اواسط همین هفته بود که برخی منابع میدانی از آغاز گشت زنی مشترک ترکیه و آمریکا در شهر منبج سوریه خبر دادند. ماشین های گشتی ترکیه و آمریکا که در چارچوب توافق ترکیه و آمریکا بر خروج نیروهای کرد از این شهر تاکید دارد، وارد شهر منبج شده و رفت و آمد و حضور خود را به اهالی نشان دادند.
ورود ایالات متحده آمریکا به منبج موضوعی است که تا کنون چندین بار در رسانه‌ها مطرح شده و قطعا اهداف خاصی در پشت پرده آن قرار دارد. با توجه به شواهدی که در رسانه ها وجود دارد کارشناسان معتقدند آمریکایی جماعت که هر نقطه از خاک دنیا را ارث پدری خود می داند، در پی ایجاد پایگاهی جدید در سوریه است تا بتواند بطور مستقیم و از نزدیک شرایط سوریه را رصد کرده و اهداف شوم خود را پیگیری کند.
شواهد نشان می دهد آمریکا تنها در قطر، عربستان سعودی، کویت، بحرین، امارات و عمان 21 پایگاه نظامی در اختیار دارد و همچنان هم به ساخت و ساز پایگاه نظامی در منطقه علاقه مند نشان داده و اصرار به حضور در غرب آسیا دارد.
ایالات متحده آمریکا حضور نظامی گسترده‌ای در بحرین دارد و امکانات نظامی مختلفی را در بندر سلمان و فرودگاه محرق و پایگاه هوایی شیخ عیسی داراست؛ اما پایگاه نظامی جفیر در نزدیکی منامه یکی از مهمترین پایگاه های نظامی در منطقه خلیج فارس محسوب می شود. مرکز فرماندهی ناوگان پنجم واشنگتن و مرکز فرماندهی نیروهای ویژه نیز در این پایگاه قرار دارد. شواهد نشان می‌دهد که در بحرین حدود 1300 نظامی آمریکایی وجود دارند.
پایگاه هوایی مناس در قرقیزستان از مراکز راهبردی است که توسط آمریکایی‌ها و بیشتر برای امور ترابری و تجسسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این فرودگاه 1350 کیلومتر با مرزهای کشور فاصله دارد. آمریکا از حدود سال 2001 و در جریان اشغال نظامی افغانستان، دو پایگاه هوایی دوران شوروی را در ازبکستان و قرقیزستان از این دو کشور اجاره کرد تا از آنها برای پشتیبانی عملیات در افغانستان استفاده کند. علیرغم تخلیه پایگاه هوایی ازبکستان در سال 2005 توسط یانکی‌ها، آنها همچنان پایگاه هوایی خود را در مناس، فرودگاه بین‌المللی پایتخت قرقیزستان، حفظ کرده اند، با این شرط که سه برابر اجاره سابق را به دولت محلی بپردازند.
در حال حاضر امکانات نظامی قوی آمریکا در پایگاه هوایی الشهید موفق در منطقه زرقاء اردن مستقر هستند که حدود 1200 نظامی نیروی هوایی یانکی‌ها در آن حضور دارند و همچنین بندر العقبه که در آن سرویس های مختلفی به نیروهای دریایی آمریکا ارائه می شود. آموزش های نظامی مشترکی هم میان نیروهای این دو کشور به طور منظم انجام می شود که گاه تعداد افراد شرکت کننده در آن بالغ بر 10 هزار نظامی می شود و حضور تا حدی جدی است که می توان نام مانور نظامی بر روی آن گذاشت.
عربستان سعودی از سال 1990 دست و دل‌بازترین کشور برای نیروهای آمریکایی در منطقه خلیج فارس بوده است. امکانات نظامی مختلفی متعلق به نیروهای ارتش آمریکا در منطقه های دمام، هفوف، پایگاه دریایی ملک فهد در جده، پایگاه هوایی ملک خالد در ابها، و پایگاه نظامی ریاض، پایگاه نظامی الطائف، خبر، تبوک و ینبع پایگاه ملک عبدالعزیز در ظهران مستقر هستند؛ در حالی که پایگاه هوایی الامیر سلطان در جنوب ریاض، مهمترین پایگاه نیروهای نظامی آمریکا در عربستان است.
