کد مطلب: 397256
به من گوش کنید !
تاریخ انتشار : جمعه ۹ مهر ۱۳۹۵ ساعت ۰۲:۰۰
« سرم را آوردم بالا دیدم افسر ایستاده جلوی ماشین با قبض جریمه،گفتم آقا چی کار می کنی؟ جریمه برای چی می نویسی؟ گفت یک ساعته پشت سرت می گم سمند حرکت کن، سمند حرکت کن! کری؟ نمی‌شنوی؟ گفتم مگه برچسب رو روی ماشین نمی بینی؟ نمی‌شنوم، ناشنوا هستم.»
به گزارش ایسنا،این شاید شروع یکی از عادی‌ترین روزهای یک ناشنوا است، صبحش با توضیح دادن برچسب روی ماشین برای مامور راهنمایی و رانندگی، سر راه رساندن بچه‌ها به مدرسه و مهد کودک. مهدی آبفروش، که دچار ناشنوایی در هر دو گوش است، در مورد باقی ساعت های یک روز عادی از زندگی اش می‌گوید:
اگر بچه ها در مدرسه دردسری درست کرده باشند، یا معلمی بخواهد در مورد آنها با پدر و مادر ناشنوا حرف بزند، مشکل دومی پیدا می‌شود، معلم بی‌حوصله می‌خواهد بداند چرا بچه در مدرسه جیغ می‌زند، یا چرا کسی آماده بودن درس‌هایش را چک نمی کند، توضیح دادن این که بچه‌ها در خانه دقیقا با چه چیزی رو به رو هستند برای دیگران کار سختی است. « به معلم می‌گویم آخر وقتی من نمی‌دانم شما به بچه چی درس می‌دهید چه طور می‌توانم کمکش کنم؟ ما انتظار داریم که آموزش و پرورش یک بخشی از کار «آموزش و پرورش» را به عهده بگیرد، اما معلم ها از ما می‌خواهند که تمام کم کاری آنها را هم جبران کنیم، ممکن است برای پدر و مادری که تفاوتی با دیگران ندارند مساله خیلی پیچیده نباشد، اما برای ما دشوارتر است، معلم ها می‌گویند مگر ما چقدر حقوق می گیریم که بخواهیم همه چیز عالی باشد، چه کار می شود کرد؟ آنها هم حق دارند.»
شغل پیدا کردن برای بسیاری از آدم هایی که درگیر نیازهای خاص هستند کار سختی ست، به خصوص در کشوری که آمارهای رسمی‌اش از بیکاری یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر حرف می زنند و بدبین‌ها معتقد هستند که بیکاری واقعی در آن رقمی در حدود ۵ میلیون نفر را شامل می‌شود، در چنین شرایطی کسی که نیازهای خاص دارد و توانسته شغلی برای خودش دست و پا کند حتما یک قدم از دیگران جلو تر است، « کارهای زیادی هست که برای انجام دادنشان به تمام امکانات طبیعی بدن نیاز نباشد»، یک ساعت ساز می‌تواند با دو انگشت شست و سبابه‌اش کار کند، حتی اگر نتواند روی پا راه برود، شغل‌هایی هست که در آنها به شنوایی برای انجام کار نیاز نیست، « شغل من تعمیر آسانسور است، شنوایی لازم ندارد، یک دستگاه برقی است که باید درست شود و درست شدنش هم راه دارد، کارش با چشم و دست انجام می شود، اما همه اش این نیست که کسی بتواند کاری را درست انجام بدهد.»
