کد مطلب: 368283
سرمربی ایتالیا در چند قاب، پیش از بازی با آلمان؛ ما همه کونته هستیم
تاریخ انتشار : جمعه ۱۱ تير ۱۳۹۵ ساعت ۱۹:۰۴
گاتزتا روی جلد خود، تیتری با دو مفهوم میزند: «ما همه کونته هستیم» یا «ما همه با تو هستیم». پس شنبه شب ایتالیایی ها همه با او هستند؛ همه با کونته.
آی اسپورت- نام فامیلی سرمربی ایتالیا، در این روزها، به ژورنالیست‌های ایتالیایی کمک می‌کند تیترهای حماسی بسازند. کونتهconte را می‌توان به دو کلمه‌ی معنادارِ دیگر در ایتالیایی تجزیه کرد: con (با) و te (تو به عنوان ضمیر متصل). پس کونته یعنی: «با تو». برای همین تیتر روی جلد گاتزتادلواسپورت در روز چهارشنبه: siamo tutti conte دو مفهوم دارد: یکی اینکه «ما همه با تو هستیم.» و دیگری اینکه «ما همه کونته هستیم». سبک بازی ایتالیا در یورو ۲۰۱۶، متناسب با هر دو مفهوم این تیتر است؛ چون در این تورنمنت، انتونیو کونته بیش از تمام بازیکنان ایتالیا به چشم می‌اید.
تا می‌توانید، ما را تحقیر کنید
۳۱ می ۲۰۱۶ چند روز پیش از اغاز یورو، در روزنامه گاتزتادلواسپورت مقاله‌یی منتشر شده با عنوان «کاتناچوی ایتالیا». در این نوشته، «آندره سکیانکی» روحیات تاریخی ایتالیایی‌ها در فوتبال ملی را یادآوری کرده: «تاریخ به ما می‌گوید تیم ملی ایتالیا اغلب تیمی بوده که با کاراکترش شناخته می‌شده، نه با ستاره‌هایش. تاریخ به ما می‌گوید تیم ملی ایتالیا اغلب، تیمی سمج و فریبنده بوده که سختکوشانه دفاع می‌کند و به دنبال تغییر سرنوشت در فاز انتقال از دفاع به حمله است. از دهه ۱۹۶۰ و ۷۰ زمانی که بسیاری از کشورها دنبال فوتبال زیبا بودند، ایتالیا در جهان با کاتناچو، مافیا و پیتزا شناخته می‌شد. هرچند پرسینگ پرفشار آریگو ساکی و فوتبال تهاجمی او نیز بخشی از تاریخ فوتبال ایتالیاست، اما جریان کلی همان است که بود. ستاره‌های اصلی ما در این دوره، نیروهای دفاعی‌مان یعنی بوفون و بونوچی و کلینی هستند و نباید برای این واقعیت، خجالت‌زده شویم. جام‌ها را همیشه تیم‌های هجومی نبرده‌اند. «انزو بیرزوت» و جام جهانی ۱۹۸۲ را به یاد بیاوریم. حتا ایتالیای لیپی در ۲۰۰۶ هم درحالی قهرمان جهان شد که شناسه‌اش فوتبال هجومی درخشان نبود. اصلن می‌دانید؟ کتاب تاریخ فوتبال می‌گوید معمولا وقتی ایتالیا قهرمان شده که متکی بر شخصیت تیمی و سرشت طبیعی‌اش بازی کرده، و نه بر اساسِ فوتبالِ نمایشی. در فوتبال ما نمایش هم در کار است، اما «نمایشِ ایتالیایی» در دریبلینگ یا حرکات تکنیکی فریبنده نیست؛ نمایش ایتالیایی در «نتیجه» است.» سکیانکی میان-تیتری با عنوان «روانشناسی» در مقاله‌اش به کار برده و زیرِ آن، در چند سطر، میان فوتبال ایتالیایی و زیست اجتماعی ایتالیایی‌ها پیوند برقرار کرده: «ایتالیایی‌ها از سالها پیش مردمانی هستند که در اوجِ دشواری، زمانی که دارند تحقیر و توهین‌ها را تحمل می‌کنند، در سکوت می‌مانند(چه بسا ۲۰ سال)، و بعد ناگهان انگار جادویی در کار باشد، شجاعت خود را بازمی‌یابند و شوق و قدرت پیروز شدن را از نو پیدا می‌کنند. فوتبال ملیِ ما، آینه‌ی همین-گونه زیستنِ ما ایتالیایی‌هاست. و چیزی هم نداریم برای خجالت کشیدن.»
