کد مطلب: 157655
بطالت، خودکشی تدریجی است
یک استاد گروه فلسفه دانشگاه شهید بهشتی با بیان اینکه بطالت وقت زندگی کشی است و کسانی که وقتشان به بطالت میگذرد یک نوع خودکشی تدریجی می‌کنند گفت: انسان بیکار قوای ذهنیاش را آرام آرام از دست میدهد و به کلی حقیقت انسانی اش از کار میافتد.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۹ خرداد ۱۳۹۱ ساعت ۱۸:۰۲
دکتر منوچهر صانعی درهبیدی درمورد ارزش وقت و زمان و دوری از بطالت گفت: زندگی انسان آن طور که قدما فکر میکردند به جوهر (روح یا عقل یا نفس و یا هرچیز دیگری که بنامیم) نیست. بلکه زندگی انسان یک فرایند و جریان و پروسه است که مجموعه فعل و انفعالات درونی و بیرونی آن را تشکیل میدهد.
وی افزود: گردش خون و رد و بدلهای انرژی و اکسیژن و تازه به تازه شدن نیروهای درونی، فعل و انفعالات درونی است که مشروط بر فعل و انفعالات بیرونی هستند. یعنی بنا بر تجربه پزشکان و فیزیولوژیستها اگر انسان فعالیت بیرونی نداشته باشد حتی فعالیت درونیاش هم از کار میافتد. یعنی حتی تفکر هم نمیشود در درون اتاق تاریک و بسته انجام داد و ارتباط خود را با عالم خارج قطع کرد. فکر نتیجه ارتباط قوای ذهنی با عالم بیرون است.
استاد گروه فلسفه دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: بنابراین بطالت وقت زندگی کشی است و کسانی که وقتشان به بطالت میگذرد یک نوع خودکشی تدریجی می‌کنند و قوای ذهنیاشان را آرام آرام از دست میدهند و به کلی حقیقت انسانی شان از کار میافتد.
این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه ادامه داد: این برای آدمی که حداقل به فکر خودش باشد مصداق دارد که فعلا هم نمیخواهد به فکر خدمت به بشریت باشد. آدم اگر بخواهد خودش را زنده نگه دارد باید کار کند. انسان زنده کسی است که کار میکند. آدمی که کار نمیکند مرده است مگر یک زندگی گیاهی داشته باشد و نفسی بکشد.
صانعی یادآورشد: مسئله دوم این است که انسان موجودی اجتماعی است و شخصیت هریک از ما مجموعه ای از ارتباطات اجتماعیای است که داریم؛ ارتباط با خانواده و فامیل و همسایگان و همکاران. مجموعه شخصیت بیرونی و عینی انسان مجموعه این ارتباطات است. در این ارتباطات چند نوع مسئولیت اخلاقی داریم. مطلب اولی که گفتم این است که حالا میخواهید زنده باشید یا نباشید. ولی اینجا مسئولیتهای اخلاقی مطرح می‌شود.
این نویسنده و مترجم افزود: آن مقدار که هر انسانی از روابط اجتماعی بهره میبرد باید فعال و مؤثر باشد تا دیگران از او بهره ببرند. ما به هرحال غذا میخوریم؛ لباس میپوشیم؛ به امکانات تفریحی و زندگی نیاز داریم. لذا متناسب با این امکانات باید برای زندگی کار کنیم. باید کار ما بازدهی در جامعه داشته باشد.
صانعی اذعان داشت: دوم اینکه مسئولیت انسانی و اخلاقی نوعی رابطه جمعی است. یعنی آدمیزاد فقط مسئول خودش نیست هر انسانی مسئول دیگران هم است. در قرآن آمده اگر کسی را نجات دهی گویی همه بشریت را نجات دادهای و اگر جان یک نفر را بگیری گویی جان همه بشر را گرفتهای.
وی تصریح کرد: باید توجه داشت که این فقط مسئله جان گرفتن و جان دادن نیست و خدمات اجتماعی هم ذیل همین مطلب میآید. یعنی هر کسی که کار میکند و خدمت به جامعه میکند به مسئولیتهای اجتماعیاش که واجب کفایی است عمل میکند. یعنی اگر ما در بخشی کمبود داشته باشیم همه مسئولند که به آن بخش وارد شوند تا کمبود‌ها جبران شود و آن مسئولیت از افراد برداشته شود. بنابراین مسئله روابط اجتماعی، مسئولیت انسان در قبال دیگران است و این مسئولیت فقط با کار انجام شدنی است.
وی در پایان یادآورشد: کار هم کار سنحیده و معقول و حساب شده باید باشد؛ یعنی هر چیزی که بازدهی برای جامعه داشته باشد. اگر کسی وقتش را به بطالت بگذراند هم استعدادهای خودش را خشکانده و هم به مسئولیتهایش بی‌اعتنایی کرده است.
تحقق شعار «تولید ملی؛ حمایت از کار و سرمایه ایرانی» که از سوی رهبر معظم انقلاب تبیین شده مستلزم توجه و اهمیت به وقت و برنامه‌ریزی است. بی‌شک مسیر توسعه یافتگی و رسیدن به تولید ملی از رهگذر نهادینه شدن اهمیت وقت نزد آحاد مردم یک جامعه است.
