تلکس

پيوندها

RSS

کد مطلب: 325795

تاریخ انتشار : چهارشنبه ۳۰ دی ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۰۰

آیا تحلیل برجامی از تبادل سیاسی – امنیتی ای که شنبه شب بین تهران و واشنگتن انجام شد، بیراهه رفتن است؟ بیراهه ای که این تبادل را هم حاشیه ای کوچک در کنار اتفاق بزرگ آغاز انجام تعهدات طرف غربی می شمارد و هویت مستقلی برای آن قائل نمی شود تا بتواند در هیاهوی تبلیغاتی تعلیق تحریم های هسته ای ایران، این تبادل را جزیی و کم اهمیت جلوه دهد یا آن را در ازای برداشتن تحریم ها امری غیرقابل اعتنا تلقی کند؟ این سوال نیز وجود دارد که اگر این تبادل جزیی از راه حل پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران به شمار می رفت و حال در ارزیابی آنچه داده ایم و گرفته ایم، باید لغو تحریم ها را هم به حساب بیاوریم، پس لاجرم باید روی کاغذ و در متن برجام نشانه ای از آن موجود می بود؛ حال آنکه چنین نیست. اگر هم قرار باشد این تبادل را جدای از برجام و نتایج آن تحلیل کنیم، باز جای این سوال است که چرا تنها ساعاتی مانده به لحظه ی اجرای تعهدات طرف غربی، ناگاه این تبادل انجام می شود؟ آیا آمریکا آغاز تعهداتش در برجام را منوط به آزادی جاسوسانش در ایران کرده بود؟ این سوالات برای ما پاسخ های خبری روشنی ندارد. اینجا در ایران، کسی درباره ی این تبادل حرف نمی زند... ۱۴ ماه است کسی درباره ی این تبادل و مذاکرات ۱۴ ماهه ی پیرامونی اش حرف نمی زند...چرا اینجا کسی درباره ی این تبادل حرف نمی زند؟ چه آنکه اولین نکته ای که باید بگوید پاسخ به این سوال است که «چه داده ایم و چه گرفته ایم؟» و تا بخواهد برود سراغ جستجو کردن اسامی زندانی هایی که آمریکا آزاد کرده (چون ذهنش که آنها را نمی شناسد) و تا بخواهد چرایی زندانی بودن آنها را پیدا کند و شرح دهد، یک اسم مشهور و پر تکرار در سخنان مقامات آمریکایی، با یک جرم سنگین، همه چیز را تحت الشعاع قرار می دهد: "جیسون رضاییان، جاسوس"

رضاییان همان کسی است که مدعی شد حتی نوع آدامس رییس جمهور ایران را می داند؛ او به نزدیکان برخی مقامات عالی رتبه نزدیک شده و توانسته بود اطلاعات دسته اولی بدست آورد؛ محاکمه ی او ماه ها طول کشید و در طول همه ی این ماها، نام او بارها و بارها بر زبان مقامات مختلف آمریکایی از رییس جمهور تا وزارت خارجه تا رسانه های آمریکایی و ... تکرار شد و خواهان آزادی فوری اویی شدند که خبرنگار واشنگتن پست نامیده می شد. او بر خلاف زندانی هایی که آمریکا آزاد کرد، فرد بی نام و نشانی نبود و ایالات متحده از روز اول دستگیری، تلاش هایش برای آزادی او را آغاز کرده بود. حداقل یک بار باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا، دوبار وندی شرمن، دوبار جان کری وزیر خارجه، یک بار سردبیر واشنگنتن پست در برنامه زنده ای در سی ان ان و بارها و بارها سخنگوی وزارت خارجه آمریکا با نام بردن از رضاییان و بعضا امیر حکمتی و سعید عابدینی خواستار آزادی فوری آنان شده بودند و حالا آزادی آنها یعنی رسیدن آمریکایی ها به خواسته ای که ماه ها برای رسیدن به آن تلاش کرده بودند. بنابراین برخلاف زندانی هایی که آمریکا آزاد کرد، آزادی جاسوسان دربند ایران برای جامعه سیاسیون آمریکا بسیار معنادار است.

