در این اجرا، قطعاتی از روح‌الله خالقی، گلنوش خالقی، توفیق قلی‌اف، مهرداد دلنوازی و بهزاد عبدی اجرا شد و همچنین شاهد تکنوازی‌هایی از شیما شاه محمدی، علی نجفی ملکی، مریم خدابخش و صدا سدیفی بودیم. 

در کنار خوانندگی غفارزاد (ذابح) و صدایش که در سالن تالار وحدت طنین‌انداز شده بود، تکنوازی‌های هنرمندان حال و هوای اجرا را خاص‌تر کرده بود. گویی با ورود هر تکنواز به صحنه و همراهی او با گروه، گره‌ی اتصال تماشاگران به صندلی های قرمز کورتر و کورتر می‌شد.

کنسرت پس از اجرای سرود ملی، با اجرای قطعاتی آغاز شد و با تکنوازی‌هایی با سازهای قیچک، نی، عود و قانون ادامه پبدا کرد. تنوع سازها، صدایی که همزمان حکایت از موسیقی کلاسیک و سنتی داشت و البته رهبری نزهت امیری که به‌عنوان تنها بانوی رهبر ارکستر در ایران شناخته می‌شود، همگی این اجرا را برای هر شنونده ای، حتی آنهایی که بیرون از سالن صرفا صدایی از نواخته شدن سازها می‌شنید، جذاب کرده بود.

سانس اولِ اجرا، به تکنوازی شیما شاه محمدی (قیچک) و علی نجفی ملکی (نی) اختصاص داشت که فضایی کم و بیش عرفانی و آرام را تداعی می کرد. سانس دوم اما با تکنوازی مریم خدابخش(عود) و صدا سدیفی (قانون) ادامه پیدا کرد تا تماشاگران از یاد نبرند ریتم تندی را که همزمان نواخته شدن ساز قانون با سایر نوازندگان ویولن ایجاد کرده بود. 

از توصیف اجرا که گذر کنیم، جمعیت حاضر در سالن قدیمی و لانه زنبوری تالار وحدت که البته قابل توجه هم بودند، تقریبا با رعایت فاصله اجتماعی به تماشای نواختن ها و شنیدن نواهایی مشغول بودند که حالا پس از دو سال انتظار ناشی از کرونا، مجددا از آن بهره‌مند می شدند و البته با به صدا درآمدن شیپور خطرِ شیوع گونه جدید کرونا در کشور، احتمال می رود بار دیگر تا مدتی از آن فاصله بگیرند.