به گزارش «تابناک»، چند روز از کسب رای اعتماد وزرا از مجلس و آغاز به کار رسمی کابینه دولت یازدهم سپری شده اما کافی است به نیم تای پایینی روزنامه‌های کثیر الانتشار نگاهی انداخته و در مقام قیاس آنها با روزهای قبل برآییم تا با کمال تعجب دریابیم که حجم پیام های تبریک چاپ شده در این رسانه های نوشتاری شدت گرفته است؛ گویی برخی تازه این راه تبریک گفتن و مزیت های آن را به یاد آورده‌اند!

جالب اینجاست که برخی وزرا در پیش بینی این اتفاق، از همان روز کسب رای اعتماد مجلس خواستار آن شدند که پیام تبریکی برایشان ارسال نشده و کسی متقبل هزینه از این باب نشود تا جایی که یکی از وزرا در اقدامی جالب توجه، این درخواست را مکتوب برای رسانه ها و خبرگزاری ها ارسال کرد و حتی در ستون تبلیغات برخی روزنامه ها به چاپ سپرد تا شاید اطلاع مردم از این رویکرد، مانعی هر چند کوچک در راه رسم شده سالهای گذشته شود اما ظاهرا توفیق چندانی به دست نیاورد.

بدین ترتیب هنوز روند تبریک های روزنامه ای ادامه داشته و دور از ذهن نیست که با انتصاب دیگر مدیران دولتی، به ویژه انتصاب انبوه استانداران، فرمانداران، بخش داران و ...، به تجارتی گزاف برای صاحبان و مالکان روزنامه ها تبدیل شود؛ هرچند هستند روزنامه هایی که به دلایلی، صفحات خود را به تبریک گویان نفروخته اند. دلایلی مانند چهارچوب های قوی و حرفه ای، برآمدن از خاستگاه متفاوت با دولت مستقر و ... .

البته این اتفاق تا حدودی موجه است چراکه شور و شوق برآمده از انتخاب دکتر روحانی، به ویژه با توجه بحث های مطرح در دوران پیش از انتخابات و با در نظر گرفتن کسب آرای حداکثری توسط ایشان در میدان رقابت با هفت نامزد دیگر ریاست جمهوری، آن چنان امیدی به جامعه تزریق کرده که اگر همین دستاورد حفظ شود، قطعا نه تنها موج گرانی و اتفاقات سوال برانگیزی مانند تلاطم بازارهای مختلف یارای عرض اندام خواهند یافت و نه به تبع آن، سرمایه های اجتماعی در سطوح مختلف از دست خواهد رفت.

از این بعد نیک اندیشانه و از سر خرسندی که بگذریم، حتما حق خواهید داد که انتشار پیام تبریکی که هزینه گزافی برای چاپ آن پرداخت شده، می‌تواند منشا شکل گیری ماجراهای نامطلوبی بوده و یا دست کم، به نوعی وزیر منتخب را در تنگنا قرار دهد چراکه نه روی خوشی دارد محبت را بی پاسخ بگذاریم و نه می‌توان فرد تبریک گوینده را حتی عتاب و خطاب قرار داد.

دقت کنید از فشاری سخن می گوییم که ناخواسته وارد می‌شود وگرنه کیست که نداند برخی از پیام های تبریک، به سان سلام گرگ هستند که بی طمع نیست چراکه به جرات می‌توان ادعا کرد تبریک در این سطح گاه راهی برای تغییر رنگ و یا لاپوشانی حقایقی از طرف تبریک گوینده به شمار می‌آید.

شاید نیازی به ذکر مثال نباشد ولی برای آنکه ذهنمان منحرف نشده و ماجرا روشن تر شود، بد نیست که تصور کنیم هر کدام از ما انتخاب شده و به چنین سمت های مهمی منصوب شده باشیم؛ آن وقت اگر پیام های تبریکی به دستمان برسد که لا به لایشان اسم افرادی به چشم بخورد که آشنا نیستند و یا نه، آشنا هستند ولی پیشتر چه بسا چشم دیدنمان را هم نداشتند. آیا غیر از این است که یا آن فرد مثل داستان فیلم های سطحی متحول شده و خواستار اعلام رسمی این موضوع است یا اینکه به طمعی دست به این اقدام زده و هزینه کرده؟!

شاید بد نباشد که وزرا و دیگر مسئولانی که منصوب خواهند شد، اسامی تبریک گویان را جایی یادداشت کنند تا در ادامه عیار این افراد دستشان بیاید.