داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۳۵

چند سوال به مطلب "کاش نیروی انتظامی به روزه خواری..."

بخش تعاملی الف، سعید قاسمی زاده تمر

ملتهای رو به رشد، سوالهایشان را پاسخ می گویند و جوامع ناپویا، مسائل را به فردا می سپارند شاید فراموش شود که سوالی هست!

ماه مبارک رمضان امسال، سایت وزین الف مطلبی را با خوانندگان فکورش به اشتراک گذاشت که به این سوال می پرداخت چرا نیروی انتظامی برای برخورد با روزه خواری آشکار به اندازه کافی تلاش نمی کند و در واقع آیا نیروی انتظامی برای داشتن ظاهری اسلامی از روزهای ماه رمضان کافی است یا خیر.

پاسخ روزه دارن و غیر روزه داران به این مطلب که روزه خواری را جرم می داند جالب توجه است. بالای ۶۰۰ نظر تا این لحظه که این مطلب نگاشته می شود ارسال شده است. شایسته است محتوای این نظرات طبقه بندی و توصیف شود.

در این نوشته واژگان روزه و جرم شناختن روزه خواری را بررسی می کنیم.

صوم داشتن یا صائم بودن در فارسی روزه داری تعبیر شده است. مقابل روزه داری، روزه نداشتن است و روزه خواری واژه ای است جدا از روزه نداشتن.

آیا روزه خواری عبارتی برخواسته از مذهب ناب ماست یا ساخته و پرداخته فرهنگ ما (جدا از تاییدات مذهب)؟ پاسخ به این سوال شاید کلید مساله ای است که هر سال ماه مبارک رمضان ذهن برخی از هموطنان را مشغول می کند.

در آن مقاله «کاش نیروی انتظامی، لا اقل با روزه خواران سیگاری و پفکی و آدامسی برخورد می کرد» اینگونه در مورد جرم بودن روزه خواری استدلال شده است:

۱) طبق ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی، «هرکس علناً در انظار عمومی و معابر، تظاهر به عمل حرامی نماید...»

۲) معنای انظار عمومی مشخص است و روزه خواری هم یک فعل حرام محسوب می شود؛ پس روزه خواری در انظار عمومی مشمول مجازات اول شده [است!]

سوال دقیقا اینجاست که آیا روزه خواری یک فعل حرام محسوب می شود؟ اصلا چرا روزه خواری فعل حرام است در حالی که می دانیم روزه بر همگان واجب نیست.

توجه نمایید که در متن قانون چنین تصریحی نداریم، تفسیر نویسنده مذکور و شاید بسیاری دیگر این باشد که روزه خواری یک فعل حرام است پس طبق قانون جرم محسوب خواهد شد.

شایسته است که علمای دین در مورد واژگان «روزه داری بودن، روزه نداشتن، روزه خواری» و حرام بودن روزه خواری نظر دهند و حقوق دانان در مورد ماده قانونی فوق و مصادیقش بحث کنند. اما آنچه از نظرات متنوع خوانندگان الف برمی آید این است که این سوال به خوبی جواب داده نشده است.

موضوع دیگر این تعبیر است که روزه ندارها باید مراعات حال روزه داران را داشته باشند! نگارنده بعنوان یکی از روزه دارن این ماه مبارک، اصلا چنین تعبیری را خوشایند نمی دانم. ما همگی مراعات تقدس ماه مبارک رمضان و باورهای جمعی را داریم وگرنه روزه دار که از روزه خواری دیگری سختی بر خود و وظایفش نمی بیند و چرا باید ناراحت باشد که کسی میتواند بخورد و بیاشامد در حالی که او برای تسلیم امر خداوند، امساک می ورزد.

تعبیر درست این است که بگویید بیایید حرمت این ماه مبارک را ارج نهیم و برای همراهی حداقلی در زیبایی های این ماه مبارک، در انظار عمومی همچون روزه داران امساک ورزیم.

دوستانی که با مطلب مذکور مخالف بودند دقت کنند که سوال نویسنده مطلب «کاش نیروی انتظامی ...» همچنان پیش روی ماست: اگر کسی نخواهد حرمت این ماه مبارک را نگه دارد، ایا باید سکوت کرد؟ یا اساسا حرمت یک باور جمعی، الزامی است و چرا؟

در این نوشته، سعی شد چند مبحث مختلف را با طرح سوالهایی از هم تفکیک کنیم بلکه کمکی باشد برای یک پاسخ اجتماعی به یک امری فرهنگی. امید که جامعه ای باشیم که سوالها را کنار نمی نهند و مهم تر از آن، اجازه اشتباه کردن و ایجاد تفکر به همگان می دهد. انشالله با دعای بزرگان، همگی از بهرمندان این ماه مبارک باشیم.