« در بازار، وقتی جنسی لازم داریم که بخریم، دردسر حسابی است، فروشنده ها حوصله ندارند توجه کنند ببیند آدم چه می خواهد، اگر بهشان بگویی که من حرفت را نمی فهمم و ازشان بخواهی که روی کاغذ بنویسند، می‌گوید برو آقا از یک جای دیگر خرید کن و آدم را حواله می کنند بیرون،»
از این بد تر هم می تواند باشد، « در اداره‌های دولتی که همین طور آدم معمولی را صد بار می‌برند و می‌آورند، دیگر کسی که نیازهای خاص دارد کلاهش پس معرکه است، تا می رسی بالای میز کسی که باید کارت را انجام دهد، آن قدر بی‌حوصله و تند تند حرف می زند که آدم اصلا نمی‌فهمد چه می‌گویند، بعد که می بینند تعلل می کنید آدم را پاس می دهند به کسی دیگر، برای هر کاری باید صد بار بروی و بیایی،تا بالاخره یک نفر پیدا شود که وقت بگذارد و طوری حرف بزند که آدم بفهمد چه می گوید. بهزیستی که قرار است کمک حال دیگران باشد و به زندگی بهتر ما کمک کند، از دیگران بدتر، کارشناس‌ها را هر دو سال عوض می‌کنند، تا یک نفر می‌آید مراجعان را بشناسد و با آن ها هم دلی کند، جایش را عوض می‌کنند و باز روز از نو روزی از نو، نیمی شان اصلا نمی دانند که چه طور باید با یک ناشنوا حرف زد، نه صبر دارند که کسی رو به روشان ایستاده لب خوانی کند، نه زبان اشاره می‌دانند، آن هم برای خودش داستانی است.»
اما خدا نکند نیاز به کمک های فوری پیش بیاید، « همسرم که پابه ماه بود در بیمارستان بستری شد، گفتند باید از داروخانه دارویی بگیرم، دارو را تنها داروخانه سیزده آبان داشت، وسط شهر، در آن شلوغی، نه تابلوی اعلام شماره، نه کسی که راه نمایی کند، چه طور می شود آدم کسی را در آن جمعیت پیدا کند که بتواند کمک کند؟ با هزار گرفتاری به یکی از تکنسین ها گفتم که کسی را پیدا کند راهنمایی ام کند، از بین آن همه آدم که آنجا بودند، آخر سر یک نفر را از ته داروخانه آوردند که چون برادرش کم شنوا بود زبان اشاره می دانستد،در صورتی که خارج از ایران همه کسانی که در کادر درمانی هستند این چیز ها را می دانند.»
زندگی سخت است،برای کسانی که نیازهای خاص دارند، سخت تر هم می شود، به خصوص در شرایطی که بچه‌ها در مدارس برای رو به روی شدن با آدم هایی با نیازهای خاص آموزش نمی بینند، در رسانه ها درباره این مورد حرف زده نمی شود و همه منتظر هستند سالی یک بار مناسبت های جهانی را تبریک بگویند و بروند تا سال بعد.
کانون ناشنوایان ایران بیست سال قبل از بهزیستی و در سال ۱۳۳۹ تشکیل شده است، و شاخه کنفدراسیون جهانی ناشنوایان در ایران است، با این وجود امکانات چندانی ندارد که در اختیار ناشنوایان و خانواده هایشان قرار دهد. ساختمان کانون را با جمع آوری کمک های مردمی و خانواده ناشنوایان ساخته‌اند و کمک های دولتی به افراد با نیازهای خاص آن قدر محدود است که نمی شود رویش حساب کرد؛ اما هنوز از هیچ بهتر است، کانون ۳۰ شعبه در شهرهای مختلف ایران دارد که هر کدام بر اساس امکاناتشان می‌توانند به مراجعه کننده‌ها خدمات بدهند، اما هنوز مشکلات جدی در زمینه آموزش ناشنوایان و خانواده‌هایشان و البته مردم عادی وجود دارد.
آبفروش که مسوول شاحه جوانان کانون ناشنوایان هم هست می‌گوید: « ما نمی‌خواهیم امکانات خاصی داشته باشیم، ما نمی‌خواهیم برای ما تبعیض مثبت قرار دهند، آن چیزی که ما نیاز داریم این است که به خاطر تفاوت‌هایی که داریم از حقوق‌مان محروم نشویم، لایحه اشتغال افراد داری نیازهای ویژه سال هاست که در مجلس مانده است، چندین دوره مجلس آمده و رفته است، دولت‌ها عوض شده‌اند اما این لایحه هنوز قانون نشده است، در صورتی که پیمان نامه های بین‌الملی دولت‌ها را متعهد کرده است که بخشی از استخدام ها را از میان این افراد انجام دهند، اما در ایران نه که استخدامی انجام نمی‌شود، حتی قانون آن هم تصویب نمی شود، اگر بخواهند جایی تعدیل نیرو کنند هم اول از کسانی که نیازهای خاص دارند شروع می کنند. هر چه هم ما تجمع می کنیم و اعتراض می کنیم باز صدایمان شنیده نمی شود.»
