کد مطلب: 423648
تمام حاشیه های «جشنواره سینما حقیقت»
بخش فرهنگی الف 23 /آذر 95
تاریخ انتشار : سه شنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۵ ساعت ۰۸:۴۹
دهمین دوره جشنواره سینما حقیقت در حالی به پایان رسید که در مراسم اختتامیه آن شاهد اتفاقات گاه عجیب و سیاسی و نیز بی عدالتی نسبت به برخی فیلم‌ها در این دوره بودیم. اتفاقات و جناح‌بندی‌هایی که به اذعان خود داوران برای آن نمی‌شود کاری کرد.
اختتامیه این دوره از جشنواره یکشنبه شب در تالار اندیشه حوزه هنری برگزار شد و منتخبان این دوره شناخته شدند اما اجرای این اختتامیه و منتخبان آن حواشی زیادی را به همراه داشت.
از انتخاب فیلم‌های بحث برانگیزی چون «دیپلماسی شکست ناپذیر آقای نادری» در بخش هنروتجربه گرفته تا تقدیر و تشکر فیلمسازان بعد از کسب جایزه از فیلم‌هایی به سبک تاکسی جعفر پناهی و با درون مایه فمنیستی تا لقب اعتماد سینمای ایران به خانم رخشان بنی اعتماد توسط وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی از اتفاقاتی بود که نمی‌توان به سادگی از کنار آنها گذشت.
به گزارش صبح نو تجلیل از آقای پروفسور گرهارد فرایلینگر به عنوان پزشکی که خدمات ارزنده به مجروحان شیمیایی ایران روا داشته را اگر قوت برنامه بدانیم و این تجلیل را در کنار بی اهمیتی به موضوع مقاومت در بخش جایزه شهید آوینی، نماد صلح در برابرمقاومت از این تجلیل ندانیم اما از برخی سخنان مجری این جشنواره آقای محمدرضا شهیدی فر که دست دادن هنرمندان با داوران خارجی را برای مزاح جلسه قرار داده و دست دادن یا ندادن را اسباب خنده ایرانیان می‌داند، نمی‌توان به راحتی گذشت.
کنار همه این اتفاقات که در اختتامیه یک جشنواره می افتد اما از بخش اصلی آن یعنی اهدای جوایز نمی‌توان گذشت. جوایزی که مجمل است و حدیث مفصل دارد.
در بخش جایزه شهید آوینی با داشتن 15 اثر با موضوع مقاومت از 23 اثر اما هیچ جایزه‌ای به اثری با موضوع مقاومت داده نشد که این خود باعث بهت فیلمسازان این بخش شده بود. فیلمسازانی که نه به جهت فیلم‌های خود بلکه فیلم‌های دیگری را مستحق جایزه می‌دانستند.
آقای ساسان فلاح فر، کارگردان «نبرد پالمیرا» در همین زمینه می‌گوید: بخش جایزه شهید آوینی 15 اثر از 23 اثر در موضوع مقاومت بود اما تعجب میکنم که به موضوع مقاومت هیچ جایزه‌ای تعلق نگرفت. حتی فیلم «ایرانیان مرتد» عبدالله حمید زاده با آن قدرت، کیفیت و پرداخت خوب مورد توجه قرار نگرفت تا جایی که من می‌بینم اهدای جوایز سیاسی جناحی بوده است.
این که بخش جایزه شهید آوینی این گونه مورد بی توجهی در موضوع مقاومت از سوی جشنواره می‌شود، نکته قابل تأملی است. شاید این حوزه، هنوز مورد توجه سینمای ایران چه در موضوع مستند و چه داستانی قرار نگرفته است. مسأله‌ای که شاید دست اندارکاران این جشنواره بر آن صحه می‌گذارند.
در همین زمینه آقای محمدرضا اصلانی از داوران بخش مسابقه ملی به «صبح‌نو» می‌گوید: من داور این بخش نبودم و زیاد هم با این قضیه موافق نیستم . سینمای موضوعی معنای چندانی ندارد، سینمای ساختاری مهم است و مفاهیمش با این موضوعات فرق دارد .
به نظر می‌رسد هنوز موضوع مقاومت که پرچم دار آن جمهوری اسلامی ایران است هنوز در همه ارکان و نهادهای کشوری نهادینه نشده است . مسأله‌ای که برای آن مشقت‌ها، خون دل خوردن‌ها و جان‌ها نثار شده است.
