کد مطلب: 312020
سفر پوتین به ایران و عاقبت جنگ در سوریه
بخش خارجی الف، 2 آذر 94
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲ آذر ۱۳۹۴ ساعت ۰۶:۰۰
سومین اجلاس سران کشورهای عضو مجمع صادرکنندگان گاز یا اوپک گازی (GECF) (Gas Exporting Countries Forum) امروز با حضور روسای ۹ دولت عضو در تهران برگزار می‌شود.
۱۲ عضو اصلی این مجمع، ایران، روسیه، امارات، ونزوئلا، قطر، ترینیداد و توباگو، نیجریه، لیبی، مصر، الجزایر، بولیوی و گینه استوایی هستند. همچنین کشورهای هلند، نروژ، پرو، عمان و عراق به عنوان اعضای ناظر در مجمع حضور دارند. کشورهای عضو اوپک گازی حدود ۴۲ درصد تولید و ۷۰ درصد ذخایر گازی جهان را به خود اختصاص داده اند.
در این بین سفر ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، برای شرکت در این اجلاس حائز اهمیت فراوان می باشد. پوتین نخستین بار در مهرماه سال ۱۳۸۶ برای شرکت در اجلاس روسای کشورهای حاشیه دریای خزر به تهران آمد.
کرملین در بیانیه ای که درباره سفر پوتین به تهران منتشر کرده آورده است: روابط ایران و روسیه به سطح مشارکت راهبردی ارتقا یافته است و در عرصه‌های مختلف به‌سرعت گسترش می‌یابد... انتظار می‌رود دو طرف درباره تمام مسائل همکاری‌های دوجانبه از جمله اقتصادی و بازرگانی، سرمایه‌گذاری، انرژی هسته‌ای، استخراج و بهره‌برداری از میدان‌ها نفت و گاز و همکاری‌های فنی-نظامی و نیز مسائل مهم بین‌المللی شامل حل‌وفصل سیاسی بحران سوریه، اجرای برجام و مبارزه با تروریسم به‌ویژه داعش مذاکره و تبادل‌نظر کنند.
بدون شک همان طور که در بیانیه کرملین نیز عنوان شده یکی از موضوعات مهم که در دیدارهای امروز مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت بحران سوریه می باشد. این موضوع به خصوص با توجه به اتفاقات و رخدادهایی که در طول چند ماه اخیر بوقوع پیوسته اهمیت بیشتری نیز یافته است. از جمله این اتفاقات می توان به سیل آوارگان سوری به سمت کشورهای اروپایی، ورود مستقیم روسیه به جنگ، سقوط هواپیمای مسافربری روسیه در شبه جزیره سینا، حملات انتحاری در لبنان و فرانسه و ... اشاره کرد.
این در حالی است که روس های بعد از سقوط صدام حسین و معمر قذافی که روابط نزدیکی با آنها داشتند، جایگاه خود را در خاورمیانه و شمال آفریقا تا حد زیادی از دست داده بودند اما در حال حاضر با نزدیک شدن بیشتر به مصر تا حدی جبران مافات کرده و بسیار بعید هم است راه حلی در سوریه که مورد موافقت آنها نباشد به سرانجام مطلوبی دست پیدا کند.
در این بین ناگفته پیداست که در قضیه ورود مستقیم روس ها به جنگ سوریه(علاوه بر حفظ نظام و ساختارهای حکومت دمشق) دلایل دیگری نظیر رهایی از تحریم های غرب، گسترده کردن میدان بازی برای ایفای نقش ابرقدرتی در جهان و کسب منافع بیشتر، مبارزه با گروه ها و تروریست های چچنی در خاک سوریه، حفظ پایگاه دریایی خود در بندر طرطوس و ... نقش داشته اند.
روس ها درباره بشار اسد نیز تا به حال بیشتر بر این نکته تاکید داشته اند که مبارزه با داعش مهم تر از تصمیم گرفتن درباره آینده نظام سیاسی است امری که از نظر آنها باید به مردم سوریه واگذار شود.
اما مقامات و رسانه های غربی و عربی بارها از اتحاد و ائتلاف دو کشور ایران و روسیه در موضوع سوریه ابراز نگرانی کرده و درصدد بوده اند تا با تحلیل و گزارش های منفی و جهت دار، آینده ای به شدت تیره و تار برای آن ترسیم کنند تا بهتر بتوانند به اهداف خود که مهمترین آنها برکناری بشار اسد و بالتبع آن تلاش برای تضعیف و کنترل حزب الله لبنان است دست پیدا کنند. به همین دلیل دائماً عنوان می کنند که رقابت های اقتصادی بر سر فروش نفت و گاز به اروپا، بی اعتمادی گسترده و رویکردهای ایدئولوژیک متضاد در نهایت اتحاد روسیه و ایران در سوریه را از بین خواهد برد.
در واقع آنها عامدانه تلاش دارند تا با پررنگ کردن تضادهای منافع، دو کشور را از هم دور کنند تا در فرایند انتقال قدرت سیاسی در سوریه، بشار اسد را حذف کنند و حکومتی مطیع بر سر کار بیاورند.