خانم شهیدی، نایب رییس کانون ناشنوایان ایران، هم می‌گوید: « مهم ترین چیزی که ما می خواهیم این است که در کنار محدودیت ها امکانات ما دیده شود، تصویری که از افراد با نیازهای خاص وجود دارد تصویر خوبی نیست، درست است که بیشتر آنها کار ندارند، یا دچار مشکلاتی هستند، اما این افراد توانمندی هایی هم دارند که خیلی خوب است و این ها باید دیده شود تا نگاه ها در مورد افرادی که نیاز های خاص دارند تغییر کند.»
سالانه حدود ۱۴۰۰ نفر با اختلال شنوایی عمیق در کشور به دنیا می آیند، مشاوره های ژنیک پیش از فرزند آوری می توانند این آمار را تا نصف کاهش دهند، اما نانشنوایی و کم شنوایی هیچ وقت کاملا از بین نمی رود، حتی به فرض محال اگر از به دنیا آمدن تمام نوزادان ناشنوا جلوگیری شود، باز هم با افزایش سن، عده ای از مردم دچار کم شنوایی و ناشوایی می‌شوند، کانون و انجمن ناشنوایان ایران هر دو در حد بضاعت خودشان آموزش هایی برای ناشنواها و خانواده هایشان ارائه می دهند هر چند که ساعت این آموزش ها کم است و برای همه قابل دسترسی نیست.
کیفیت زندگی ما را آدم های اطرافمان تعیین می کنند، می توانیم آدم هایی باشیم که کیفیت زندگی دیگران را بیشتر می کنیم، گاهی فقط با کمی صبر کردن، آماده بودن برای شنیدن حرف دیگران و احترام به تفاوت ها، همان طور که شعار امسال روز جهانی ناشنوانیان ( هشتم مهر) می‌گوید: «ما با هم برابریم».
به گزارش ایسنا،این شاید شروع یکی از عادی‌ترین روزهای یک ناشنوا است، صبحش با توضیح دادن برچسب روی ماشین برای مامور راهنمایی و رانندگی، سر راه رساندن بچه‌ها به مدرسه و مهد کودک. مهدی آبفروش، که دچار ناشنوایی در هر دو گوش است، در مورد باقی ساعت های یک روز عادی از زندگی اش می‌گوید:
اگر بچه ها در مدرسه دردسری درست کرده باشند، یا معلمی بخواهد در مورد آنها با پدر و مادر ناشنوا حرف بزند، مشکل دومی پیدا می‌شود، معلم بی‌حوصله می‌خواهد بداند چرا بچه در مدرسه جیغ می‌زند، یا چرا کسی آماده بودن درس‌هایش را چک نمی کند، توضیح دادن این که بچه‌ها در خانه دقیقا با چه چیزی رو به رو هستند برای دیگران کار سختی است. « به معلم می‌گویم آخر وقتی من نمی‌دانم شما به بچه چی درس می‌دهید چه طور می‌توانم کمکش کنم؟ ما انتظار داریم که آموزش و پرورش یک بخشی از کار «آموزش و پرورش» را به عهده بگیرد، اما معلم ها از ما می‌خواهند که تمام کم کاری آنها را هم جبران کنیم، ممکن است برای پدر و مادری که تفاوتی با دیگران ندارند مساله خیلی پیچیده نباشد، اما برای ما دشوارتر است، معلم ها می‌گویند مگر ما چقدر حقوق می گیریم که بخواهیم همه چیز عالی باشد، چه کار می شود کرد؟ آنها هم حق دارند.»
شغل پیدا کردن برای بسیاری از آدم هایی که درگیر نیازهای خاص هستند کار سختی ست، به خصوص در کشوری که آمارهای رسمی‌اش از بیکاری یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر حرف می زنند و بدبین‌ها معتقد هستند که بیکاری واقعی در آن رقمی در حدود ۵ میلیون نفر را شامل می‌شود، در چنین شرایطی کسی که نیازهای خاص دارد و توانسته شغلی برای خودش دست و پا کند حتما یک قدم از دیگران جلو تر است، « کارهای زیادی هست که برای انجام دادنشان به تمام امکانات طبیعی بدن نیاز نباشد»، یک ساعت ساز می‌تواند با دو انگشت شست و سبابه‌اش کار کند، حتی اگر نتواند روی پا راه برود، شغل‌هایی هست که در آنها به شنوایی برای انجام کار نیاز نیست، « شغل من تعمیر آسانسور است، شنوایی لازم ندارد، یک دستگاه برقی است که باید درست شود و درست شدنش هم راه دارد، کارش با چشم و دست انجام می شود، اما همه اش این نیست که کسی بتواند کاری را درست انجام بدهد.»