منبع: خبرگزاری مهر
وی افزود: گردش خون و رد و بدلهای انرژی و اکسیژن و تازه به تازه شدن نیروهای درونی، فعل و انفعالات درونی است که مشروط بر فعل و انفعالات بیرونی هستند. یعنی بنا بر تجربه پزشکان و فیزیولوژیستها اگر انسان فعالیت بیرونی نداشته باشد حتی فعالیت درونیاش هم از کار میافتد. یعنی حتی تفکر هم نمیشود در درون اتاق تاریک و بسته انجام داد و ارتباط خود را با عالم خارج قطع کرد. فکر نتیجه ارتباط قوای ذهنی با عالم بیرون است.
استاد گروه فلسفه دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: بنابراین بطالت وقت زندگی کشی است و کسانی که وقتشان به بطالت میگذرد یک نوع خودکشی تدریجی می‌کنند و قوای ذهنیاشان را آرام آرام از دست میدهند و به کلی حقیقت انسانی شان از کار میافتد.
این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه ادامه داد: این برای آدمی که حداقل به فکر خودش باشد مصداق دارد که فعلا هم نمیخواهد به فکر خدمت به بشریت باشد. آدم اگر بخواهد خودش را زنده نگه دارد باید کار کند. انسان زنده کسی است که کار میکند. آدمی که کار نمیکند مرده است مگر یک زندگی گیاهی داشته باشد و نفسی بکشد.
صانعی یادآورشد: مسئله دوم این است که انسان موجودی اجتماعی است و شخصیت هریک از ما مجموعه ای از ارتباطات اجتماعیای است که داریم؛ ارتباط با خانواده و فامیل و همسایگان و همکاران. مجموعه شخصیت بیرونی و عینی انسان مجموعه این ارتباطات است. در این ارتباطات چند نوع مسئولیت اخلاقی داریم. مطلب اولی که گفتم این است که حالا میخواهید زنده باشید یا نباشید. ولی اینجا مسئولیتهای اخلاقی مطرح می‌شود.
این نویسنده و مترجم افزود: آن مقدار که هر انسانی از روابط اجتماعی بهره میبرد باید فعال و مؤثر باشد تا دیگران از او بهره ببرند. ما به هرحال غذا میخوریم؛ لباس میپوشیم؛ به امکانات تفریحی و زندگی نیاز داریم. لذا متناسب با این امکانات باید برای زندگی کار کنیم. باید کار ما بازدهی در جامعه داشته باشد.
صانعی اذعان داشت: دوم اینکه مسئولیت انسانی و اخلاقی نوعی رابطه جمعی است. یعنی آدمیزاد فقط مسئول خودش نیست هر انسانی مسئول دیگران هم است. در قرآن آمده اگر کسی را نجات دهی گویی همه بشریت را نجات دادهای و اگر جان یک نفر را بگیری گویی جان همه بشر را گرفتهای.
وی تصریح کرد: باید توجه داشت که این فقط مسئله جان گرفتن و جان دادن نیست و خدمات اجتماعی هم ذیل همین مطلب میآید. یعنی هر کسی که کار میکند و خدمت به جامعه میکند به مسئولیتهای اجتماعیاش که واجب کفایی است عمل میکند. یعنی اگر ما در بخشی کمبود داشته باشیم همه مسئولند که به آن بخش وارد شوند تا کمبود‌ها جبران شود و آن مسئولیت از افراد برداشته شود. بنابراین مسئله روابط اجتماعی، مسئولیت انسان در قبال دیگران است و این مسئولیت فقط با کار انجام شدنی است.
وی در پایان یادآورشد: کار هم کار سنحیده و معقول و حساب شده باید باشد؛ یعنی هر چیزی که بازدهی برای جامعه داشته باشد. اگر کسی وقتش را به بطالت بگذراند هم استعدادهای خودش را خشکانده و هم به مسئولیتهایش بی‌اعتنایی کرده است.
تحقق شعار «تولید ملی؛ حمایت از کار و سرمایه ایرانی» که از سوی رهبر معظم انقلاب تبیین شده مستلزم توجه و اهمیت به وقت و برنامه‌ریزی است. بی‌شک مسیر توسعه یافتگی و رسیدن به تولید ملی از رهگذر نهادینه شدن اهمیت وقت نزد آحاد مردم یک جامعه است.
منبع: خبرگزاری مهر
افشین افشینی
۱۳۹۱-۰۴-۱۲ ۲۲:۰۲:۲۳
سلام حالا امدیم فردی در دوم دبیرستان در انتخاب رشته تحصیلی اشتباه کرد و بعدها که خیلی دیر شده فهمید راهی که رفته اشتباه بوده است تا 30 شاید 40یا تا هر موقع که زنده است با این مسئله درگیر است با این وضعیت و با توجه به صحبتهای این استاد دانشگاه این فرد برود خودکشی کند یا به زندگی هرچند گیاهی خودش ادامه دهد در کل با توجه به زندگی ان دنیا باید این وضع را تحمل کند یا خودکشی کند زندگی کشی کند بهتر است یا خودکشی؟ (873392) (moderator102)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