بوفون از تو یکی دیگر انتظار نداشتم
متدِ کونته(Metodo Conte) عنوان کتابی است که الساندرو آلچاتو(Alessandro Alciato) در ۱۹ ایپزود درباره آنتونیو کونته نوشته است. نامِ اپیزود اول این است: «بوفون، از تو یکی دیگر انتظار نداشتم...». ماجرای این اپیزود را –به مضمون-برایتان روایت می‌کنم: «۱۷ می ۲۰۱۴ است. ۴۸ ساعت مانده به بازی با کالیاری، اخرین بازی فصل سری آ و در کمپ «وینووو» جایی که یونتووسی‌ها تمرین می‌کنند، همه خوشحال هستند. چرا نباشند؟ ۹۹ امتیاز گرفته‌اند و قهرمانی‌شان در سری آ قطعی شده و وقت جشن گرفتن است. برای کونته اما، نه. به دستیاران‌اش دارد می‌گوید: «باید وارد کتاب تاریخ فوتبال شویم. هیچ تیمی هرگز بیش از ۱۰۰ امتیاز در سری آ نگرفته است.» حتا رئالِ مورینیو و بارسای گواردیولا هم به ۱۰۰ امتیاز رسیدند، اما فراتر از آن نرفتند. گلاسکو رنجرز و سلتیک در اسکاتلند به رکورد ۱۰۳ امتیاز رسیده بودند. چند دقیقه بعد در جلسه آنالیز، آنتونیو کونته مقابل بازیکنان‌اش ایستاده و دارد درباره اهمیتِ بازی پایانی(بازی با کالیاری) حرف میزند که بوفون به همراه جوزپه ماروتا وارد اتاق می‌شود: «رئیس، آقای مدیر آمده‌اند تا درباره پاداش قهرمانی به بچه‌ها توضیح بدهد.» کونته به شدت خشمگین می‌شود: «همه برنامه‌هایم را به هم ریختید. همه چیز خراب شد. همه، بیرون...همه، بیرون. نمی‌خواهم ببینمتان.» بوفون: «اما، رئیس، من فقط...» کونته حرف کاپیتان تیم‌اش را قطع می‌کند: «نمی‌خواهم حتا یک کلمه دیگر از تو بشنوم. پاداش...پاداشِ قهرمانی...از تو یکی دیگر انتظار نداشتم بوفون. من می‌خواستم این تیم تاریخ‌ساز شود.» دو روز بعد، بوفون و آنتونیو کونته در حالی یکدیگر را در آغوش گرفته و جشن قهرمانی می‌گیرند که پیروزی سه بر صفر مقابل کالیاری، یووه و کونته و بوفون را وارد کتاب تاریخ فوتبال کرده است؛ قهرمانی در سری آ با ۱۰۲ امتیاز.