در این پایگاه حدود 5500 سرباز و درجه‌دار آمریکایی حضور دارند. مرکز فرماندهی نیروهای هوایی آمریکا در منطقه خلیج فارس که برخی از عناصر آن به قطر منتقل شده اند نیز در این مکان مستقر است. همچنین 42 هواپیمای جنگنده اف 15، اف 16 و اف 117 در این پایگاه وجود دارند، تعدادی از نظامیان انگلیسی و فرانسوی نیز در پایگاه هوایی الامیر سلطان حضور دارند که توسط هواپیماهای تورنادو و میراژ و هواپیماهای ترابری نظامی پشتیبانی می شوند.
نیروهای آمریکایی در امارات متحده عربی از امکانات نظامی مختلفی در پایگاه های این کشور برخوردار هستند؛ پایگاه هوایی الظافره در ابوظبی، فرودگاه بین المللی الفجیره، بندر زاید، بندر رشید، جبل علی در دبی و بندر فجیره از آن جمله اند. در امارات متحده عربی حدوداً 600 نظامی آمریکایی حضور دارند و تعدادی از هواپیماهای تجسسی و جاسوسی آمریکا نیز در این کشور مستقر هستند.
یگان‌های نظامی آمریکا در یمن از پیشرفته ترین تجهیزات نظامی برخوردار هستند. میزان این امکانات در جنگ خیالی کاخ نشینان واشنگتن علیه تروریسم گسترش یافت و شامل نیروهای مختلفی به ویژه برای پشتیبانی و آموزش شد؛ عکس‌های هوایی نشان می‌دهد امکانات نظامی آمریکا در یمن در بندر استراتژیک عدن مستقر هستند. این بندر، ایستگاه اصلی سوخت رسانی و نگهداری ویژه از یگان های دریایی آمریکا است. کارشناسان بر این باورند که مختصات حمله‌های جنگنده های ائتلاف سعودی به مناطق مختلف یمن توسط آمریکایی ها و از همین پایگاه مخابره می‌شود.
مصر چه بعد از انقلاب و چه قبل از آن روابط نظامی عمیقی در سطوح مختلف با آمریکا داشت. این روابط در زمینه همکاری تسلیحاتی، کمک های نظامی و آموزش های نظامی مشترک هستند. نیروهای دریایی آمریکا در برخی بنادر مصر از جمله پورت سعید، سوئز و الغردقه حضور دارند و دلیل این حضور وجود کانال راهبردی سوئز است. همچنین امکانات ویژه ای برای آموزش های نظامی در پایگاه های نظامی سواحل شمالی مصر وجود دارد؛ اما مهم ترین امکانات نظامی واشنگتن در مصر، در پایگاه هوایی غرب القاهره قرار دارد.
کویت از جمله کشورهایی است که خود را میزبان خوبی برای مزدوران واشنگتن نشان داده، بطوری که عناصر مختلفی از نیروهای آمریکایی تقریبا در کلیه پایگاه های نظامی عمده این کشور متمرکز هستند و این نیروها به صورت مشترک با ارتش کویت عمل می کنند. محل استقرار نیروهای آمریکا در کویت پایگاه هوایی احمد الجابر، اردوگاه الدوحه، جزیره فیلیکا، فرودگاه کویت و بندر الاحمدی است، اما نیروهای هوایی و دریایی آمریکایی و همچنین نیروهایی از ستاد فرماندهی کل ارتش، در پایگاه مهم علی السالم و اردوگاه نظامی اریفجان قرار دارند. تعداد نیروهای آمریکایی در کویت حدود 10 هزار نظامی، 522 تانک، تجهیزات جنگی برای یک تیپ زره پوش (سه گردان) و 52 هواپیمای جنگنده و 75 هلی کوپتر آپاچی و یگان های موشکی پاتریوت است. در واقع کویت بیشتر شبیه به یک پادگان بزرگ نظامی برای آمریکا است.
پایگاه هوایی بگرامِ افغانستان که محل استقرار عمده هواپیماهای ترابری و جنگنده‌های آمریکایی و سایر کشورها است، در فاصله 730 و فرودگاه کابل در فاصله 732 کیلومتری مرز ایران قرار دارند.
