کد مطلب: 212157
سخنی صریح و دوستانه با جامعه مداحان
بخش تعاملی الف - امین میرزائی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۶ دی ۱۳۹۲ ساعت ۱۵:۰۶
جامعه محترم مدّاحان اخیراً بیانیه ای صادر و از "حاج محمود کریمی" حمایت کرده اند. موضوع مورد حمایت، کشیدن اسلحه در دفاع از خود و در خیابان بوده است. من با صحت و سُقم ادعای شاکیان و متشاکیان کاری ندارم. ادعایی است که باید در دادگاه رسیدگی شود. ولی سخنم با مداحانی ست که مدّاحی اهل بیت را مایه "کسب" می دانند.
زمانی که جوان بودم، استادمان دائماً این آیه را در گوشمان می خواند: "قل لا اسئلکم اجراً "
یعنی جناب شاگرد محترم! به مردم عرض کن که من از شما مزدی نمی خواهم!
دین پژوهی و دینمداری و دین دوستی "شغل" اند ولی "کسب" نیستند. همین است که برای نوشتن این چند سطر، از "الف" پول نمی گیرم! چرا ؟! چون یاد آن بنده خدایی می افتم که شتران خود را برای "حج" به هارون الرّشید، اجاره داده بود. امام علیه السّلام او را خواستند و به او تشر زدند که شتران خود را اجاره ندهد. هر روزی که شتران زنده باشند و موجر برای سلامتیشان دعا کند، به منزله یک روز عمر بیشتر مستأجر - یعنی هارون - است. من هم با خودم می گویم، اگر از "الف" پول بخواهم، به منزله این است که به تداوم موضوعات قابل نقد، امید بسته ام. به عبارتی کسب من در نقد مردم خواهد بود. دائماً آرزو خواهم کرد که کسی - مثلاً شما مداحان محترم - کارنابجایی بکند و من آن را نقد کنم و به سرمایه دار فرهنگی بدل شوم. هرچند پول هم نگیرم، به به و چه چه که می گویند. خودش کلّی سرمایه است!
برادران محترم مداحی که این شغل را وسیله کسب قرار داده اند بینهم و بین الله از خود بپرسند از شرحه شرحه شدن بدن مبارک ابا عبدالله راضی اند یا خیر؟! نماز ظهر-صلوة وُسطی- آنتراکت معنوی بین راه است. امّا نمیدانم برای کسی که بیست و چهارساعته و هفت روز هفته از "معنویت" ارتزاق می کند، وقتی هم برای "معنا" می ماند؟
زمانی که جوان بودم، استادمان دائماً این آیه را در گوشمان می خواند: "قل لا اسئلکم اجراً "
یعنی جناب شاگرد محترم! به مردم عرض کن که من از شما مزدی نمی خواهم!
دین پژوهی و دینمداری و دین دوستی "شغل" اند ولی "کسب" نیستند. همین است که برای نوشتن این چند سطر، از "الف" پول نمی گیرم! چرا ؟! چون یاد آن بنده خدایی می افتم که شتران خود را برای "حج" به هارون الرّشید، اجاره داده بود. امام علیه السّلام او را خواستند و به او تشر زدند که شتران خود را اجاره ندهد. هر روزی که شتران زنده باشند و موجر برای سلامتیشان دعا کند، به منزله یک روز عمر بیشتر مستأجر - یعنی هارون - است. من هم با خودم می گویم، اگر از "الف" پول بخواهم، به منزله این است که به تداوم موضوعات قابل نقد، امید بسته ام. به عبارتی کسب من در نقد مردم خواهد بود. دائماً آرزو خواهم کرد که کسی - مثلاً شما مداحان محترم - کارنابجایی بکند و من آن را نقد کنم و به سرمایه دار فرهنگی بدل شوم. هرچند پول هم نگیرم، به به و چه چه که می گویند. خودش کلّی سرمایه است!
برادران محترم مداحی که این شغل را وسیله کسب قرار داده اند بینهم و بین الله از خود بپرسند از شرحه شرحه شدن بدن مبارک ابا عبدالله راضی اند یا خیر؟! نماز ظهر-صلوة وُسطی- آنتراکت معنوی بین راه است. امّا نمیدانم برای کسی که بیست و چهارساعته و هفت روز هفته از "معنویت" ارتزاق می کند، وقتی هم برای "معنا" می ماند؟
کلمات کلیدی : امین میرزائی