اما نکته ای که تحلیل گران غربی کمتر در گزارشات و تفسیرهای خود به آن توجه می کنند این است که هر دو کشور در مورد این نکته و موضوع که می بایست نفوذ غرب را در منطقه تا حد امکان کاهش داد اجماع دارند و روسیه و ایران به عنوان دو متحد در جنگ سوریه در یک جبهه می‌جنگند.
نکته مهم تر این است که ایران در بحران سوریه نه به عنوان یک بازیگر منفعل و تاثیرپذیر بلکه به عنوان کنش گری فعال و تعیین کننده حضور دارد. امری که بعد از گذشت حدود چهار سال از تکذیب اهمیت تهران در معادلات منطقه با دعوت از ایران به نشست وین خاتمه یافت.
در این بین به نظر می رسد اگر چه در کوتاه مدت نباید انتظار جدی درباره حل بحران سوریه( به سبب شدت درگیری ها، وجود انواع و اقسام گروه های تروریست، نبود مخالفان دموکراتیک، تعدد بازیگران تاثیرگذار منطقه ای و بین المللی با منافع گاهاً متضاد و...) را داشت اما وجود نیروهای مستشاری ایران و حملات هوايي روس ها در صحنه میدانی نبرد بسیار تعیین کننده خواهد بود و در ادامه نیز بدلیل ناامنی های گسترده در اروپا، کشورها در توافق بر ایجاد آتش بس و آغاز فرایند سیاسی تحت فشار قرار خواهند گرفت و در این بین قدرت دیپلماسی کشورمان در آینده بسیار تاثیرگذار خواهد بود.
۱۲ عضو اصلی این مجمع، ایران، روسیه، امارات، ونزوئلا، قطر، ترینیداد و توباگو، نیجریه، لیبی، مصر، الجزایر، بولیوی و گینه استوایی هستند. همچنین کشورهای هلند، نروژ، پرو، عمان و عراق به عنوان اعضای ناظر در مجمع حضور دارند. کشورهای عضو اوپک گازی حدود ۴۲ درصد تولید و ۷۰ درصد ذخایر گازی جهان را به خود اختصاص داده اند.
در این بین سفر ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، برای شرکت در این اجلاس حائز اهمیت فراوان می باشد. پوتین نخستین بار در مهرماه سال ۱۳۸۶ برای شرکت در اجلاس روسای کشورهای حاشیه دریای خزر به تهران آمد.
کرملین در بیانیه ای که درباره سفر پوتین به تهران منتشر کرده آورده است: روابط ایران و روسیه به سطح مشارکت راهبردی ارتقا یافته است و در عرصه‌های مختلف به‌سرعت گسترش می‌یابد... انتظار می‌رود دو طرف درباره تمام مسائل همکاری‌های دوجانبه از جمله اقتصادی و بازرگانی، سرمایه‌گذاری، انرژی هسته‌ای، استخراج و بهره‌برداری از میدان‌ها نفت و گاز و همکاری‌های فنی-نظامی و نیز مسائل مهم بین‌المللی شامل حل‌وفصل سیاسی بحران سوریه، اجرای برجام و مبارزه با تروریسم به‌ویژه داعش مذاکره و تبادل‌نظر کنند.
بدون شک همان طور که در بیانیه کرملین نیز عنوان شده یکی از موضوعات مهم که در دیدارهای امروز مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت بحران سوریه می باشد. این موضوع به خصوص با توجه به اتفاقات و رخدادهایی که در طول چند ماه اخیر بوقوع پیوسته اهمیت بیشتری نیز یافته است. از جمله این اتفاقات می توان به سیل آوارگان سوری به سمت کشورهای اروپایی، ورود مستقیم روسیه به جنگ، سقوط هواپیمای مسافربری روسیه در شبه جزیره سینا، حملات انتحاری در لبنان و فرانسه و ... اشاره کرد.
این در حالی است که روس های بعد از سقوط صدام حسین و معمر قذافی که روابط نزدیکی با آنها داشتند، جایگاه خود را در خاورمیانه و شمال آفریقا تا حد زیادی از دست داده بودند اما در حال حاضر با نزدیک شدن بیشتر به مصر تا حدی جبران مافات کرده و بسیار بعید هم است راه حلی در سوریه که مورد موافقت آنها نباشد به سرانجام مطلوبی دست پیدا کند.
در این بین ناگفته پیداست که در قضیه ورود مستقیم روس ها به جنگ سوریه(علاوه بر حفظ نظام و ساختارهای حکومت دمشق) دلایل دیگری نظیر رهایی از تحریم های غرب، گسترده کردن میدان بازی برای ایفای نقش ابرقدرتی در جهان و کسب منافع بیشتر، مبارزه با گروه ها و تروریست های چچنی در خاک سوریه، حفظ پایگاه دریایی خود در بندر طرطوس و ... نقش داشته اند.