از یک اَبَرمرد تا قهرمان دست و پا چلفتی
سال ۲۰۱۴ کتاب دیگری هم درباره کونته در ایتالیا منتشر شد. کتاب، نتیجه گفت و گوهای طولانی آنتونیو دی-روزا(Antonio Di Rosa) نویسنده برجسته‌‌ی ایتالیایی با کونته است. نام کتاب: «انتونیو کونته؛ مغز، قلب و پا.» در کتاب «متدِ کونته»، نویسنده با لحنِ حماسی‌اش، از کونته یک قهرمان نفوذناپذیرِ کامل، یک اَبرمرد ساخته، اما «دی-روزا» از دلِ مصاحبه‌هایش با کونته، کتابی درآورده در ۱۷ فصل، که از زبانِ کونته یعنی به صورت اول شخص، فرازهایی از زندگی شخصی و حرفه‌یی‌اش را روایت می‌کند. لحنِ نوشتار این کتاب، ایتالیایی‌تر و پذیرفتنی‌تر است، چون شوخی کردن و کم کردنِ فاصله‌ی قهرمان با مخاطب، از رفتارهای آشنای ایتالیایی‌هاست. در این کتاب است که کونته از روزهای بطالت‌اش پس از پایان دوران بازیگری حرف میزند؛ از اینکه رفته هلند تا تمرینات فن‌خال در آلکمار را تماشا کند اما دربانِ محلِ تمرین، او را به زمین تمرین راه نداده و کونته اعتراف کرده انقدر انگلیسی‌اش ضعیف بوده که نتوانسته خودش، یعنی کاپیتان سابق ایتالیا و یووه را معرفی کند و برود روی صندلی بنشیند تمرینات تاکتیکی مربیِ محبوب‌اش فن‌خال را تماشا کند. در این کتاب است که کونته جوری از خراب شدنِ فیاتِ قدیمی‌اش در اولین قرار با همسر آینده‌اش حرف میزند، انگار با فنتوتزی(شخصیت برجسته ادبیات و سینمای کمدی ایتالیا) یا آلبرتو سوردی روبرو هستیم؛ یک مردِ دست و پا چلفتیِ بازنده. در این کتاب است که کونته برایمان تعریف می‌کند در روزهای پایانی فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹ بر او چه گذشته؛ مدیران یووه چندین بار او را پای میز مذاکره نشانده‌اند، بعد مدیر باری گفته باید قراردادت را تمدید کنی، و کونته پیشنهادهای دیگر را رد کرده، روی یک دستمال کاغذی به نشانه پایبندی به عهد، تمدید قرارداد با «باری» را انتخاب کرده، بعد با همسرش به سواحل میامی رفته برای تعطیلات؛ و پس از بازگشت به ایتالیا، «چیرو فرارا» در یووه ماندنی شده و مدیر کالیاری زیر قول‌اش زده. چرا؟ چون باشگاه در مرز ورشکستگی بوده است. و از قول کونته می‌خوانیم: «چه کار باید می‌کردم؟ بیکار ماندم اما درسی برای آینده‌ام شد.»
کونته، فن‌خال و زندگی در لندن
انتونیو کونته چیزی میان کتاب الچاته و دی-روزا است. دستاورد کونته با ایتالیا تا همین جا عالی بوده؛ دو پیروزی قاطع مقابل بلژیک و اسپانیا، با تیمی که ضعیف‌ترین ایتالیای چند دهه اخیر از نظر توان نیروی انسانی است. اما فراموش نکنیم که فن‌خال، همان مربی‌ای که کونته تا هلند رفته بود تمرینات‌اش را تماشا کند، دو سال پیش با ضعیف‌ترین هلندِ چند دهه اخیر، تا استانه‌ی فینال جام جهانی ۲۰۱۴ پیش رفت، اما بعد دو سال کابوس‌وار را در منچستریونایتد سپری کرد. کونته هم مثلِ فن‌خال با فوتبالی تقریبا واکنشی و البته پرشورتر از فن‌خال، در یورو پیش رفته است. مثل فن‌خال از سیستم پایه ۲-۵-۳ استفاده کرده و از نظر تاکتیکی، جزئیات جالبی در فوتبال‌اش نشان داده است. اما سه هفته پس از پایان یورو، کونته باید در لندن کار با چلسی را آغاز کند؛ یک زندگی متفاوت و ماجرای متفاوت در رقابتی‌ترین لیگ فوتبال اروپا. پس هرچند روزنامه‌های ایتالیایی از حالا کونته را بهترین مربی جهان توصیف می‌کنند، اما زود است برای چنین نتیجه‌گیری‌هایی. کونته تا پیش از آغاز کارش با چلسی، حداکثر