« در بازار، وقتی جنسی لازم داریم که بخریم، دردسر حسابی است، فروشنده ها حوصله ندارند توجه کنند ببیند آدم چه می خواهد، اگر بهشان بگویی که من حرفت را نمی فهمم و ازشان بخواهی که روی کاغذ بنویسند، می‌گوید برو آقا از یک جای دیگر خرید کن و آدم را حواله می کنند بیرون،»
از این بد تر هم می تواند باشد، « در اداره‌های دولتی که همین طور آدم معمولی را صد بار می‌برند و می‌آورند، دیگر کسی که نیازهای خاص دارد کلاهش پس معرکه است، تا می رسی بالای میز کسی که باید کارت را انجام دهد، آن قدر بی‌حوصله و تند تند حرف می زند که آدم اصلا نمی‌فهمد چه می‌گویند، بعد که می بینند تعلل می کنید آدم را پاس می دهند به کسی دیگر، برای هر کاری باید صد بار بروی و بیایی،تا بالاخره یک نفر پیدا شود که وقت بگذارد و طوری حرف بزند که آدم بفهمد چه می گوید. بهزیستی که قرار است کمک حال دیگران باشد و به زندگی بهتر ما کمک کند، از دیگران بدتر، کارشناس‌ها را هر دو سال عوض می‌کنند، تا یک نفر می‌آید مراجعان را بشناسد و با آن ها هم دلی کند، جایش را عوض می‌کنند و باز روز از نو روزی از نو، نیمی شان اصلا نمی دانند که چه طور باید با یک ناشنوا حرف زد، نه صبر دارند که کسی رو به روشان ایستاده لب خوانی کند، نه زبان اشاره می‌دانند، آن هم برای خودش داستانی است.»
اما خدا نکند نیاز به کمک های فوری پیش بیاید، « همسرم که پابه ماه بود در بیمارستان بستری شد، گفتند باید از داروخانه دارویی بگیرم، دارو را تنها داروخانه سیزده آبان داشت، وسط شهر، در آن شلوغی، نه تابلوی اعلام شماره، نه کسی که راه نمایی کند، چه طور می شود آدم کسی را در آن جمعیت پیدا کند که بتواند کمک کند؟ با هزار گرفتاری به یکی از تکنسین ها گفتم که کسی را پیدا کند راهنمایی ام کند، از بین آن همه آدم که آنجا بودند، آخر سر یک نفر را از ته داروخانه آوردند که چون برادرش کم شنوا بود زبان اشاره می دانستد،در صورتی که خارج از ایران همه کسانی که در کادر درمانی هستند این چیز ها را می دانند.»
زندگی سخت است،برای کسانی که نیازهای خاص دارند، سخت تر هم می شود، به خصوص در شرایطی که بچه‌ها در مدارس برای رو به روی شدن با آدم هایی با نیازهای خاص آموزش نمی بینند، در رسانه ها درباره این مورد حرف زده نمی شود و همه منتظر هستند سالی یک بار مناسبت های جهانی را تبریک بگویند و بروند تا سال بعد.
کانون ناشنوایان ایران بیست سال قبل از بهزیستی و در سال ۱۳۳۹ تشکیل شده است، و شاخه کنفدراسیون جهانی ناشنوایان در ایران است، با این وجود امکانات چندانی ندارد که در اختیار ناشنوایان و خانواده هایشان قرار دهد. ساختمان کانون را با جمع آوری کمک های مردمی و خانواده ناشنوایان ساخته‌اند و کمک های دولتی به افراد با نیازهای خاص آن قدر محدود است که نمی شود رویش حساب کرد؛ اما هنوز از هیچ بهتر است، کانون ۳۰ شعبه در شهرهای مختلف ایران دارد که هر کدام بر اساس امکاناتشان می‌توانند به مراجعه کننده‌ها خدمات بدهند، اما هنوز مشکلات جدی در زمینه آموزش ناشنوایان و خانواده‌هایشان و البته مردم عادی وجود دارد.
