مهر نوشت: این روزها صحبت از طرح فاصله گذاری هوشمند است که به دنبال اجرای طرح فاصله گذاری اجتماعی، از ۲۳ فروردین در کشور کلید خورده و قرار است از ۳۰ فروردین نیز در تهران اجرا شود. این در حالی است که مواضع انتقادی زیادی نسبت به این شیوه قرنطینه در کشور مطرح است.
منتقدان فاصله گذاری هوشمند بر این عقیده اند که با چنین روشی، این احتمال وجود دارد که بیماری کرونا دوباره اوج بگیرد. در حالی که هنوز هم مشکلات این بیماری آن طور که باید و شاید کم نشده است.
بر اساس طرح فاصله گذاری هوشمند، کسب و کارهای کم خطرتر و کم ریسک، فعالیت خود را از سر می‌گیرند و ادارات نیز با دو سوم نیروها، دایر خواهند بود. تنها نکته در ساعت کار ادارات، کاستن زمان ۲ ساعته فعالیت ادارات است. در حالی که همین موضوع نیز جای بحث دارد.
آن طور که علی رضا زالی فرمانده ستاد مقابله با کرونا در کلانشهر تهران، عنوان داشته است وضعیت تهران هنوز قابل پیش بینی نیست و نمی‌توان بر اساس حدس و گمان، وضعیت این بیماری در تهران را ترسیم کرد.
به گفته وی، در ۲۴ ساعت گذشته شاهد رشد ۳ درصدی بیماران کرونایی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌های تهران بوده‌ایم که این موضوع جای تأمل دارد.
زالی در خصوص اجرای طرح فاصله گذاری هوشمند، گفت: نتایج هرگونه مداخله در بحث مدیریت شهری با گذشت زمان حاصل می‌شود، چرا که این بیماری از دوره نهفتگی برخوردار است و نتیجه اجرای این طرح ۹ تا ۱۴ روز بعد در آمار پذیرش بیمارستان‌ها نمود پیدا می‌کند.
در همین حال، رها شدن تهران از برنامه‌های قرنطینه‌ای، می‌تواند زنگ خطری برای لانه گزینی ویروس کرونا در شهر باشد. شهری که روزانه چند میلیون جمعیت را در خود می بیند.
در چنین شرایطی بود که سازمان نظام پزشکی به نمایندگی از جامعه پزشکی کشور، با صدور بیانیه‌ای نسبت به تبعات و پیامدهای اجرای طرح فاصله گذاری هوشمند، اعلام خطر کرد.
در این بیانیه آمده است: این روزها کنترل و مدیریت ویروس کرونا در کشور می‌رود تا با سیاست «فاصله‌گذاری هوشمند» وارد فاز جدید خود شود و پر واضح است که انتظار نخبگان و قاطبه مردم آن باشد که هر سیاستی به کنترل مناسب‌تر و مدیریت مؤثرتر این بیماری انجامیده و دغدغه‌های مردمی و کارکنان بخش درمان را برای کارکرد مناسب‌تر کمتر نماید. اعتقاد ما بر آن است که مدل فاصله‌گذاری هوشمند نیاز به آموزش تمام پرسنل و افرادی دارد که از این مدل بهره‌مند می‌شوند و همچنین نیاز مبرم به آموزش مردمی دارد که با این شرایط مواجه خواهند شد و بدیهی است این مدل و هر مدل فاصله‌گذاری دیگر علاوه بر آموزش‌های فراگیر، نیاز به کنترل جدی، ابزار مشخص برای نظارت و اعمال محدودیت‌های لازم دارد.
از دیگر سو به این مهم نیز واقفیم که اگر چه راه‌اندازی فعالیت‌های اقتصادی هدف اصلی اعلام فاصله‌گذاری هوشمند بوده است ولی بدون در نظر گرفتن لوازم علمی و اجرایی، زحمات گذشته همه مردم و مسئولین و کادر پزشکی به هدر رفته و تهدیدهای جدی در مورد اوج گرفتن مجدد بیماری پیش‌رو خواهد بود.
در همین حال، عباس آقازاده مسرور رئیس مجمع عمومی سازمان نظام پزشکی کشور، با اشاره به اجرای طرح فاصله گذاری هوشمند، گفت: به اعتقاد بنده روش فاصله گذاری هوشمند به ترتیبی که مشاهده می‌کنیم، در کنترل اپیدمی کرونا محکوم به شکست بوده و هنوز آمار مرگ و میر و شمار مبتلایان نگران کننده است.
وی با اشاره به زحمات جامعه پزشکی و مجموعه بهداشت و درمان کشور و تدابیر حکومتی، افزود: در نیمه اول فروردین شاهد کاهش آمار مراجعات، تعداد بیماران بستری و نیز کاهش آمار مرگ و میر نسبت به اسفند ۹۸ بودیم اما با این سیاست جدید، بیشترین احتمال بازگشت به قبل و افزایش آمارها و یا پیک جدید در شیوع بیماری کووید ۱۹ را در آینده نزدیک خواهیم داشت.
آقازاده تاکید کرد: بازهم مجبور خواهیم شد به فاصله گذاری اجتماعی و قرنطینه بازگشته ولی ترس عمومی بر آن است که دیر شده و زمان را از دست داده باشیم.
در حالی که وزیر بهداشت و تمامی دست‌اندرکاران حوزه سلامت کشور، همچنان بر ماندن مردم در خانه تاکید و اصرار دارند، در عین حال عادی شدن فعالیت ادارات و کسب و کارهای کم خطر و کم ریسک، در تضاد با این شعار قرار دارد. فرض کنیم که ساعت کار کاهش داده شد. اما سوال اینجاست که آیا ویروس در این ساعات منتقل نمی‌شود!!
آنچه مسلم است، با این قبیل برنامه‌های «نیم بند» نمی‌توان امیدوار بود که بتوان این ویروس ناشناخته را کنترل و مهار کرد. در حالی که سایر کشورها و حتی کشورهای همسایه ایران که آمار ابتلای کمتری نسبت به ما دارند، مقررات قرنطینه‌ای را تا دهه اول اردیبهشت تمدید کرده‌اند. در حالی که قرار است در کشور ما، از اول اردیبهشت، وضعیت به حالت عادی باز گردد. ما می‌خواهیم با این روش مدیریتی، بیماری را مهار کنیم.
گفته می‌شود اگر قرار بر اجرای نیم بند برنامه‌های کنترلی باشد، باید منتظر فاجعه‌ای از افزایش موارد بستری‌های بیمارستانی و مرگ و میرهای کرونایی بود.