داخلی صفحه اقتصادی آرشيو يادداشت

۲۴

انصراف از دریافت یارانه به شرط ضمانت

بخش تعاملی الف - مزبان حبیبی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

روزهای متمادی است که دولت در پی منصرف نمودن مردم برای دریافت یارانه ی نقدی می باشد، کاری که در صورت انجام هم می تواند خیر دنیوی داشته باشد و هم خیر اخروی.

یک سوال ساده از جناب رئیس جمهور:
چه تضمینی وجود دارد که مردم از دریافت یارانه انصراف دهند و دولت به تعهدات خود عمل کند؟ آیا مردم حق دارند در پایان دولت ایشان از چگونگی هزینه ی مبالغ ناشی از انصراف خود سوال کنند؟ یا ایشان هم مانند برادر بزرگوارشان در جناب احمدی نژاد به جای پاسخگویی به دوران ریاست جمهوریشان، روزه ی سکوت خواهند گرفت؟

اینک تصور کنید ۵۰ درصد از دریافت کنندگان این یارانه انصراف دهند و دولت هم به وعده های خود برای هدفمند نمودن آن به سمت درمان و پوشش خدمات اجتماعی برای خانواده های کم بضاعت، عمل نماید، آن وقت است که می توان امیدوار بود که صحنه های زشت و زننده ای مانند کودکان کار، متکدیان خیایانی، بیکاری آزار دهنده و ... از جامعه رخت بربندد.

شاید بتوان مبالغ پرداخت شده به عنوان یارانه نقدی را به صورت های زیر هزینه نمود هر چند راه های بسیاری برای آن وجود دارد:

۱- رایگان نمودن هزینه ی درمان برای همه افراد جامعه یا در غیر اینصورت، بطور خاص اقشار با درآمد کم در جامعه از پرداخت هزینه های درمان معاف باشند.

۲- بازسازی و نوسازی زیرساخت های حمل و نقل شهری و درون شهری کشور و هم چنین جایگزینی وسایل نقلیه به سمت ایمنی بالاتر و مصرف پائین تر.

۳- ایجاد مشاغل دائمی و اختصاص آن به کسانی که جویای کار هستند. در این باره می توان برای خانوارها سهمیه ای برای استخدام در زمان خاص معین نمود.

۴- پشتیبانی از تولید و خدمات از طریق اعطای وام های کم بهره یا بدون بهره البته با دریافت وثیقه های مطمئن. بسیاری از تولید کنندگان واقعی کشور، به دلیل سود بالای وام های بانکی، در سال های اخیر تبدیل به بدهکاران بانکی ها شده اند که امیدی به بهبود وضعیت فعلی با شرایط کنونی وجود ندارد.

۵- سرمایه گذاری مولد برای نسل های آینده، نسل های جدید حق دارند از ما درباره چرایی بسیاری از اعمال ما سوال کنند که البته با این روند، جواب قانع کننده ای برای آن نخواهیم داشت.

۶- سرمایه گذاری در صنایع اشتغال زا و سودآور از قبیل نفت و گاز و راه اهن و جاده و ...، در برخی صنایع با هزینه های بسیار پائین می توان مشاغل با ثبات و درآمد منطقی تولید کرد و این مشاغل به نوبه خود باعث خدمات دیگری خواهد شد.

۷- بالا بردن سطح آموزشی کشور از طریق سرمایه گذاری در آموزشگاه های دولتی و غیر دولتی. در حال حاضر بسیاری از کلاس های آموزشی کشور از حداقل استانداردهای لازم برخوردار نیست، چندین بار از وزرای آموزش و پرورش و دست اندرکاران شنیده ایم که مدارس کپری برچیده شده است، حال آنکه هنوز تعداد بسیاری از این کلاس ها وجود دارد، در ضمن برخی کلاس های آموزشی مورد استفاده شرایط چندان مناسب تری از مدارس کپری ندارند.

۸- تامین هزینه ی پژوهش های دانشگاهی در زمینه های مختلف. هستند دانشمندانی که با هزینه های اندک می تواند پروژه های علمی خود را انجام دهند و قید سفر به دیار غربت را بزنند، اما با شرایط فعلی راهی به انتخاب غربت اجباری ندارند.

حال تصور کنید در هر سال بتوان به یک یا چند هدف از اهداف فوق یا قسمتی آز آنها دست یافت، ایران چه گلستانی خواهد بود.