کد مطلب: 321583
آیا قرار است مایلی کهن و کروش در قطر بزن بزن کنند؟
داریوش سعیدی، 12 دی 94
تاریخ انتشار : شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۴ ساعت ۱۳:۲۹
حبیب کاشانی مدیر زحمتکش تیم ملی امید خیلی دوست ندارد تیمش وارد حاشیه هایی شود که البته از درون تیم خودش هم تشدید می شوند.
تیم ملی امید ایران عازم اردوی زیارتی مشهد مقدس شده تا از آنجا عازم امارات و بعد قطر شود و انشالله سهمیه المپیک را بعد از ۴۰ سال برای کشورمان به ارمغان بیاورد. این تیم اما قبل از اعزام حاشیه های عجیبی دارد. از محمد خاکپور که بی قرارداد به بازی ها می رود و به شدت از دست علی کفاشیان شاکی است تا لژیونرهایی که به دلیل مخالفت باشگاه های شان نتوانستند همراه تیم باشند و از همه مهمتر هم حاجی مایلی در مقام مدیرفنی تیم ملی که انگار مهمترین بحث برایش حضور بی دلیل کارلوس کروش در قطر و همزمان با این بازی هاست. او که این حضور با عنوان ناظر تیم ملی را بر نمی تابد ، با تندترین الفاظ درباره مربی پرتغالی حرف می زند و می گوید او تنها به عنوان یک تماشاگر می تواند به دوحه برود. نقشی که البته به نظر می رسد واقعی ترین تعریف از حضور کارلوس در قطر هم باشد. اینکه او فرصت کند نسل آینده تیم ملی و دیگر تیم های آینده آسیا را از نزدیک ببیند.
اینکه مایلی کهن حق دارد اجازه نظارت توسط مردی را که با او رابطه خوبی ندارد ، بر تیم امید نپذیرد البته اتفاق قابل نقدی نیست اما آنچه این نقد او را با انتقاد روبرو می کند ، ادبیاتی است که در قبال سرمربی تیم ملی و ارکان فدراسیون فوتبال در پیش گرفته است. اینکه آمادگی درگیری فیزیکی با سرمربی تیم ملی را داشته باشد . اینکه به رغم بارها توصیه به دو طرف برای رعایت و حفظ آرامش ، همچنان طرف مقابل را متهم به گرفتن پول مفت می کند و خودش را در قواره بزرگترین مربی تاریخ ایران برای یک عنوان سومی در ۱۶ سال قبل و یک عنوان چهارمی فوتسال که هیچ ارتباطی با فوتبال ندارد ، می داند ، درحالی که در ۱۶ سال بعدش غیر از یک قهرمانی در جام حذفی ، کارنامه اش پر است از حذف تیم های مختلف از تیم ملی امید تا سقوط ۵ تیم به دسته پایین تر ، نکاتی هستند که تنها بر حساسیت ها میان دو گروه می افزاید.
حبیب کاشانی که در این مدت با تمام وجود برای تیم ملی امید زحمت کشیده و بیش از توانش انرژی گذاشته تا این تیم بدون هیچ کمبودی به بازی های انتخابی المپیک برود و اگر موفقیتی حاصل شود ، بی شک نقش کاشانی در این پیروزی بیش از همه دیگرانی است که به واسطه تلاش شبانه روزی او و همکارانش دور این نخ تسبیح جمع شده اند ، خواهد بود ، دیگر علاقه ای به حرف زدن درباره این گفتارها و حاشیه ها ندارد. اینکه او در آستانه پرواز به مشهد مقدس به سئوال های خبرانلاین درباره تیم ملی امید جواب داد و هم درباره نوراللهی حرف زد ، هم ماجرای دعوت نشدن لژیونر ها نشان از آمادگی او برای پاسخ گویی داشت اما وقتی نوبت به سئوالی درباره احتمال درگیری فیزیکی کارلوس و مایلی کهن رسید ، او اینگونه پاسخ داد:«الو؟ ببخشید صدای تان نمی اید. الو ؟ من بریده بریده می شنوم.... ببخشید ولی صدای تان را درست نمی شنوم و می ترسم برداشتم از سئوال اشتباه باشد و خدای ناکرده پاسخی که می دهم بر اساس یک پرسشی باشد که دقیقا متوجه آن نشدم.» و حاج حبیب ، دوست قدیمی ما از پاسخ به این پرسش طفره رفت و شاید این بهترین تصمیم از سوی او در مقام مدیر باشد. شاید حالا او در مشهد مقدس این زمان را دارد که کادرفنی اش را باری دیگر دعوت به آرامش کند تا خدای ناکرده شاهد درگیری های فیزیکی از آن دست که پیشتر یک بار در قطر و در سال ۱۹۹۴ رخ داده یا آنچه بعدتر در اردوی تیم ملی ایران در سال ۱۹۹۶ و قبل از اعزام تیم ملی به بازی های انتخابی جام جهانی ۹۸ رخ داد یا کمی متاخرتر و ۶ سال قبل در یک کلاس دانش افزایی مربیان بین دو مربی سرشناس بر سر یکسری شعار غیرقابل بخشش در ورزشگاه آزادی درباره یکی از آنها سر داده شد ، تکرار نشود.
اینکه حاجی مایلی می گوید او شروع کننده هیچ دعوایی نمی شود و اینکه او حق دارد اجازه ندهد سرمربی تیم ملی بزرگسالان که در یکسال گذشته رابطه ای با تیم امید نداشته بر کارش نظارت کند، حقی قابل دفاع از سوی اوست اما آیا این حق که سرمربی تیم ملی با ماموریت فدراسیون برای زیر نظر گرفتن آتیه فوتبال آسیا به قطر برود را می شود از او سلب کرد؟
تیم ملی امید ایران عازم اردوی زیارتی مشهد مقدس شده تا از آنجا عازم امارات و بعد قطر شود و انشالله سهمیه المپیک را بعد از ۴۰ سال برای کشورمان به ارمغان بیاورد. این تیم اما قبل از اعزام حاشیه های عجیبی دارد. از محمد خاکپور که بی قرارداد به بازی ها می رود و به شدت از دست علی کفاشیان شاکی است تا لژیونرهایی که به دلیل مخالفت باشگاه های شان نتوانستند همراه تیم باشند و از همه مهمتر هم حاجی مایلی در مقام مدیرفنی تیم ملی که انگار مهمترین بحث برایش حضور بی دلیل کارلوس کروش در قطر و همزمان با این بازی هاست. او که این حضور با عنوان ناظر تیم ملی را بر نمی تابد ، با تندترین الفاظ درباره مربی پرتغالی حرف می زند و می گوید او تنها به عنوان یک تماشاگر می تواند به دوحه برود. نقشی که البته به نظر می رسد واقعی ترین تعریف از حضور کارلوس در قطر هم باشد. اینکه او فرصت کند نسل آینده تیم ملی و دیگر تیم های آینده آسیا را از نزدیک ببیند.
اینکه مایلی کهن حق دارد اجازه نظارت توسط مردی را که با او رابطه خوبی ندارد ، بر تیم امید نپذیرد البته اتفاق قابل نقدی نیست اما آنچه این نقد او را با انتقاد روبرو می کند ، ادبیاتی است که در قبال سرمربی تیم ملی و ارکان فدراسیون فوتبال در پیش گرفته است. اینکه آمادگی درگیری فیزیکی با سرمربی تیم ملی را داشته باشد . اینکه به رغم بارها توصیه به دو طرف برای رعایت و حفظ آرامش ، همچنان طرف مقابل را متهم به گرفتن پول مفت می کند و خودش را در قواره بزرگترین مربی تاریخ ایران برای یک عنوان سومی در ۱۶ سال قبل و یک عنوان چهارمی فوتسال که هیچ ارتباطی با فوتبال ندارد ، می داند ، درحالی که در ۱۶ سال بعدش غیر از یک قهرمانی در جام حذفی ، کارنامه اش پر است از حذف تیم های مختلف از تیم ملی امید تا سقوط ۵ تیم به دسته پایین تر ، نکاتی هستند که تنها بر حساسیت ها میان دو گروه می افزاید.
حبیب کاشانی که در این مدت با تمام وجود برای تیم ملی امید زحمت کشیده و بیش از توانش انرژی گذاشته تا این تیم بدون هیچ کمبودی به بازی های انتخابی المپیک برود و اگر موفقیتی حاصل شود ، بی شک نقش کاشانی در این پیروزی بیش از همه دیگرانی است که به واسطه تلاش شبانه روزی او و همکارانش دور این نخ تسبیح جمع شده اند ، خواهد بود ، دیگر علاقه ای به حرف زدن درباره این گفتارها و حاشیه ها ندارد. اینکه او در آستانه پرواز به مشهد مقدس به سئوال های خبرانلاین درباره تیم ملی امید جواب داد و هم درباره نوراللهی حرف زد ، هم ماجرای دعوت نشدن لژیونر ها نشان از آمادگی او برای پاسخ گویی داشت اما وقتی نوبت به سئوالی درباره احتمال درگیری فیزیکی کارلوس و مایلی کهن رسید ، او اینگونه پاسخ داد:«الو؟ ببخشید صدای تان نمی اید. الو ؟ من بریده بریده می شنوم.... ببخشید ولی صدای تان را درست نمی شنوم و می ترسم برداشتم از سئوال اشتباه باشد و خدای ناکرده پاسخی که می دهم بر اساس یک پرسشی باشد که دقیقا متوجه آن نشدم.» و حاج حبیب ، دوست قدیمی ما از پاسخ به این پرسش طفره رفت و شاید این بهترین تصمیم از سوی او در مقام مدیر باشد. شاید حالا او در مشهد مقدس این زمان را دارد که کادرفنی اش را باری دیگر دعوت به آرامش کند تا خدای ناکرده شاهد درگیری های فیزیکی از آن دست که پیشتر یک بار در قطر و در سال ۱۹۹۴ رخ داده یا آنچه بعدتر در اردوی تیم ملی ایران در سال ۱۹۹۶ و قبل از اعزام تیم ملی به بازی های انتخابی جام جهانی ۹۸ رخ داد یا کمی متاخرتر و ۶ سال قبل در یک کلاس دانش افزایی مربیان بین دو مربی سرشناس بر سر یکسری شعار غیرقابل بخشش در ورزشگاه آزادی درباره یکی از آنها سر داده شد ، تکرار نشود.
اینکه حاجی مایلی می گوید او شروع کننده هیچ دعوایی نمی شود و اینکه او حق دارد اجازه ندهد سرمربی تیم ملی بزرگسالان که در یکسال گذشته رابطه ای با تیم امید نداشته بر کارش نظارت کند، حقی قابل دفاع از سوی اوست اما آیا این حق که سرمربی تیم ملی با ماموریت فدراسیون برای زیر نظر گرفتن آتیه فوتبال آسیا به قطر برود را می شود از او سلب کرد؟
کلمات کلیدی : مایلی کهن+کی روش
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