از مسأله بی‌توجهی به موضوع مقاومت در این جشنواره که بگذریم، اهدای جوایز به بخش‌های دیگر و فیلمسازان آن بخش‌ها نارضایتی‌هایی را به همراه داشت که می‌توان آن را به عنوان نمونه دیگر تأمل برانگیز بودن اختتامیه سینما حقیقت دانست. مسأله‌ای که برخی فیلمسازان عرصه مستند که همواره کنار جشنواره هستند سعی در تکذیب و عادی بودن آن دارند.
نارضایتی‌هایی که طبیعی خوانده می‌شود
آقای مجید برزگر، کارگردان و مستند ساز سینمای ایران هم با پربار توصیف کردن این دوره از جشنواره درباره نارضایتی فیلمسازان از اهدای جوایز به «صبح‌نو» می‌گوید: این مسأله خیلی طبیعی است، این هفت داور به نظر من موجه بوده‌اند و با هفت داور دیگر غیر از این نیز، ممکن بود تغییرات در داوری پیش بیاید. به نظر من نمره قبولی را فیلم‌ها گرفته‌اند وقتی وارد جشنواره شده‌اند. به هر حال یک فیلم باید انتخاب شود و نامزدها قطعاً جلسات زیادی همراه با بحث مفصل برای انتخاب یک فیلم داشته‌اند، بنابراین ناراحتی و خوشحالی برخی فیلمسازان طبیعی است.
اعتراض دیگری که به جوایز شده بود توسط کارگردان مستند بلند «ننا» بود که بعد از آمدن روی صحنه جشنواره دهم سینما حقیقت از زودتر بالا آمدنش روی صحنه در اعتراض به شهیدی‌فر و هیأت داوران گفت. عمل این کارگردان نوعی اعتراض خاموش است.
اعتراضاتی که وجود داشت اما آقای محمدرضا وطن دوست کارگردان اولین مستند متفاوت در ایران و جهان، نماینده صدای فیلمسازان معترض بود. آقای محمدرضا وطن دوست تصویربردار و کارگردان «ننا» که نامزد 5 جایزه و منتخب جایزه ویژه هیأت داوران بود در همین زمینه اظهار کرد: سیاست جشنواره این بود که جوایز بین همه نامزدها تقسیم شود تا نارضایتی وجود نداشته باشد. فیلم ما باید جایزه بهترین تصویر، صدا و هنر و تجربه هم می‌گرفت. تصویربرداری من شش سال و صدای من یک سال طول کشیده است و اولین فیلم در سینمای ایران و جهان است که رسوم شالی‌کاری از زیر آب نمایش داده می‌شود.
وی در ادامه عنوان کرد: بعد از دریافت بهترین تصویربرداری برنده جایزه بخش ملی به سراغ من آمده، از من معذرت خواهی می‌کند و می‌گوید نمی‌دانم چطور این جایزه به من داده شده است.
آقای وطن دوست همچنین گفت: آقای محمدرضا اصلانی در صحبت‌هایی که با من داشت حکم تأیید بر اثر من گذاشت و گفت که همه فیلم‌ها مستندسازی بودند اما فیلم شما سینما بود که من بسیار لذت بردم و برای آن احترام قائلم. «ننا» هم سینما و هم مستند بود اما صلاح و سیاست در انتخاب چیز دیگری بود.
نمی‌توانستیم کاری کنیم
به نظر می‌رسد داوران جشنواره و دست‌اندرکاران آن، خود واقف به برخی مسائل هستند اما یا خود را به خواب زده‌اند یا کاری از دستشان بر نمی‌آید. مسأله‌ای که آقای محمد رضا اصلانی خود بر آن صحه می‌گذارد. وی درباره دوره دهم این جشنواره می‌گوید: سینما حقیقت یکی از مهم‌ترین جشنواره‌های هنری این مملکت، باعث ارتقای سینمای مستند شده است منتها مسأله و نگرانی من همیشه این است که جوایزی که داده می‌شود برآیند نظرات فردی نبوده بلکه برآیند گروه است و من دلم می‌خواست فیلم‌های دیگری جایزه را ببرند و تشویق شوند اما متأسفانه به جهت محدودیت جوایز نمی‌شود برای آن دوستان کاری کرد. فیلم‌هایی که لذت بردم اما نمی‌توانستیم کاری کنیم.
