کد مطلب: 377564
میراث دشت، یا در سوگ گلها
در حاشیه نمایشگاه ساله شریفی در گالری محسن
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۱ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۰:۴۲
الف/ ساله شریفی نقاش جوان تهرانی است که حالا نمایشگاهی از آثارش در گالری محسن برگزار شده. خبرش رسید که موضوع این نمایشگاه «شهید» است. به گالری محسن در خیابان ظفر (دستگردی) رفتیم و بعد از دیدن نقاشی ها، خواستیم به چند سوال پاسخ بدهد. راستش را بخواهید برای ما جالب بود که یک هنر مند جوان این طور مفصل و شخصی درباره مفهوم مقدس شهادت مجموعه ای از آثار کار کند. روی دیوارها و در قاب تابلوها، گل های زیبایی هستند که وقتی چند دقیقه به آنها خیره می شوید، با تمام وجود تلفیقی از حسرت و تحسین و بزرگداشت حس می کنید.
- کلیشه ای است اما باید بخواهم کمی از خودتان بگویید.
ساله شریفی هستم. سالها پیش، از هنرستان و بعد از آن دانشگاه نقاشی را تحصیل کرده ام. سه نمایشگاه انفرادی در تهران و چند نمایشگاه گروهی در تهران، ژنو، مونیخ، بازل و دوبی داشته ام. در حال حاضر هم مشغول نقاشی و گاهی تدریس هستم.
- از تصویر دشت در ذهنتان بگویید تا برویم سراغ میراث آن.
دشت تلویحا ایران است. در واقع برای من بیشتر ایران را تداعی میکند. اما امکان بسط دادن مفهوم این دشت و تعبیر آن به کل زمین هم وجود دارد که جذاب هم هست برایم.
- حق میدهید کمی تعجب کنم از اینکه یک نقاش مستقل این روزها نمایشگاهی در گالری محسن برگزار کند دربارهی شهید؟
شما حق دارید متعجب شوید! اما به نظر من چندان جای تعجب نیست. در وهله ی اول از دست دادن همیشگی بخش قابل توجهی از جوانان، اندیشمندان، کاردانان و به طور کلی مردم این سرزمین، در طول تاریخ معاصر ایران به بهانه های مختلف، جنگ، ترور، انقلاب، کودتا، محیط زیست و... موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت. و در وهله ی دوم شخصا خیلی خوشحالم که این مجموعه در گالری محسن به نمایش در آمد. فضای گالری محسن به نظرم مناسب ترین محیط برای بهتر به نمایش در آمدن این آثار در تهران بود.
- چرا گل؟
میراث دشت یک یادبود است، یاد بود کسانی که مهم اند. به نظرم گل با یادبود گره ای تاریخی خورده است. گل عضو ثابت شادی و غم است. گل همیشه میرا بودن را یاد آور میشود. گل زیباست شاید از معدود چیز هایی باشد که اکثر مردم دنیا در زیبا شمردنش تفاهم دارند. از طرفی مطابق با تعارفات ما سوژه های میراث دشت خودشون گل بودند.
- در بیانیه ی نمایشگاه از شهدای دوران مختلف گفته شده است. باید اینطور برداشت کنم که باز هم یک هنرمند نمی تواند به عنوان شهید تنهاوتنها در قاب دفاع مقدس نگاه کند و این امضای ناگزیر یک آرتیست در جامعه ی ماست؟
مگر می شود مگر شما می توانید از پس کلمه ی شهید فقط به دفاع مقدس فکر کنید؟ به نظرم بی انصافی است این برخورد. کلمه ی شهید که در حین جنگ ایران و عراق به وجود نیامده! صد البته که دفاع مقدس و شهدای این جنگ تاثیر بسیار بسیار زیادی روی من داشتند، و من از عمق جان دوستشان دارم... اصلا نام هایی که آغازگر این مجموعه در ذهن من بودند عمدتا از شهدای دفاع مقدس بودند. اما با این حال نمی شود این کلمه را به دوره ای خاص نسبت داد و این هیچ ارتباطی به آرتیست بودن یا نبودن هم ندارد!
- در تابلوهای میراث دشت، بیشتر غمگین اید یا ستایشگر؟
ستایشگر. البته که غمگین هم هستم! اما بیشتر ستایشگر. سعی شد ارائه ی آثار به نحوی انجام بگیرد که کمی سوگوارانه هم باشند و به نظرم این مساله در ترکیب نور تابلو ها و چیدمان اتفاق هم افتاد.
- حتما یک کدام هست که بیشتر از همه دوست دارید.
نی زار. البته تمام کارهای این مجموعه خیلی برایم محترم و دوست داشتنی است. اما نی زار برایم عجیب و رازآلود است. احساس میکنم در این تابلو اتفاقاتی جریان دارد! همیشه مرداب پشت نی زار ها را می بینم...
- شبها که چراغهای گالری خاموش می شوند، ممکن است تنها میان تابلوها بایستید و فکر کنید به اینکه کاش یکی از همان شهداء می آمد و کارهایتان را می دید. او کیست؟ میخواهم الهام بخش ترین نام را توصیف کنید.
به آن شکلِ با چراغ خاموش که نه! اما یکی از شهدای مفقود الاثر که فکر میکنم دوست نداشته باشد نامی از او بیاورم، بیشترین تاثیر را او داشت و دوست داشتم با او کار ها را میدیدم... از طرفی این مجموعه با نام های زیادی آغاز شد و رفته رفته از این شکلِ جزء نگری، کارها کلیتی را در خود جای دادند که به نظرم اتفاق خوبی بود چرا که میراث دشت بیشمار نام را شامل میشود.
