داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

۱

از رفتار دشمن باید درس گرفت

بخش تعاملی الف - علی طاهری

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

پارسال بود که روحانی از ادبیات جدیدی در مذاکرات پرده برداری نمود و با ابتکاری بجا و مناسب از بازی برد-برد در مذاکرات و دوری از مذاکرات با حاصل جمع صفر سخن راند.

اینکه در این یک سال اندی چقدر تیم مذاکره کننده هسته ای (سیاسی) و به تعبیر رهبر معظم انقلاب، فرزندان انقلاب، تلاش نمودند و به چه دستاوردهای سیاسی و اقتصادی رسیده‌اند یا خواهند رسید، موضوع بحث این مقاله نیست. آنچه که در اینجا مایل به صحبت و توجه مقامات سیاستگذار به آن هستم، گرفتن نتیجه برد از بازی باخته است.

برای توضیح بهتر، اجازه دهید یک بار دیگر به عقب برگردیم. جایی که حسن روحانی چیدمانی از اقدامات و پیشنهادات را در غالب یک مجموعه سیاستگذاری به ۵+۱ پیشنهاد داد. این پیشنهادات در ابتدا منجر به توافق یکساله و سپس منجر به مجموعه از مذاکرات فشرده با ۵+۱ در سطح وزارت امور خارجه، معاونین و کارشناسان شد.

ظاهرا رویکرد پیشنهادات ایران مبتنی برعدم عبور از خطوط قرمز شناخته شده از یک طرف و نرمش قهرمانانه از سوی دیگر بوده است. این رویکرد منجر به بازی برد – برد برای طرفین مذاکره خواهد شد به شرط آنکه ۵+۱ هم از خود انعطاف نشان دهد، به شرط آنکه آنها هم برای ازمیان بردن این جدال بیهوده به اندازه ایران اراده داشته باشند و از همه مهمتر به شرط آنکه آمریکا خوی استکباری و استعماری خود را حداقل در این خصوص کنار بگذارد. این ها همه پیش شرطهای یک توافق هستند که منجر به برد طرفین خواهد شد.

حال کمی به رفتار طرف مقابل به خصوص آمریکا در این بازی سیاسی نگاه بیاندازیم. آمریکا در این بازی با اضافه نمودن چند زمین بازی به مجموعه بسته پیشنهادی ایران چنان شرایطی را برای خودایجاد نموده است که حتی در صورت به بن بست رسیدن مذاکرات و شکست آن بی شک آمریکا برد خود را از این بازی خواهد داشت. در واقع آمریکا با به بازی گرفتن اسراییل، عربستان، قطر، بحرین و امارات در مسیر مذاکرات به نحوی رفتار می ‏نماید که هزینه شکست مذاکرات را از داخل چاه‌های عربی اکتساب کند. و همچنین به اندازه کافی از لابی صهیونیست در آمریکا استفاده لازم را برای تبلیغات دور بعد خود داشته باشد، اینجا جمهوری خواه و دمکرات مهم نیست، مهم سهم هزینه تبلیغاتی دور بعدی انتخابات آمریکا است که کارتل‌های مالی صهیونیست، درصورت شکست مذاکرات، با کمال رضایت آن را پرداخت خواهند نمود.

در کنار این وضعیت آمریکا سیاستمدارانه تر از این رفتار نموده است. آمریکا همچنان به دنبال یک توافق جامع و از نظر خودشان خوب با ایران هستند. این که توافق خوب را آن ها چگونه معنی می‌کنند جای بحث زیادی دارد و در این خصوص مطلب زیاد است.

باری به هرجهت، سیاست‌های ایران و رفتار سیاستمدارانه آمریکا منجر به آن شده است که اگر مذاکرات منجر به توافق جامع شود، ایران به بخشی از حقوق مشروعه خود می‌رسد و آمریکا به یک توافق خوب با ایران. و اگر مذاکرات به توافق منجر نشود ایران معلوم نیست که در این فرایند چه چیزی را بدست می آورد ولی آمریکا نفت ارزان، هزینه انتخابات، تثبیت موقعیت در منطقه و . . . را در زمین های می‌برد که ایران اصلا آنجا حضوری ندارد.

حال سوال این است که آیا ایران برای بعد از شکست مذاکرات همانند آمریکا برنامه ای برای رسیدن به برد دارد؟