روس ها درباره بشار اسد نیز تا به حال بیشتر بر این نکته تاکید داشته اند که مبارزه با داعش مهم تر از تصمیم گرفتن درباره آینده نظام سیاسی است امری که از نظر آنها باید به مردم سوریه واگذار شود.
اما مقامات و رسانه های غربی و عربی بارها از اتحاد و ائتلاف دو کشور ایران و روسیه در موضوع سوریه ابراز نگرانی کرده و درصدد بوده اند تا با تحلیل و گزارش های منفی و جهت دار، آینده ای به شدت تیره و تار برای آن ترسیم کنند تا بهتر بتوانند به اهداف خود که مهمترین آنها برکناری بشار اسد و بالتبع آن تلاش برای تضعیف و کنترل حزب الله لبنان است دست پیدا کنند. به همین دلیل دائماً عنوان می کنند که رقابت های اقتصادی بر سر فروش نفت و گاز به اروپا، بی اعتمادی گسترده و رویکردهای ایدئولوژیک متضاد در نهایت اتحاد روسیه و ایران در سوریه را از بین خواهد برد.
در واقع آنها عامدانه تلاش دارند تا با پررنگ کردن تضادهای منافع، دو کشور را از هم دور کنند تا در فرایند انتقال قدرت سیاسی در سوریه، بشار اسد را حذف کنند و حکومتی مطیع بر سر کار بیاورند.
اما نکته ای که تحلیل گران غربی کمتر در گزارشات و تفسیرهای خود به آن توجه می کنند این است که هر دو کشور در مورد این نکته و موضوع که می بایست نفوذ غرب را در منطقه تا حد امکان کاهش داد اجماع دارند و روسیه و ایران به عنوان دو متحد در جنگ سوریه در یک جبهه می‌جنگند.
نکته مهم تر این است که ایران در بحران سوریه نه به عنوان یک بازیگر منفعل و تاثیرپذیر بلکه به عنوان کنش گری فعال و تعیین کننده حضور دارد. امری که بعد از گذشت حدود چهار سال از تکذیب اهمیت تهران در معادلات منطقه با دعوت از ایران به نشست وین خاتمه یافت.
در این بین به نظر می رسد اگر چه در کوتاه مدت نباید انتظار جدی درباره حل بحران سوریه( به سبب شدت درگیری ها، وجود انواع و اقسام گروه های تروریست، نبود مخالفان دموکراتیک، تعدد بازیگران تاثیرگذار منطقه ای و بین المللی با منافع گاهاً متضاد و...) را داشت اما وجود نیروهای مستشاری ایران و حملات هوايي روس ها در صحنه میدانی نبرد بسیار تعیین کننده خواهد بود و در ادامه نیز بدلیل ناامنی های گسترده در اروپا، کشورها در توافق بر ایجاد آتش بس و آغاز فرایند سیاسی تحت فشار قرار خواهند گرفت و در این بین قدرت دیپلماسی کشورمان در آینده بسیار تاثیرگذار خواهد بود.
۱۳۹۴-۰۹-۰۲ ۰۹:۰۱:۰۷
تا سه چهار سال پیش در کتب و منابع مختلف از روسیه به عنوان بزرگترین دارنده ذخایر گاز جهان یاد می شد در حالیکه اکنون ایران می گوید که از لحاظ داشتن ذخایر گازی رتبه اول را در جهان دارا می باشد. چه شد که اینطوری شد؟! (3340558) (alef-13)
۱۳۹۴-۰۹-۰۲ ۰۹:۰۴:۵۴
چرا روسیه تا چند ماه قبل در سوریه حضور نظامی نداشت ؟ چطور غربی ها حاضر شده اند که به روسیه این اجازه را بدهند؟ (3340567) (alef-13)
۱۳۹۴-۰۹-۰۲ ۰۹:۰۶:۵۰
رئیس‌جمهور کشورمان که از غرب درخواست اتحاد علیه تروریسم کرده‌اند مطمئنند که معیارهای غرب و ما از تروریسم یکسان است؟ آنها دفاع فلسطینی‌ها، حزب‌ا... لبنان و مجاهدان یمنی از سرزمین‌شان را تروریسم می‌دانند، نظر ما نیز همین است؟! (3340575) (alef-13)
بنده خدا
۱۳۹۴-۰۹-۰۲ ۱۶:۲۴:۲۳
نزدیکی ایران به روسیه هیچ نفع استراتژی ندارد. به ویژه که امروز کشورروسیه درگیر بحران بزرگی است که یک طرف تحریم های غرب است ویک طرف عدم اعتماد جامعه جهانی به روسیه است. بارها روسها درمورد ایران خلف وعده کرده اند. همواره برای ماضرر پشت ضرر را به ارمغان اورده اند. چه سود کشوری که خود با تلاطم ملی واینده ای نه چندان ارام که همواره ازسوی غرب به انزوا کشیده می شود ارتباط استراتژی داشته باشیم . (3341771) (alef-13)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