آبفروش که مسوول شاحه جوانان کانون ناشنوایان هم هست می‌گوید: « ما نمی‌خواهیم امکانات خاصی داشته باشیم، ما نمی‌خواهیم برای ما تبعیض مثبت قرار دهند، آن چیزی که ما نیاز داریم این است که به خاطر تفاوت‌هایی که داریم از حقوق‌مان محروم نشویم، لایحه اشتغال افراد داری نیازهای ویژه سال هاست که در مجلس مانده است، چندین دوره مجلس آمده و رفته است، دولت‌ها عوض شده‌اند اما این لایحه هنوز قانون نشده است، در صورتی که پیمان نامه های بین‌الملی دولت‌ها را متعهد کرده است که بخشی از استخدام ها را از میان این افراد انجام دهند، اما در ایران نه که استخدامی انجام نمی‌شود، حتی قانون آن هم تصویب نمی شود، اگر بخواهند جایی تعدیل نیرو کنند هم اول از کسانی که نیازهای خاص دارند شروع می کنند. هر چه هم ما تجمع می کنیم و اعتراض می کنیم باز صدایمان شنیده نمی شود.»
خانم شهیدی، نایب رییس کانون ناشنوایان ایران، هم می‌گوید: « مهم ترین چیزی که ما می خواهیم این است که در کنار محدودیت ها امکانات ما دیده شود، تصویری که از افراد با نیازهای خاص وجود دارد تصویر خوبی نیست، درست است که بیشتر آنها کار ندارند، یا دچار مشکلاتی هستند، اما این افراد توانمندی هایی هم دارند که خیلی خوب است و این ها باید دیده شود تا نگاه ها در مورد افرادی که نیاز های خاص دارند تغییر کند.»
سالانه حدود ۱۴۰۰ نفر با اختلال شنوایی عمیق در کشور به دنیا می آیند، مشاوره های ژنیک پیش از فرزند آوری می توانند این آمار را تا نصف کاهش دهند، اما نانشنوایی و کم شنوایی هیچ وقت کاملا از بین نمی رود، حتی به فرض محال اگر از به دنیا آمدن تمام نوزادان ناشنوا جلوگیری شود، باز هم با افزایش سن، عده ای از مردم دچار کم شنوایی و ناشوایی می‌شوند، کانون و انجمن ناشنوایان ایران هر دو در حد بضاعت خودشان آموزش هایی برای ناشنواها و خانواده هایشان ارائه می دهند هر چند که ساعت این آموزش ها کم است و برای همه قابل دسترسی نیست.
کیفیت زندگی ما را آدم های اطرافمان تعیین می کنند، می توانیم آدم هایی باشیم که کیفیت زندگی دیگران را بیشتر می کنیم، گاهی فقط با کمی صبر کردن، آماده بودن برای شنیدن حرف دیگران و احترام به تفاوت ها، همان طور که شعار امسال روز جهانی ناشنوانیان ( هشتم مهر) می‌گوید: «ما با هم برابریم».
کلمات کلیدی : روز جهانی ناشنوایان
۱۳۹۵-۰۷-۰۹ ۰۷:۱۷:۲۸
دوست گرامی ناشنوایان موظفند روی سپر عقبی ماشین علائم مخصوص ناشنوایان را نصب کنند ...اصلا مجوز رانندگیشان منوط به نصب این علائم است ....چون جان راننده ناشنوا در صورتی که رانندگان پشت سر او ندانند که ناشنواست در خطر است
قبل از نگارش یک مقاله با کارشناسان مربوطه تماس بگیرید (3956144) (alef-11)
قبل از نگارش یک مقاله با کارشناسان مربوطه تماس بگیرید (3956144) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۷-۰۹ ۱۰:۳۱:۴۷
از سایت الف خواهش می کنم مطلب زیر را منتشر کند(شاید کمکی به کم‌شنوایان کرده باشید):
من طی یک سال گذشته برای فرماندهان نیروی انتظامی و راهنمایی رانندگی، برخی نمایندگان مجلس، برای وزیر کار به عنوان متولی معلولان، برای مسئولان سازمان بهزیستی، برای صدا و سیما و ... ایمیل زدم و مشکل را شرح دادم اما هیچ کدام نه تنها هیچ اقدامی نکردند بلکه حتی جوابی خشک و خالی هم ندادند.
من معلول (شنوایی) هستم. حدود 60 درصد مشکل شنوایی دارم و از سمعک استفاده می کنم. استفاده از سمعک تقریبا به طور کامل مشکل شنوایی من را برطرف کرده و مثل یک فرد معمولی می شنوم.