به نظر می‌رسد دوره دهم جشنواره سینما حقیقت جدا از طریقه بحث برانگیز برگزاری آن خارج از مدیریت مسوولان آن بوده که خود نیز در انجام درست آن اراده‌ای نداشتند.
اختتامیه این دوره از جشنواره یکشنبه شب در تالار اندیشه حوزه هنری برگزار شد و منتخبان این دوره شناخته شدند اما اجرای این اختتامیه و منتخبان آن حواشی زیادی را به همراه داشت.
از انتخاب فیلم‌های بحث برانگیزی چون «دیپلماسی شکست ناپذیر آقای نادری» در بخش هنروتجربه گرفته تا تقدیر و تشکر فیلمسازان بعد از کسب جایزه از فیلم‌هایی به سبک تاکسی جعفر پناهی و با درون مایه فمنیستی تا لقب اعتماد سینمای ایران به خانم رخشان بنی اعتماد توسط وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی از اتفاقاتی بود که نمی‌توان به سادگی از کنار آنها گذشت.
به گزارش صبح نو تجلیل از آقای پروفسور گرهارد فرایلینگر به عنوان پزشکی که خدمات ارزنده به مجروحان شیمیایی ایران روا داشته را اگر قوت برنامه بدانیم و این تجلیل را در کنار بی اهمیتی به موضوع مقاومت در بخش جایزه شهید آوینی، نماد صلح در برابرمقاومت از این تجلیل ندانیم اما از برخی سخنان مجری این جشنواره آقای محمدرضا شهیدی فر که دست دادن هنرمندان با داوران خارجی را برای مزاح جلسه قرار داده و دست دادن یا ندادن را اسباب خنده ایرانیان می‌داند، نمی‌توان به راحتی گذشت.
کنار همه این اتفاقات که در اختتامیه یک جشنواره می افتد اما از بخش اصلی آن یعنی اهدای جوایز نمی‌توان گذشت. جوایزی که مجمل است و حدیث مفصل دارد.
در بخش جایزه شهید آوینی با داشتن 15 اثر با موضوع مقاومت از 23 اثر اما هیچ جایزه‌ای به اثری با موضوع مقاومت داده نشد که این خود باعث بهت فیلمسازان این بخش شده بود. فیلمسازانی که نه به جهت فیلم‌های خود بلکه فیلم‌های دیگری را مستحق جایزه می‌دانستند.
آقای ساسان فلاح فر، کارگردان «نبرد پالمیرا» در همین زمینه می‌گوید: بخش جایزه شهید آوینی 15 اثر از 23 اثر در موضوع مقاومت بود اما تعجب میکنم که به موضوع مقاومت هیچ جایزه‌ای تعلق نگرفت. حتی فیلم «ایرانیان مرتد» عبدالله حمید زاده با آن قدرت، کیفیت و پرداخت خوب مورد توجه قرار نگرفت تا جایی که من می‌بینم اهدای جوایز سیاسی جناحی بوده است.
این که بخش جایزه شهید آوینی این گونه مورد بی توجهی در موضوع مقاومت از سوی جشنواره می‌شود، نکته قابل تأملی است. شاید این حوزه، هنوز مورد توجه سینمای ایران چه در موضوع مستند و چه داستانی قرار نگرفته است. مسأله‌ای که شاید دست اندارکاران این جشنواره بر آن صحه می‌گذارند.
در همین زمینه آقای محمدرضا اصلانی از داوران بخش مسابقه ملی به «صبح‌نو» می‌گوید: من داور این بخش نبودم و زیاد هم با این قضیه موافق نیستم . سینمای موضوعی معنای چندانی ندارد، سینمای ساختاری مهم است و مفاهیمش با این موضوعات فرق دارد .
به نظر می‌رسد هنوز موضوع مقاومت که پرچم دار آن جمهوری اسلامی ایران است هنوز در همه ارکان و نهادهای کشوری نهادینه نشده است . مسأله‌ای که برای آن مشقت‌ها، خون دل خوردن‌ها و جان‌ها نثار شده است.
از مسأله بی‌توجهی به موضوع مقاومت در این جشنواره که بگذریم، اهدای جوایز به بخش‌های دیگر و فیلمسازان آن بخش‌ها نارضایتی‌هایی را به همراه داشت که می‌توان آن را به عنوان نمونه دیگر تأمل برانگیز بودن اختتامیه سینما حقیقت دانست. مسأله‌ای که برخی فیلمسازان عرصه مستند که همواره کنار جشنواره هستند سعی در تکذیب و عادی بودن آن دارند.