سه بازی دیگر با ایتالیا باید انجام دهد. امشب اولین بازی از این پروژه ویژه است. کافی است حرفهای کونته پیش از بازی ایتالیا-اسپانیا را به یاد بیاوریم: «تیمی که خالی از ستاره است، باید مثل یک تیم باشگاهی پیش برود و روی فشردگی و هماهنگی بازیکنان‌اش کار کند.» کونته درست روزی که فهرست ۲۳ بازیکن ایتالیا برای یورو را اعلام کرده بود هم همین حرف‌ها را زده بود و مورد تائید رسانه‌ها قرار گرفته بود. تیم او با متوسط ۴۷ درصد مالکیت توپ در هر بازی، مقابل المان قرار می‌گیرد که متوسسط ۶۴ درصد مالکیت توپ در هر بازی را ثبت کرده؛ انتظار می‌رود شنبه شب هم المان بیش از ایتالیا با توپ کارک ند، اما نباید فراموش کنیم که ایتالیا تا اینجا دو بازی‌اش مقابل مدعیان قهرمانی(بلژیک و اسپانیا) بوده و هیچ یک از حریفان المان، قدرت‌های ویژه‌ی این تورنمنت نبوده‌اند. پس اینکه المان در هر بازی ۲۰ شوت زده و ایتالیا ۹ شوت نیز، کونته را خیلی نگران نمی‌کند. یکی از امار اما برای کونته نگران‌کننده است: اینکه المان در هر بازی متوسط ۱۴ دریبل موفق داشته و ایتالیا ۴ دریبل موفق. می‌دانستید ایتالیا یکی از ضعیف‌ترین امار این تورنمنت را در دریبلینگ دارد؟ ایتالیایی‌ها در نبود وراتی و پیرلو و مارکیزیو، به ندرت شانس دریبل زدن دارند و به همین دلیل اساس بازی ایتالیا، بیش از پیش استوار بر پاس‌های طولی و اریب، به قصد انتقال سریع توپ به حمله است. این سبک بازی، جمله مهم بوفون در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی با اسپانیا را یاداوری می‌کند: «مهمترین نقطه قوت ما این است که محدودیت‌های خودمان را می‌شناسیم.» شنبه شب کونته، دروسی هم و تیاگو موتا را هم در اختیار ندارد. المان-ایتالیا با همه این نکات، یک بازی پرفشار تاکتیکی خواهد بود.
یک ساعت در کلاس
کونته یک پدیده ویژه در مربیگری است؛ کسی که نه شبیه آن شخصیتی که هوشمندانه از خودش در کتاب «مغز، قلب، پا» توصیف کرده، مثل چاپلین و آلبرتو سوردی همیشه لیز می‌خورد و می‌افتد روی زمین. و نه چنانکه در «متد کونته» توصیف شده؛ یک ابرمردِ نفوذناپذیر است. عنوان پایان نامه‌ی کونته در دوره حرفهای کوورچانو(مرکز دوره‌های اموزشی فدراسیون فوتبال ایتالیا در فلورانس) این بوده: «نگاهی به سیستم ۲-۱-۳-۴ و نقش ویدئو در مسئولیت-پذیر کردن بازیکنان.» کونته در پایان‌نامه‌اش توضیح داده که از ویدئوانالیز نباید فقط برای نشان دادن نقاط ضعف و قوت تیم خودی و حریف استفاده کرد. متوسط جلسات انالیزِ قبل از بازی و فردای بازی، ۲۰ تا ۳۰ دقیقه است، اما کونته جلسات انالیزش معمولا حدود یک ساعت طول می‌کشد. او آنچنان که در پایان‌نامه‌اش نوشته، از پخش ویدئوی تمرینات و بازیهای تیم‌اش، به خصوص ویدئویی که در طول تمرین یا بازی، تمام مساحت زمین را پوشش داده، برای مسئولیت پذیر کردنِ بازیکنان‌اش استفاده می‌کند. یعنی تکنولوژی برای کونته چیزی است که با استفاده از آن، بازیکن می‌فهمد کاملا همه کنش‌های فنی‌اش زیر نظر است. انتونیو کونته مربی خوبِ جذابی است که این روزها به شدت مورد توجه است و ایتالیایی‌ها باور کرده‌اند که با جاکرینی و ادر و پله و پارولو می‌توانند المان را با همه ستارگان‌اش شکست دهند؛ آنچنان که گاتزتا روی جلد خود، تیتری با دو مفهوم میزند: «ما همه کونته هستیم» یا «ما همه با تو هستیم». پس شنبه شب ایتالیایی ها همه با او هستند؛ همه با کونته.
