توصيه به ديگران
 
کد مطلب: 238405
فراموشی های مزمن
بخش تعاملی الف - محمدتقی ضرغام افشار
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۳ ساعت ۱۰:۲۰
ما ایرانی ها انسان های بزرگی هستیم. این یک بلوف یا یک ادعای متعصبانه ناسیونالیستی نیست؛ این حقیقتی است که با تورقی در تاریخ می توانیم مصادیق متعدد آن را بیابیم.

اما در کنار این حقیقت انکارناپذیر، نقطه ضعف هایی نیز داریم که بعضا لطمه های کوچک و بزرگی از آن ها خورده ایم. یکی از این نقاط ضعفی که کمتر از آن گفته و شنیده شده، مشکل حافظه تاریخی ما و فراموشی مزمنی است که کم یا زیاد همه ما گرفتار آنیم. ما گاهی فراموش می کنیم پیشرفت و توسعه پایدار با انزواگزینی و قطع رابطه با جهان ممکن نیست. در مقابلش گاهی چنان مبهوت و مرعوب زرق و برق های کشورهای توسعه یافته می شویم و چنان بت سازی و الگوبرداری همه جانبه و کورکورانه ای از آن ها می کنیم که شعارمان غربی شدن از فرق سر تا نوک پا می شود.

گویا فراموش می کنیم این ها همان کشورهایی هستند که به راحتی می توانند جنایات بزرگی مانند قتل عام غزه به راه بیاندازند و از آن حمایت کنند. ما گاهی با فراموش کردن مؤلفه مهم رقابت که اصلی ترین علت پویایی، تحرک و رشد یک جامعه است جامعه را به تکصدایی و یکدست کردن سوق می دهیم؛ زمانی نیز با فراموش کردن گرگ های در کمین نشسته، رقابت را تبدیل به نزاع داخلی کرده و مشغول چنگ و دندان کشیدن به همدیگر می شویم.

ما زمانی آنچنان بی پروا و بی محابا و بدون تدبیر غرب را خطاب قرار می دهیم که گویا فراموش می کنیم علاوه بر عزت، حکمت و مصلحت نیز مؤلفه هایی مهم در تنظیم روابط بین الملل است؛ گاهی نیز به وادادگی و امتیازدادن به غرب دچار می شویم؛ گویی فراموش می کنیم که این ملت خونش را می دهد اما آبرو و عزتش را نه. ما گاهی آنچنان تنگ نظرانه دایره دوست و دشمنمان را ترسیم می کنیم که گویی گذشته خودمان را از یاد برده و فراموش می کنیم که خودمان چه بوده ایم؛ زمانی نیز بقدری در مرزبندهی ها دچار مسامحه می شویم که انگار به یاد نمی آوریم راز ماندگاری و درخشش این کشور، تکیه صریح و شفاف بر اصول و ارزش ها است.

ما زمانی با مبتلا شدن به نسیان، از یاد میبریم که برای قدرتمند بودن و تضمین آینده، استقلال و عدم وابستگی کافی نیست، بلکه رونق اقتصادی، تولید ثروت، انحصارزدایی و ایجاد رقابت میان تولیدکنندگان و روابط تجاری مدبرانه از ضروری ترین مؤلفه های قدرت در جهان امروز می باشد؛ گاهی نیز چنان چشمانمان را از پیشرفت های غرب پر می کنیم که نسخه هضم شدن در نظامات جهانی را برای خود می پیچیم؛ گویی فراموش کرده ایم این القاء دشمنان است که میان استقلال و پیشرفت باید یکی را برگزید. ما گاهی چنان اسیر هیجانات و عواطف می شویم که عقلگرایی، محاسبه گری و روشهای علمی را در برنامه ریزی ها و تصمیم گیری ها از یاد می بریم؛ زمانی نیز آنچنان خودمان را در حصار محاسبات عقلگرایانه و محاسبات روشنفکرانه محبوس می کنیم که گویا از یاد برده ایم عقل گرایی محض، انسان ها را به ماشین های خشک مکانیکی تبدیل می کند، اتفاقی که در غرب افتاده و امروز می بینیم. و ...

ما گرفتار این فراموشی ها هستیم. فراموشی هایی که ثبات و توسعه پایدار را از جامه ما سلب می کند و هرازگاه تکانه ها و التهاباتی را به آن وارد می کند. ما نیاز به حفظ حافظه تاریخیمان داریم و گرنه اشتباهاتمان را پیوسته تکرار می کنیم. به امید آن روز ... .
 
کلمات کلیدی : محمدتقی ضرغام افشار