اما ایران در ازای آزادی جاسوس هایی که به حریم امنیتی و سیاسی جمهوری اسلامی تجاوز کرده بودند، چه چیزی دریافت کرده است؟ آزادی زندانی هایی که حتی یک بار هم در هیچ سخنرانی مقامات ایران نام آنها نیامده و حتی سیاسی ترین مردم ایران هم آنها را نمی شناسند. اگر این افراد از جنبه ی سیاسی امنیتی آنقدر برای دولت ایران مهم بودند که در ازای آزادی آنها بشود یک شاه مهره ی جاسوس را آزاد کرد، چرا تا قبل این تبادل، ایران برای آزادی این مهره های مهمش هیچ اقدامی و حتی کوچکترین اعتراضی به دولت آمریکا نکرده بود؟! چرا برخلاف مقامات آمریکایی، در سخن مقامات ایرانی ردی از تلاش و درخواست برای آزادی این زندانیان نیست؟ یکی از این زندانی ها به اتهام هک و نفوذ به سیستم کامپیوتری مجازات شده و جالب که دستگیری او به درخواست آمریکا توسط دولت ترکیه انجام و به آمریکا تحویل داده شده است. آیا همان زمان توسط دولت ایران به دولت ترکیه اعتراض شده است؟ خاطره ی رسانه ها چیزی در این زمینه به خاطر ندارد.

آمریکا زندانی هایی را آزاد کرده که در ارتباط با اتهام دور زدن تحریم های هسته ای مجازات حبس داشتند؛ جرم آنها خرید تجهیزات ماهواره ای و انتقال قطعات اکترونیک و صنعتی و تجهیزات فنی به ایران بوده است. در واقع تاجرانی که آمریکا برای اثبات اهمیت قانون های تحریم علیه ایران، آنان را حتی تا ۲۰ سال به حبس محکوم کرده بود. اما ایران چه زندانیانی را آزاد کرده است؟ آیا آنها با پرونده هسته ای ایران مرتبط بودند؟ خیر؛ ایران جاسوسانی را آزاد کرده که ارتباطی با پرونده هسته ای نداشته اند؛ در تمام دنیا، جاسوسی و همکاری با دولت خارجی علیه منافع ملی مجازات های بسیار سنگین و اغلب حبس ابد یا مرگ را به دنبال دارد. به عنوان مثال همین دو هفته قبل، یک ایرانی در کویت به اتهام جاسوسی محکوم به مرگ شد. (هیچ واکنشی هم از سوی دولت ایران مشاهده نشد) زندانی آزاد شده ی دیگر توسط ایران نیز یک مسلمان مرتد بوده که خلاف قوانین جمهوری اسلامی از فعالان جنبش کلیسای خانگی بوده و اقدام به تبلیغ دین مسیحیت می کرده است و مرتبط با پرونده هسته ای ایران نبوده است.

نمی شود کتمان کرد که این تبادل یک امتیاز ویژه ی به دولت آمریکا بود؛ چه این تبادل را با هویت مستقل و بی ارتباط با برجام تحلیل کنیم، و چه آن را امتیاز مکتوب نشده ی ایران به آمریکا برای اجرایی شدن برجام به حساب آوریم، خبری از معامله ی برد-برد وجود ندارد. آمریکا شاه مهره ی جاسوس خود را در مقابل آزادی تاجرانی که معلوم نیست در واقع امر چه جرمی مرتکب شده اند، بدست آورد؛ خواسته ی چندین ماهه ی خود را که بارها در کلام اوباما، جان کری، وندی شرمن و سخنگوی وزارت خارجه تکرار شده بود، به کرسی نشاند؛ زیر بار جرم جاسوسی جیسون رضائیان نرفت و او همچون زمان همه ی نام برده شدن ها توسط مقامات آمریکایی به عنوان یک «خبرنگار» به کشورش بازگشت؛ و از همه مهم تر اینکه به تمام دنیا پیغام داد جاسوسی در ایران و تجاوز به حریم امنیتی جمهوری اسلامی چندان و یا حداقل به قدر دیگر کشورها خطرناک نیست، و تازه اگر جاسوس ما باشید، حمایت تمام قد و همه جانبه ی ایالات متحده را خواهید داشت؛ پس جای نگرانی نیست؛ جاسوس ما در ایران باشید!
فقط اگر ایرانی باشیم، جای طرح یک پرسش جدی و مهم باقی می ماند و آن اینکه ایران در مذاکره با آمریکا چه امتیازات دیگری را داده و چه تبادلات و معاملات دیگری را توافق کرده که روی کاغذ نیامده است؟!

 

تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.

Copyright© Alef, all rights reserved.