آی اسپورت- نام فامیلی سرمربی ایتالیا، در این روزها، به ژورنالیست‌های ایتالیایی کمک می‌کند تیترهای حماسی بسازند. کونتهconte را می‌توان به دو کلمه‌ی معنادارِ دیگر در ایتالیایی تجزیه کرد: con (با) و te (تو به عنوان ضمیر متصل). پس کونته یعنی: «با تو». برای همین تیتر روی جلد گاتزتادلواسپورت در روز چهارشنبه: siamo tutti conte دو مفهوم دارد: یکی اینکه «ما همه با تو هستیم.» و دیگری اینکه «ما همه کونته هستیم». سبک بازی ایتالیا در یورو ۲۰۱۶، متناسب با هر دو مفهوم این تیتر است؛ چون در این تورنمنت، انتونیو کونته بیش از تمام بازیکنان ایتالیا به چشم می‌اید.
تا می‌توانید، ما را تحقیر کنید
۳۱ می ۲۰۱۶ چند روز پیش از اغاز یورو، در روزنامه گاتزتادلواسپورت مقاله‌یی منتشر شده با عنوان «کاتناچوی ایتالیا». در این نوشته، «آندره سکیانکی» روحیات تاریخی ایتالیایی‌ها در فوتبال ملی را یادآوری کرده: «تاریخ به ما می‌گوید تیم ملی ایتالیا اغلب تیمی بوده که با کاراکترش شناخته می‌شده، نه با ستاره‌هایش. تاریخ به ما می‌گوید تیم ملی ایتالیا اغلب، تیمی سمج و فریبنده بوده که سختکوشانه دفاع می‌کند و به دنبال تغییر سرنوشت در فاز انتقال از دفاع به حمله است. از دهه ۱۹۶۰ و ۷۰ زمانی که بسیاری از کشورها دنبال فوتبال زیبا بودند، ایتالیا در جهان با کاتناچو، مافیا و پیتزا شناخته می‌شد. هرچند پرسینگ پرفشار آریگو ساکی و فوتبال تهاجمی او نیز بخشی از تاریخ فوتبال ایتالیاست، اما جریان کلی همان است که بود. ستاره‌های اصلی ما در این دوره، نیروهای دفاعی‌مان یعنی بوفون و بونوچی و کلینی هستند و نباید برای این واقعیت، خجالت‌زده شویم. جام‌ها را همیشه تیم‌های هجومی نبرده‌اند. «انزو بیرزوت» و جام جهانی ۱۹۸۲ را به یاد بیاوریم. حتا ایتالیای لیپی در ۲۰۰۶ هم درحالی قهرمان جهان شد که شناسه‌اش فوتبال هجومی درخشان نبود. اصلن می‌دانید؟ کتاب تاریخ فوتبال می‌گوید معمولا وقتی ایتالیا قهرمان شده که متکی بر شخصیت تیمی و سرشت طبیعی‌اش بازی کرده، و نه بر اساسِ فوتبالِ نمایشی. در فوتبال ما نمایش هم در کار است، اما «نمایشِ ایتالیایی» در دریبلینگ یا حرکات تکنیکی فریبنده نیست؛ نمایش ایتالیایی در «نتیجه» است.» سکیانکی میان-تیتری با عنوان «روانشناسی» در مقاله‌اش به کار برده و زیرِ آن، در چند سطر، میان فوتبال ایتالیایی و زیست اجتماعی ایتالیایی‌ها پیوند برقرار کرده: «ایتالیایی‌ها از سالها پیش مردمانی هستند که در اوجِ دشواری، زمانی که دارند تحقیر و توهین‌ها را تحمل می‌کنند، در سکوت می‌مانند(چه بسا ۲۰ سال)، و بعد ناگهان انگار جادویی در کار باشد، شجاعت خود را بازمی‌یابند و شوق و قدرت پیروز شدن را از نو پیدا می‌کنند. فوتبال ملیِ ما، آینه‌ی همین-گونه زیستنِ ما ایتالیایی‌هاست. و چیزی هم نداریم برای خجالت کشیدن.»
