهتر کور سازیم!
قرار بر این نبود اگر کسی همچون ما نیندیشید به سیمایش چنگ زنیم و رخ همچو ماهشان را با ابرهای سیاه ، خط خطی کنیم!
بپذیرم و از فهمیدن این واقعیت دوری نجویم؛ که فراوانند انسان های که تفکرشان، خلق و خویشان آنگونه که قانون، عرف و علاقه ما می پسندد هماهنگ نیست؛ اما در نزد خدایی که انسانیت و آبروی بنده اش مقام و جایگاهش از خانه اش نیز مقدس تر و والاترست، شریف ترند.
نمی توان پیش از آنکه حقیقت هویدا شود دست به قضاوت و صدور حکم برد؛ اما بپذیریم حتی اگر هیچ یک از دلایل فوق انگیزه فرد یا افراد اسید پاش نباشید اما هر یک از آنان می تواند انگیزه هر نوع ناهنجاری اجتماعی را در جامعه بروز دهد و زمینه ساز ناامنی و آشوب و هرج و مرج را در کشور پایه ریزی کند.
به مسئولین خود بیاموزیم و یادآوری کنیم که پیشگیری بهتر از درمان است، و جامعه امروز ما در برابر ناهنجاری های اجتماعی قرار گرفته است، که اگر اکنون درباره معضل رفع بیکاری جوانان کشور، رشد فزاینده مواد مخدر در بین قشر فعال جامعه، پائین آمدن سن فحشاء در نظام اجتماعی، رشد فساد در بروکراسی های اداری، و پایین آمدن امید به زندگی و سست شدن بنیان زندگی در خانواده ها فکر و اندیشه ای نشود؛ فردا پیش از آنکه اسید سرو استوار دیگری را بسوزاند این بار ریشه همه ما را خواهد سوزاند که دیگر خانه ای برای سکونت نخواهد ماند تا باز طلوع خورشید را از پنجره اتاقمان نظاره گر باشیم.
کلمات کلیدی : احسان یوسفی
