داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

۳۱

درباره برهم زدن بازی توسط رئیس جمهور

فرهاد محسني

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

در ماههاي اخير تحليل هاي متفاوتي از نحوه عمل دولت و شخص رئيس جمهور در خصوص برخي رفتارهاي عجيب و غير منتظره ايشان مطرح گرديده و صاحبنظران دلايل و نيت هاي پشت پرده چنين رفتارهايي را در قالب سناريوهاي مختلف مطرح نموده اند . يكي از مصاديق اين رفتارها به انتصاب افراد مسئله دار برمي گردد كه اين روزها حواشي بسياري را در كشور ايجاد نموده است. پرسشي كه ذهن اكثر مردم و حتي مسئولان را به خود مشغول نموده اين است كه چرا رئيس جمهمور بايد به چنين اقداماتي دست بزند و اصولا چه هدفي را از اين برنامه ها پيگيري ميكند؟

در كنار تفسيرهاي مختلف شايد بتوان قريب به يقين دليل چنين تصميماتي را به عدم توفيق دولت در خلال هفت سال گذشته در تحقق برنامه هاي اعلام شده ريشه يابي كرد. اگر نظري اجمالي به شعارها و سياستهاي محوري دولت بيندازيم به سهولت درخواهيم يافت كه دولت نتوانسته تقريبا به هيچ يك از مهمترين اهدافش دست يابد. بعنوان نمونه يكي از اهداف اصلي دولت نهم و دهم مبارزه با فساد بود كه متاسفانه نه تنها اثري از بهبود در آن نمي بينيم بلكه بر اساس آمار سازمان بين المللي شفافيت (يكي از همان سازمانهايي كه وقتي نرخ هاي رشد عملكرد دولت را اعلام ميكنند به صحت آنها استناد مي شود) رتبه فساد ايران در سال ۲۰۰۴ از ۸۸ به ۱۶۸ در سال ۲۰۱۱ رسيده است يعني ما در خلال سالهايي كه مبارزه با فساد جزو برنامه هاي جدي دولت بوده است ۸۰ پله در رده بندي سلامت اداري سقوط كرده ايم . صرفنظر از چنين آماري همه ما به وضوح شاهد واقعيات تلخ در اين حوزه هستيم.

در مورد مبارزه با تورم نيز شعار اصلي رئيس جمهور يك رقمي نمودن نرخ تورم بود. يعني بنا بود نرخ تورم كه در سال ۸۴ حدود ۱۰.۵ بود يك رقم كاهش پيدا كند تا به تك رقمي شدن تبديل شود اما واقعا كاهش يك رقم راحت تر است يا افزايش ۱۵ درصدي؟ دولتي كه وارث مقادير قابل توجهي ذخيره ارزي بود و درآمدهاي افسانه اي ناشي از افزايش قيمت نفت نصيبش شد امروز اعلام ميكند كه ذخيره اش صفر است. دولتي كه قرار بود وابستگي بودجه را از درآمدهاي نفتي كاهش دهد امروز نفتي ترين بودجه هاي تاريخ كشور را به مجلس ارائه مي كند. دولتي كه شعار شايسته سالاري را مي داد كمترين ميزان تعهد را در انتصاب مديران بر اساس شايستگي هاي فني از خود بر جاي گذارده است. در مورد مبارزه با بيكاري ،‌افزايش اقتدار ملي ، تقويت سياست خارجي و... وضعيت بهتر از اين نيست .

با اين اوصاف كسي كه در بهترين شرايط و در كنار بهترين فرصتها براي جهش اقتصادي و سياسي كشور قرار داشته است امروز خود را نا توان از تحقق شعارها مي بيند و بديهي است كه بركناري او مي تواند برايش بهترين هديه ممكن باشد چرا كه همچون هميشه كه در هنگامه بحران ها همه تقصيرها را به گردن دست هاي نامرئي بدخواهان مي اندازد ،‌مي تواند براي تمام عمر بگويد كه اگر چوب لاي چرخ دولت نمي گذاشتند من مي توانستم چنين و چنان كنم.

شايد به همين دليل است كه رئيس جمهور با انجام كارهاي غيرقاوني از جمله قهر و خانه نشيني ، قانون گريزي در بحث حساس هدفمندي ، انتصاب افراد بسيار مسئله دار و بويژه نوع برخوردش در جلسه سؤال از ايشان به گونه اي رفتار ميكند كه گويي مشتاق استيضاح و بركناريست و به هر نحو در تلاش است تا كاسه صبر مجلس را لبريز كند . چنانچه اين تحليل صحيح باشد قطعا بايد شاهد رفتارهاي غير منتظره ديگري از ايشان باشيم.اما ايشان غافل است از اينكه مجموعه مديريتي كشور زيرك تر از اينست كه با بازي قديمي " بر هم زدن بازي" ايشان را به اهدافش برساند.