بوفون از تو یکی دیگر انتظار نداشتم
متدِ کونته(Metodo Conte) عنوان کتابی است که الساندرو آلچاتو(Alessandro Alciato) در ۱۹ ایپزود درباره آنتونیو کونته نوشته است. نامِ اپیزود اول این است: «بوفون، از تو یکی دیگر انتظار نداشتم...». ماجرای این اپیزود را –به مضمون-برایتان روایت می‌کنم: «۱۷ می ۲۰۱۴ است. ۴۸ ساعت مانده به بازی با کالیاری، اخرین بازی فصل سری آ و در کمپ «وینووو» جایی که یونتووسی‌ها تمرین می‌کنند، همه خوشحال هستند. چرا نباشند؟ ۹۹ امتیاز گرفته‌اند و قهرمانی‌شان در سری آ قطعی شده و وقت جشن گرفتن است. برای کونته اما، نه. به دستیاران‌اش دارد می‌گوید: «باید وارد کتاب تاریخ فوتبال شویم. هیچ تیمی هرگز بیش از ۱۰۰ امتیاز در سری آ نگرفته است.» حتا رئالِ مورینیو و بارسای گواردیولا هم به ۱۰۰ امتیاز رسیدند، اما فراتر از آن نرفتند. گلاسکو رنجرز و سلتیک در اسکاتلند به رکورد ۱۰۳ امتیاز رسیده بودند. چند دقیقه بعد در جلسه آنالیز، آنتونیو کونته مقابل بازیکنان‌اش ایستاده و دارد درباره اهمیتِ بازی پایانی(بازی با کالیاری) حرف میزند که بوفون به همراه جوزپه ماروتا وارد اتاق می‌شود: «رئیس، آقای مدیر آمده‌اند تا درباره پاداش قهرمانی به بچه‌ها توضیح بدهد.» کونته به شدت خشمگین می‌شود: «همه برنامه‌هایم را به هم ریختید. همه چیز خراب شد. همه، بیرون...همه، بیرون. نمی‌خواهم ببینمتان.» بوفون: «اما، رئیس، من فقط...» کونته حرف کاپیتان تیم‌اش را قطع می‌کند: «نمی‌خواهم حتا یک کلمه دیگر از تو بشنوم. پاداش...پاداشِ قهرمانی...از تو یکی دیگر انتظار نداشتم بوفون. من می‌خواستم این تیم تاریخ‌ساز شود.» دو روز بعد، بوفون و آنتونیو کونته در حالی یکدیگر را در آغوش گرفته و جشن قهرمانی می‌گیرند که پیروزی سه بر صفر مقابل کالیاری، یووه و کونته و بوفون را وارد کتاب تاریخ فوتبال کرده است؛ قهرمانی در سری آ با ۱۰۲ امتیاز.
از یک اَبَرمرد تا قهرمان دست و پا چلفتی
سال ۲۰۱۴ کتاب دیگری هم درباره کونته در ایتالیا منتشر شد. کتاب، نتیجه گفت و گوهای طولانی آنتونیو دی-روزا(Antonio Di Rosa) نویسنده برجسته‌‌ی ایتالیایی با کونته است. نام کتاب: «انتونیو کونته؛ مغز، قلب و پا.» در کتاب «متدِ کونته»، نویسنده با لحنِ حماسی‌اش، از کونته یک قهرمان نفوذناپذیرِ کامل، یک اَبرمرد ساخته، اما «دی-روزا» از دلِ مصاحبه‌هایش با کونته، کتابی درآورده در ۱۷ فصل، که از زبانِ کونته یعنی به صورت اول شخص، فرازهایی از زندگی شخصی و حرفه‌یی‌اش را روایت می‌کند. لحنِ نوشتار این کتاب، ایتالیایی‌تر و پذیرفتنی‌تر است، چون شوخی کردن و کم کردنِ فاصله‌ی قهرمان با مخاطب، از رفتارهای آشنای ایتالیایی‌هاست. در این کتاب است که کونته از روزهای بطالت‌اش پس از پایان دوران بازیگری حرف میزند؛ از اینکه رفته هلند تا تمرینات فن‌خال در آلکمار را تماشا کند اما دربانِ محلِ تمرین، او را به زمین تمرین راه نداده و کونته اعتراف کرده انقدر