زبان و خط فارسی ما یکی از میراث ها و به-ما-رسیده های بسیار ارزشمند و گرانبهائیست که همچون چشمه ای زلال و گوارا برای برقراری ارتباطات و پیوند ها و البته شادابی و نشاط و رشد فرهنگی-معنوی ما در خدمت تک تک ما ایرانیان قرار گرفته و البته تک تک ما ایرانیان هم وظیفه داریم که بمیزان مصرف و نیاز در کل عمر و زندگی خودمون از آن برگیریم ، آنرا بکار ببندیم ، مشکلاتمون رو حل کنیم و بویژه از آن لذت ببریم ولی مطلقا و ذره ای حق نداریم که این زلالی و شادابی را که حق و داشتۀ همۀ دیگر ایرانیان نیز میباشد آلوده ، زشت ، غیر قابل استفاده و درنهایت تباه و نابود کنیم . کاستی و اشکالی که امروز های ما را از دیروز های ما متفاوت میکنه ، از میان دهها مثال و نمونه ، مثلا اینست که وقتی دیروز ها واژۀ کارانتن (به معنای دورۀ چهل روزه) از زبان فرانسوی به زبان ما وارد میشد ، شناسنامۀ قرنطینه را دریافت میکرد ولی امروز ما در دور و بر خودمون و حتی در برنامه های رادیو و تلویزیونی به زبان فارسی (و نه آموزش زبان انگلیسی !!!!!) با تعجب و شگفتی شاهد اصرار بسیار فراوان مجریانی هستیم که در تلاشند تا مثلا بهنگام تلفظ نام شهر واشنگتن ، تلفظ حرف (یا دقیقتر واج) مربوط به W را (که از زبان فارسی امروز ما حذف شده) عینا و دقیقا تلفظ کنند !!!! ؛ پدیدۀ زیانباری که بی پیرایگی و اصالت زبان فارسی را با ورود واژگان و یا تلفظ های بیگانه (با شناسنامۀ خودشون و نه با شناسنامۀ فارسی شده !!!!) و خط فارسی را نیز با بکارگیری نابجای اصل دقت فدای سرعت !!! با تهدید و خطری شدید و جدی روبرو کرده که شوربختانه آینده ای بسیار تیره و تار از سقوط این فرهنگ بالنده را در ورطۀ نابودی و تباهی ترسیم کرده ، مگر آنکه یک انگیزه و عزم جدی و کوبنده در میان نسل جوان جوانه بزنه و رشد و پویائی بایا و شایا را در نگاهداری و سامان-دادگی این میراث های ارزشمند گرانبها جایگزین ویرانی و تباهی رو به افزایش امروزین در رسانه های اجتماعی جوانان نماید ؛