اما دستورالعملهای اجرایی آیین نامه راهنمایی رانندگی ، برای من و افراد مشابه من مشکل ایجاد کرده است.
مشکل از این قرار است:
افرادی که مشکل شنوایی دارند برای دریافت یا تمدید گواهینامه باید آزمایش شنوایی بدهند. این آزمایش شنوایی قاعدتا و منطقا باید با سمعک انجام شود(همانگونه که در مورد بینایی ، تست بینایی با عینک انجام می شود) تا توانایی شنواییِ فرد با وسیله ی توانبخشیِ مورد استفاده، مورد سنجش قرار گیرد (در گواهینامه هم قید شود رانندگی با سمعک ؛ همانگونه که درباره عینک چنین کاری می شود) اما به خاطر اشتباهِ نویسندگانِ دستورالعمل ، آزمایش شنوایی، بدون سمعک انجام می شود و افرادی که بالای 40 دسی بل(40درصد) افت شنوایی دارند گواهینامه پایه ی دو و پایه ی یک شان لغو می شود و به آنها گواهینامه پایه ی سه داده می شود!
به همین راحتی!
می توان تصور کرد فرد معلولی که سالهای سال شغلش رانندگی بوده و بدون دست دراز کردن پیش این و آن زندگی اش را گذرانده حال باید زیر بار فشار بیکاری له شود... (زیرا با گواهینامه ی پایه 3 نمی توان در مشاغل عمومی رانندگی مثل تاکسی، مینی بوس، کامیونت و ... اشتغال داشت)
درخواست من و بسیاری از معلولان این است که در دستورالعملهای مربوط به آیین نامه راهنمایی و رانندگی بازنگری شود و این اشتباه فاحش، برطرف شود. (3956253) (alef-11)
من طی یک سال گذشته برای فرماندهان نیروی انتظامی و راهنمایی رانندگی، برخی نمایندگان مجلس، برای وزیر کار به عنوان متولی معلولان، برای مسئولان سازمان بهزیستی، برای صدا و سیما و ... ایمیل زدم و مشکل را شرح دادم اما هیچ کدام نه تنها هیچ اقدامی نکردند بلکه حتی جوابی خشک و خالی هم ندادند.
من معلول (شنوایی) هستم. حدود 60 درصد مشکل شنوایی دارم و از سمعک استفاده می کنم. استفاده از سمعک تقریبا به طور کامل مشکل شنوایی من را برطرف کرده و مثل یک فرد معمولی می شنوم.
اما دستورالعملهای اجرایی آیین نامه راهنمایی رانندگی ، برای من و افراد مشابه من مشکل ایجاد کرده است.
مشکل از این قرار است:
افرادی که مشکل شنوایی دارند برای دریافت یا تمدید گواهینامه باید آزمایش شنوایی بدهند. این آزمایش شنوایی قاعدتا و منطقا باید با سمعک انجام شود(همانگونه که در مورد بینایی ، تست بینایی با عینک انجام می شود) تا توانایی شنواییِ فرد با وسیله ی توانبخشیِ مورد استفاده، مورد سنجش قرار گیرد (در گواهینامه هم قید شود رانندگی با سمعک ؛ همانگونه که درباره عینک چنین کاری می شود) اما به خاطر اشتباهِ نویسندگانِ دستورالعمل ، آزمایش شنوایی، بدون سمعک انجام می شود و افرادی که بالای 40 دسی بل(40درصد) افت شنوایی دارند گواهینامه پایه ی دو و پایه ی یک شان لغو می شود و به آنها گواهینامه پایه ی سه داده می شود!
به همین راحتی!
می توان تصور کرد فرد معلولی که سالهای سال شغلش رانندگی بوده و بدون دست دراز کردن پیش این و آن زندگی اش را گذرانده حال باید زیر بار فشار بیکاری له شود... (زیرا با گواهینامه ی پایه 3 نمی توان در مشاغل عمومی رانندگی مثل تاکسی، مینی بوس، کامیونت و ... اشتغال داشت)
درخواست من و بسیاری از معلولان این است که در دستورالعملهای مربوط به آیین نامه راهنمایی و رانندگی بازنگری شود و این اشتباه فاحش، برطرف شود. (3956253) (alef-11)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