- آقای شریفی، میشود گفت ادای دین کردید؟
فکر میکنم ادا نمیشود اینطوری، کما این که به ادای دین هم فکر نکرده ام. کل مجموعه پرداختن به موضوعی بود که برایم مهم است.
- کلیشه ای است اما باید بخواهم کمی از خودتان بگویید.
ساله شریفی هستم. سالها پیش، از هنرستان و بعد از آن دانشگاه نقاشی را تحصیل کرده ام. سه نمایشگاه انفرادی در تهران و چند نمایشگاه گروهی در تهران، ژنو، مونیخ، بازل و دوبی داشته ام. در حال حاضر هم مشغول نقاشی و گاهی تدریس هستم.
- از تصویر دشت در ذهنتان بگویید تا برویم سراغ میراث آن.
دشت تلویحا ایران است. در واقع برای من بیشتر ایران را تداعی میکند. اما امکان بسط دادن مفهوم این دشت و تعبیر آن به کل زمین هم وجود دارد که جذاب هم هست برایم.
- حق میدهید کمی تعجب کنم از اینکه یک نقاش مستقل این روزها نمایشگاهی در گالری محسن برگزار کند دربارهی شهید؟
شما حق دارید متعجب شوید! اما به نظر من چندان جای تعجب نیست. در وهله ی اول از دست دادن همیشگی بخش قابل توجهی از جوانان، اندیشمندان، کاردانان و به طور کلی مردم این سرزمین، در طول تاریخ معاصر ایران به بهانه های مختلف، جنگ، ترور، انقلاب، کودتا، محیط زیست و... موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت. و در وهله ی دوم شخصا خیلی خوشحالم که این مجموعه در گالری محسن به نمایش در آمد. فضای گالری محسن به نظرم مناسب ترین محیط برای بهتر به نمایش در آمدن این آثار در تهران بود.
- چرا گل؟
میراث دشت یک یادبود است، یاد بود کسانی که مهم اند. به نظرم گل با یادبود گره ای تاریخی خورده است. گل عضو ثابت شادی و غم است. گل همیشه میرا بودن را یاد آور میشود. گل زیباست شاید از معدود چیز هایی باشد که اکثر مردم دنیا در زیبا شمردنش تفاهم دارند. از طرفی مطابق با تعارفات ما سوژه های میراث دشت خودشون گل بودند.
- در بیانیه ی نمایشگاه از شهدای دوران مختلف گفته شده است. باید اینطور برداشت کنم که باز هم یک هنرمند نمی تواند به عنوان شهید تنهاوتنها در قاب دفاع مقدس نگاه کند و این امضای ناگزیر یک آرتیست در جامعه ی ماست؟
مگر می شود مگر شما می توانید از پس کلمه ی شهید فقط به دفاع مقدس فکر کنید؟ به نظرم بی انصافی است این برخورد. کلمه ی شهید که در حین جنگ ایران و عراق به وجود نیامده! صد البته که دفاع مقدس و شهدای این جنگ تاثیر بسیار بسیار زیادی روی من داشتند، و من از عمق جان دوستشان دارم... اصلا نام هایی که آغازگر این مجموعه در ذهن من بودند عمدتا از شهدای دفاع مقدس بودند. اما با این حال نمی شود این کلمه را به دوره ای خاص نسبت داد و این هیچ ارتباطی به آرتیست بودن یا نبودن هم ندارد!
- در تابلوهای میراث دشت، بیشتر غمگین اید یا ستایشگر؟
ستایشگر. البته که غمگین هم هستم! اما بیشتر ستایشگر. سعی شد ارائه ی آثار به نحوی انجام بگیرد که کمی سوگوارانه هم باشند و به نظرم این مساله در ترکیب نور تابلو ها و چیدمان اتفاق هم افتاد.
- حتما یک کدام هست که بیشتر از همه دوست دارید.
نی زار. البته تمام کارهای این مجموعه خیلی برایم محترم و دوست داشتنی است. اما نی زار برایم عجیب و رازآلود است. احساس میکنم در این تابلو اتفاقاتی جریان دارد! همیشه مرداب پشت نی زار ها را می بینم...
- شبها که چراغهای گالری خاموش می شوند، ممکن است تنها میان تابلوها بایستید و فکر کنید به اینکه کاش یکی از همان شهداء می آمد و کارهایتان را می دید. او کیست؟ میخواهم الهام بخش ترین نام را توصیف کنید.
به آن شکلِ با چراغ خاموش که نه! اما یکی از شهدای مفقود الاثر که فکر میکنم دوست نداشته باشد نامی از او بیاورم، بیشترین تاثیر را او داشت و دوست داشتم با او کار ها را میدیدم... از طرفی این مجموعه با نام های زیادی آغاز شد و رفته رفته از این شکلِ جزء نگری، کارها کلیتی را در خود جای دادند که به نظرم اتفاق خوبی بود چرا که میراث دشت بیشمار نام را شامل میشود.
- آقای شریفی، میشود گفت ادای دین کردید؟
فکر میکنم ادا نمیشود اینطوری، کما این که به ادای دین هم فکر نکرده ام. کل مجموعه پرداختن به موضوعی بود که برایم مهم است.
۱۳۹۶/۰۶/۱۱ ۱۶:۲۸
کلمات کلیدی : صالح شریفی+نمایشگاه نقاشی+شهید
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
