وقتی زندگی بسیاری از شهدا را طی سیر مطالعاتی مرور می‌کردم، به نکات مشترک قابل توجهی برخوردم که برخی از مهم‌ترین آنها عبارت است از:
۱- اهمیت به تزکیه نفس و خودسازی
۲- اهمیت ویژه به نماز شب
۳- توجه به حفاظت از بیت‌المال
۴- بی‌ادعا بودن در بین افراد پایین‌تر از خود بلحاظ سازمانی
۵- غیرت و تعصب به آرمان‌های انقلاب و امام
۶- منظم بودن در کلیه امور
۷- اخلاص در انجام کارها
یک لحظه تصور کنیم که اگر شهیدان امروز زنده بودند و لباس مسئولان و مدیران را بر تن داشتند، چگونه عمل می‌کردند؟
شاید یکی از مهم‌ترین ریشه‌های مشکلات امروز در سازمان‌های ما در کلیه سطوح، کمرنگ شدن و بعضاً از بین رفتن رویکردهای ارتباطی و کاری هم‌راستا با رویه شهدای انقلاب ماست:
آیا مدیر و مسئولی که با نماز شب به تزکیه نفس می‌پردازد، حاضر است نسبت به گرانی و فشار روی مردم بی‌تفاوت باشد؟
آیا نماینده مجلسی که حفاظت از بیت‌المال مسلمانان را واجب شرعی خود بداند، می‌تواند در مقابل پرونده‌های فساد سکوت کند و یا احتمالاً رای ممتنع دهد؟
- آیا مسئولان و مدیرانی که می‌گویند خدمتگزار مردم هستیم، می‌توانند در زلزله و حوادث طبیعی، در صندلی‌های خود بنشینند و برای بهبود رفع مشکلات مردم به وسط میدان نیایند؟
- آیا مسئولی که ادعا می‌کند در نظام جمهوری اسلامی ایران و با رای مردم بالا آمده است، می‌تواند آرمان‌های انقلاب و امام راحل را در عمل کنار بگذارد و به دشمنان این وطن بخندد؟
- آیا مدیری که نظم را سرلوحه خود و همکارانش قرار داده، امکان دارد نسبت به بی‌نظمی در بازار ارز، سلامت، امنیت اجتماعی و اخلاقی کشور اقدامی نکند؟