ترکیه تنها عضو خاورمیانه ای پیمان ناتو است و روابط نظامی قوی ای با آمریکا دارد، البته روابطی که روزی بسیار سفید و روزی بسیار سیاه است، دلیل آن هم این است که تکلیف ترک ها حتی با خودشان هم مشخص نیست. علاوه بر امکانات نظامی آمریکا که در بنادر و فرودگاه های ترکیه مستقر هستند، یکی از بزرگترین پایگاه های نظامی تحت امر ناتو (ایالات متحده) در خاورمیانه در این کشور قرار دارد. پایگاه هوایی اینجرلیک در فاصله 875 کیلومتری از مرزهای ایران و در شمال‌غربی مرزهای سوریه و در شهر آدانا کشور ترکیه قرار دارد و بزرگترین هواپیماهای زرادخانه نظامی آمریکا در آن مستقر بودند.
دوهزار سرباز آمریکایی و 40 هواپیمای جنگنده از انواع مختلف در این پایگاه مستقر هستند. هواپیماهای مستقر در این پایگاه به طور معمول ماموریت نظارت بر منطقه پرواز ممنوع عراق را انجام می دهند و ظرفیت این فرودگاه برای گسترش تعداد این هواپیماها در حالت جنگی بسیار بالا است.
تجهیزات نظامی آمریکا در قطر به صورت وجود انبارهای تسلیحات و نیز تجهیزات نظامی برای تشکیل ارتشی در اندازه یک تیپ در اردوگاه نظامی السیلیه و فرودگاه بین المللی الدوحه و منطقه ام سعید است؛ اما پایگاه نظامی الحدید به خصوص پس از انتقال مقر ستاد فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا از فلوریدا به این مکان، به یکی از واحدهای بسیار مهم پایگاه های آمریکا و پیشرفته ترین پایگاه برون مرزی یانکی ها در منطقه خلیج فارس تبدیل شده است.
این پایگاه که تقریباً در مرکز قطر واقع شده، 278 کیلومتر با سواحل کشورمان فاصله داشته و کلکسیونی از انواع هواپیماهای آمریکایی در آن یافت می‌شود. هواپیماهای بمب‌افکن تقریباً رادارگریز بی-1بی، ترابری سی-17، سی-130، سوخت رسان‌های کی-سی-135 و کی-سی-10، هواپیماهای گشت دریایی اوریون و هواپیمای جاسوسی الکترونیکی جوینت استارز در الحدیده دیده شده و حتی گزارش شده که جنگنده‌های اف-16 نیز در آن موجود هستند.
تاریخ به وضوح نشان می‌دهد که قوی ترین رابطه دوستی میان آمریکا و رژیم صهیونیستی است که همکاری نظامی پیچیده ای را میان آنها ایجاب می کند. این همکاری ها در چارچوب شبکه ای از امکانات نظامی آمریکاست که در اغلب پایگاه های اسرائیل مستقر هستند، از جمله حضور آمریکا در شش پایگاه نظامی که مهم ترین آن پایگاه 51، 53 و 54 است و در آنها انبار تسلیحات و تجهیزات مخصوص نیروهای دریایی و هوایی و نیروهای ویژه آمریکا وجود دارد. نیروهای اسرائیلی نیز به هنگام نیاز می توانند از این تجهیزات استفاده کنند؛ همان طور که در جنگ اکتبر 1973 این امر اتفاق افتاد.
برخی شواهد نشان می‌دهد که حمله هوایی مثلث شرارت به خاک سوریه که با دستور مستقیم دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا انجام شد، از یکی از همین پایگاه ها بوده است.
چرایی حضور گسترده آمریکا در منطقه، به خصوص اطراف مرزهای کشورمان چندان هم پیچیده نیست، آمریکایی ها سال ها است که از نفوذ و قدرت جمهوری اسلامی ایران احساس خطر کرده اند و این ساخت و ساز بی رویه پایگاه نظامی در منطقه از همین ترس ناشی می‌شود. ماجرا آنجا جالب تر می شود که بدانیم هم‌اکنون پایگاه های نظامی آمریکا در کشورهای همسایه ایران مانند بحرین، عراق، عمان، عربستان و افغانستان قرار دارد که فاصله آنها با مناطق مرزی ایران کمتر از ۵۰۰ کیلومتر است، در حالی‌که برد موشک‌های بالستیک ایران بیش از ۲ هزار کیلومتر است و این موضوع یعنی قطعا بزن در رویی در کار نیست.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان