جوان نوشت: شاید تصور شود که این موضوع برای اهل سیاست در ایران بدیهی است که کشوری به نام اسرائیل وجود ندارد و آنچه در ادبیات تحمیلی از سوی غرب، اسرائیل نامیده می‌شود، فلسطین اشغال شده به دست صهیونیست‌هاست. اما اصلاح‌طلبان به انحای مختلف سعی می‌کنند موضع دیگری در این زمینه داشته باشند.
صادق جوادی حصار، سخنگوی حزب اعتماد ملی طی یادداشتی در روزنامه آفتاب یزد نوشته: «اعضای ۱+۵ به تنهایی و بدون امریکا حاضر نیستند آن طور که باید و شاید به تعهدات برجامی خود عمل کنند، به همین دلیل هم ما در وضعیت پیچیده‌ای قرار داریم و باید به گونه‌ای افکار عمومی را متوجه این مسئله کنیم که امریکا و اسرائیل در حال مظلوم نمایی هستند و ایران اصلاً در پی حمله نظامی و حمله هسته‌ای به اسرائیل نیست و این مسائل بازی‌های سیاسی است. ایران باید شفاف بیان کند که سیاست بین‌المللی ما همان است که در خصوص اسرائیل عنوان کردیم و به سازمان ملل اعلام کردیم. یعنی معتقد به انجام رفراندوم هستیم تا تعیین سرنوشت مردم اسرائیل به دست خودشان رقم بخورد و نه ما. در نهایت هم سازمان ملل باید در خصوص این کشور تصمیم بگیرد».
اول آنکه مردم اسرائیل نداریم. آن مردم یا ساکنان فلسطین اشغالی هستند و یا یهودی‌هایی که از سراسر جهان در آن منطقه جمع شدند و بخشی از اشغالگران به حساب می‌آیند و خاک کشور دیگری را اشغال کرده‌اند.
دوم آنکه ایران بار‌ها رسماً و از سوی مقامات مختلف و از جمله شخص رهبر انقلاب بر لزوم حل مسئله فلسطین از طریف دموکراتیک و مراجعه به آرای «مردم فلسطین» تأکید کرده است. بار‌ها چنین مفهومی در ادبیات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای تکرار شده که «طرح جمهوری اسلامی برای حل قضیه فلسطین و التیام این زخم کهنه، طرحی روشن، منطقی و منطبق بر معارف سیاسیِ پذیرفته شده افکار عمومیِ جهانی است که قبلاً به تفصیل ارائه شده است. ما نه جنگ کلاسیکِ ارتش‌های کشور‌های اسلامی را پیشنهاد می‌کنیم، و نه به دریا ریختن یهودیان مهاجر را، و نه البته حکمیت سازمان ملل و دیگر سازمان‌های بین‌المللی را؛ ما همه‌پرسی از ملت فلسطین را پیشنهاد می‌کنیم. ملت فلسطین نیز مانند هر ملت دیگر حق دارد سرنوشت خود را تعیین کند و نظام حاکم بر کشورش را برگزیند. همه مردم اصلی فلسطین، از مسلمان و مسیحی و یهودی - نه مهاجران بیگانه - در هر جا هستند؛ در داخل فلسطین، در اردوگاه‌ها و در هر نقطه دیگر، در یک همه‌پرسیِ عمومی و منضبط شرکت کنند و نظام آینده فلسطین را تعیین کنند. آن نظام و دولتِ برآمده از آن، پس از استقرار، تکلیف مهاجران غیر فلسطینی را که در سالیان گذشته به این کشور کوچ کرده‌اند، معین خواهد کرد. این یک طرح عادلانه و منطقی است که افکار عمومی جهانی آن را به درستی درک می‌کند و می‌تواند از حمایت ملت‌ها و دولت‌های مستقل برخوردار شود.»
سوم آنکه تهدیدات نظامی ایران علیه رژیم صهیونیستی، در واکنش به تهدیدات آن رژیم علیه ایران و منافع ایران بوده است. چطور آن کنش‌ها علیه ایران را یک ایرانی نبیند و بعد، علیه واکنش ایران موضوع بگیرد؟
چهارم آنکه آرزوی محو یک عده اشغالگر یا پیش‌بینی از بین رفتن آن‌ها بدین معنا نیست که فرد آرزوکننده یا صاحب پیش‌بینی قرار است خود چنین کاری انجام دهد.
پنجم آنکه چرا «در نهایت هم سازمان ملل باید در خصوص این کشور تصمیم بگیرد»؟! مگر خود مردم فلسطین صاحب اختیار موضوع نیستند؟ و مگر تاکنون تصمیمات بین المللی در مورد این زمینه راهگشا بوده است؟
گویا تب برخی کشور‌های عربی در به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی، اصلاح‌طلبان ایران را هم دچار کرده است.