انگلیسی‌اش ضعیف بوده که نتوانسته خودش، یعنی کاپیتان سابق ایتالیا و یووه را معرفی کند و برود روی صندلی بنشیند تمرینات تاکتیکی مربیِ محبوب‌اش فن‌خال را تماشا کند. در این کتاب است که کونته جوری از خراب شدنِ فیاتِ قدیمی‌اش در اولین قرار با همسر آینده‌اش حرف میزند، انگار با فنتوتزی(شخصیت برجسته ادبیات و سینمای کمدی ایتالیا) یا آلبرتو سوردی روبرو هستیم؛ یک مردِ دست و پا چلفتیِ بازنده. در این کتاب است که کونته برایمان تعریف می‌کند در روزهای پایانی فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹ بر او چه گذشته؛ مدیران یووه چندین بار او را پای میز مذاکره نشانده‌اند، بعد مدیر باری گفته باید قراردادت را تمدید کنی، و کونته پیشنهادهای دیگر را رد کرده، روی یک دستمال کاغذی به نشانه پایبندی به عهد، تمدید قرارداد با «باری» را انتخاب کرده، بعد با همسرش به سواحل میامی رفته برای تعطیلات؛ و پس از بازگشت به ایتالیا، «چیرو فرارا» در یووه ماندنی شده و مدیر کالیاری زیر قول‌اش زده. چرا؟ چون باشگاه در مرز ورشکستگی بوده است. و از قول کونته می‌خوانیم: «چه کار باید می‌کردم؟ بیکار ماندم اما درسی برای آینده‌ام شد.»
کونته، فن‌خال و زندگی در لندن
انتونیو کونته چیزی میان کتاب الچاته و دی-روزا است. دستاورد کونته با ایتالیا تا همین جا عالی بوده؛ دو پیروزی قاطع مقابل بلژیک و اسپانیا، با تیمی که ضعیف‌ترین ایتالیای چند دهه اخیر از نظر توان نیروی انسانی است. اما فراموش نکنیم که فن‌خال، همان مربی‌ای که کونته تا هلند رفته بود تمرینات‌اش را تماشا کند، دو سال پیش با ضعیف‌ترین هلندِ چند دهه اخیر، تا استانه‌ی فینال جام جهانی ۲۰۱۴ پیش رفت، اما بعد دو سال کابوس‌وار را در منچستریونایتد سپری کرد. کونته هم مثلِ فن‌خال با فوتبالی تقریبا واکنشی و البته پرشورتر از فن‌خال، در یورو پیش رفته است. مثل فن‌خال از سیستم پایه ۲-۵-۳ استفاده کرده و از نظر تاکتیکی، جزئیات جالبی در فوتبال‌اش نشان داده است. اما سه هفته پس از پایان یورو، کونته باید در لندن کار با چلسی را آغاز کند؛ یک زندگی متفاوت و ماجرای متفاوت در رقابتی‌ترین لیگ فوتبال اروپا. پس هرچند روزنامه‌های ایتالیایی از حالا کونته را بهترین مربی جهان توصیف می‌کنند، اما زود است برای چنین نتیجه‌گیری‌هایی. کونته تا پیش از آغاز کارش با چلسی، حداکثر سه بازی دیگر با ایتالیا باید انجام دهد. امشب اولین بازی از این پروژه ویژه است. کافی است حرفهای کونته پیش از بازی ایتالیا-اسپانیا را به یاد بیاوریم: «تیمی که خالی از ستاره است، باید مثل یک تیم باشگاهی پیش برود و روی فشردگی و هماهنگی بازیکنان‌اش کار کند.» کونته درست روزی که فهرست ۲۳ بازیکن ایتالیا برای یورو را اعلام کرده بود هم همین حرف‌ها را زده بود و مورد تائید رسانه‌ها قرار گرفته بود. تیم او با متوسط ۴۷ درصد مالکیت توپ در هر بازی، مقابل المان قرار می‌گیرد که متوسسط ۶۴ درصد مالکیت توپ در هر بازی را ثبت کرده؛ انتظار می‌رود شنبه شب هم المان بیش از ایتالیا با توپ کارک ند، اما نباید فراموش کنیم که ایتالیا تا اینجا دو بازی‌اش مقابل مدعیان قهرمانی(بلژیک و اسپانیا) بوده و هیچ یک از حریفان المان، قدرت‌های ویژه‌ی این تورنمنت نبوده‌اند. پس اینکه المان در هر بازی ۲۰ شوت زده و ایتالیا ۹ شوت نیز، کونته را خیلی نگران نمی‌کند. یکی از امار اما برای کونته نگران‌کننده است: اینکه المان در هر بازی متوسط ۱۴ دریبل موفق داشته و ایتالیا ۴ دریبل موفق. می‌دانستید ایتالیا یکی از ضعیف‌ترین امار این تورنمنت را در دریبلینگ دارد؟ ایتالیایی‌ها در نبود وراتی و پیرلو و مارکیزیو، به ندرت شانس دریبل زدن دارند و به همین دلیل اساس بازی ایتالیا، بیش از پیش استوار بر پاس‌های طولی و اریب، به قصد انتقال سریع توپ به حمله است. این سبک بازی، جمله مهم بوفون در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی با اسپانیا را یاداوری می‌کند: «مهمترین نقطه قوت ما این است که محدودیت‌های خودمان را می‌شناسیم.» شنبه شب کونته، دروسی هم و تیاگو موتا را هم در اختیار ندارد. المان-ایتالیا با همه این نکات، یک بازی پرفشار تاکتیکی خواهد بود.
یک ساعت در کلاس
کونته یک پدیده ویژه در مربیگری است؛ کسی که نه شبیه آن شخصیتی که هوشمندانه از خودش در کتاب «مغز، قلب، پا» توصیف کرده، مثل چاپلین و آلبرتو سوردی همیشه لیز می‌خورد و می‌افتد روی زمین. و نه چنانکه در «متد کونته» توصیف شده؛ یک ابرمردِ نفوذناپذیر است. عنوان پایان نامه‌ی کونته در دوره حرفهای کوورچانو(مرکز دوره‌های اموزشی فدراسیون فوتبال ایتالیا در فلورانس) این بوده: «نگاهی به سیستم ۲-۱-۳-۴ و نقش ویدئو در مسئولیت-پذیر کردن بازیکنان.» کونته در پایان‌نامه‌اش توضیح داده که از ویدئوانالیز نباید فقط برای نشان دادن نقاط ضعف و قوت تیم خودی و حریف استفاده کرد. متوسط جلسات انالیزِ قبل از بازی و فردای بازی، ۲۰ تا ۳۰ دقیقه است، اما کونته جلسات انالیزش معمولا حدود یک ساعت طول می‌کشد. او آنچنان که در پایان‌نامه‌اش نوشته، از پخش ویدئوی تمرینات و بازیهای تیم‌اش، به خصوص ویدئویی که در طول تمرین یا بازی، تمام مساحت زمین را پوشش داده، برای مسئولیت پذیر کردنِ بازیکنان‌اش استفاده می‌کند. یعنی تکنولوژی برای کونته چیزی است که با استفاده از آن، بازیکن می‌فهمد کاملا همه کنش‌های فنی‌اش زیر نظر است. انتونیو کونته مربی خوبِ جذابی است که این روزها به شدت مورد توجه است و ایتالیایی‌ها باور کرده‌اند که با جاکرینی و ادر و پله و پارولو می‌توانند المان را با همه ستارگان‌اش شکست دهند؛ آنچنان که گاتزتا روی جلد خود، تیتری با دو مفهوم میزند: «ما همه کونته هستیم» یا «ما همه با تو هستیم». پس شنبه شب ایتالیایی ها همه با او هستند؛ همه با کونته.
۱۳۹۵/۰۴/۲۱ ۱۱:۵۵
۱۳۹۵/۰۴/۲۱ ۱۱:۴۶
کلمات کلیدی : یورو 2016
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