نارضایتی‌هایی که طبیعی خوانده می‌شود
آقای مجید برزگر، کارگردان و مستند ساز سینمای ایران هم با پربار توصیف کردن این دوره از جشنواره درباره نارضایتی فیلمسازان از اهدای جوایز به «صبح‌نو» می‌گوید: این مسأله خیلی طبیعی است، این هفت داور به نظر من موجه بوده‌اند و با هفت داور دیگر غیر از این نیز، ممکن بود تغییرات در داوری پیش بیاید. به نظر من نمره قبولی را فیلم‌ها گرفته‌اند وقتی وارد جشنواره شده‌اند. به هر حال یک فیلم باید انتخاب شود و نامزدها قطعاً جلسات زیادی همراه با بحث مفصل برای انتخاب یک فیلم داشته‌اند، بنابراین ناراحتی و خوشحالی برخی فیلمسازان طبیعی است.
اعتراض دیگری که به جوایز شده بود توسط کارگردان مستند بلند «ننا» بود که بعد از آمدن روی صحنه جشنواره دهم سینما حقیقت از زودتر بالا آمدنش روی صحنه در اعتراض به شهیدی‌فر و هیأت داوران گفت. عمل این کارگردان نوعی اعتراض خاموش است.
اعتراضاتی که وجود داشت اما آقای محمدرضا وطن دوست کارگردان اولین مستند متفاوت در ایران و جهان، نماینده صدای فیلمسازان معترض بود. آقای محمدرضا وطن دوست تصویربردار و کارگردان «ننا» که نامزد 5 جایزه و منتخب جایزه ویژه هیأت داوران بود در همین زمینه اظهار کرد: سیاست جشنواره این بود که جوایز بین همه نامزدها تقسیم شود تا نارضایتی وجود نداشته باشد. فیلم ما باید جایزه بهترین تصویر، صدا و هنر و تجربه هم می‌گرفت. تصویربرداری من شش سال و صدای من یک سال طول کشیده است و اولین فیلم در سینمای ایران و جهان است که رسوم شالی‌کاری از زیر آب نمایش داده می‌شود.
وی در ادامه عنوان کرد: بعد از دریافت بهترین تصویربرداری برنده جایزه بخش ملی به سراغ من آمده، از من معذرت خواهی می‌کند و می‌گوید نمی‌دانم چطور این جایزه به من داده شده است.
آقای وطن دوست همچنین گفت: آقای محمدرضا اصلانی در صحبت‌هایی که با من داشت حکم تأیید بر اثر من گذاشت و گفت که همه فیلم‌ها مستندسازی بودند اما فیلم شما سینما بود که من بسیار لذت بردم و برای آن احترام قائلم. «ننا» هم سینما و هم مستند بود اما صلاح و سیاست در انتخاب چیز دیگری بود.
نمی‌توانستیم کاری کنیم
به نظر می‌رسد داوران جشنواره و دست‌اندرکاران آن، خود واقف به برخی مسائل هستند اما یا خود را به خواب زده‌اند یا کاری از دستشان بر نمی‌آید. مسأله‌ای که آقای محمد رضا اصلانی خود بر آن صحه می‌گذارد. وی درباره دوره دهم این جشنواره می‌گوید: سینما حقیقت یکی از مهم‌ترین جشنواره‌های هنری این مملکت، باعث ارتقای سینمای مستند شده است منتها مسأله و نگرانی من همیشه این است که جوایزی که داده می‌شود برآیند نظرات فردی نبوده بلکه برآیند گروه است و من دلم می‌خواست فیلم‌های دیگری جایزه را ببرند و تشویق شوند اما متأسفانه به جهت محدودیت جوایز نمی‌شود برای آن دوستان کاری کرد. فیلم‌هایی که لذت بردم اما نمی‌توانستیم کاری کنیم.
به نظر می‌رسد دوره دهم جشنواره سینما حقیقت جدا از طریقه بحث برانگیز برگزاری آن خارج از مدیریت مسوولان آن بوده که خود نیز در انجام درست آن اراده‌ای نداشتند.
کلمات کلیدی : سینما حقیقت+جشنواره سینما حقیقت
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
