سه روش برقراری ارتباط با کودکان
به طور کلی سه روش مختلف والدین برای برقراری ارتباط با فرزندان وجود دارد . اولین مورد یک سبک ارتباطی تهاجمی است . در این روش والدین معمولاً فریاد می زنند ، اعتماد به نفس بچه هایشان را پایین می آورند و از کلمات تهاجمی استفاده می کنند . فرزندان آنها ممکن است به طرق مختلف پاسخ دهند ، عمدتاً با رفتار ، احساس ترس ، فریاد زدن و نادیده گرفتن را در فرزندان خود به وجود می آورند .
شکل دوم ارتباطی که معمولا دیده می شود ، سبک منفعل است . این والدین کلمات و لحن‌های ملایم و محتاطانه‌ای را برای بچه‌هایشان به کار می برند . متأسفانه ، چنین والدینی بسیار منفعل هستند . سومین و موثرترین راه ارتباط والدین با فرزندان خود قاطعیت است . ارتباط قاطعانه محکم ، ثابت، روشن ، مثبت ، گرم و مطمئن است . برقراری ارتباط قاطعانه با فرزندانتان به آنها نشان می دهد که مادر و پدر می دانند در مورد چه چیزی صحبت می کنند و به آنچه می گویند گوش می دهند.
در اینجا 13 نکته اصلی من برای بهبود نحوه صحبت با فرزندانمان آورده شده است:
از نام فرزند خود استفاده کنید .
بچه های ما با هم فرقی ندارند ، و این کمک می کند قبل از ارائه پیام شما توجه آنها را جلب کند . به عنوان مثال، "علی لطفا برو و یک لیوان آب بیاور..." کودکان خردسال اغلب فقط می توانند در یک زمان روی یک چیز تمرکز کنند . قبل از صحبت کردن ، نام فرزندتان را صدا بزنید تا زمانی که توجه او را جلب کنید : «علی ». (صبر کنید تا او ضربه زدن به توپ را متوقف کند و به شما نگاه کند.) "از بازی دست بکش و درست را بخوان ."
2- از زبان مثبت استفاده کنید .
سعی کنید مکرراً «نه» یا «نکنید» نگویید . اگر بگوییم «آن لیوان را رها نکن» یا « دویدن ممنوع» یا «کت لباس خود را کثیف نکن »، کودک شما آن فکر و تصویر را در ذهنش جاسازی کرده است ، و بیشتر اوقات ، همانکار را می کند ! در عوض ، سعی کنید آنچه را که می خواهید آنها انجام دهند ، به‌عنوان مثال ، « لطفاً فقط در حال قدم زدن مواظب لیوان باش ، این یک لیوان خاص است » . این سبک ارتباطی نیاز به تفکر و تمرین زیادی دارد اما ارزش تلاش را دارد . بچه ها اغلب ارتباط خود را با کسانی که از این کلمات استفاده می کنند قطع می کنند و شروع به ایجاد یک خودپنداره ضعیف می کنند . کلمات مثبت و محبت آمیز به کودک شما اعتماد به نفس بیشتری می بخشد و در نتیجه شادی و رفتار مثبت بیشتری به فرزندتان می دهد و در عین حال او را تشویق می کند تا سخت تلاش کند و به موفقیت برسد . بچه‌ها یاد می‌گیرند که از شما تقلید کنند و همان احترام و تمجید را به دیگران برسانند . نمونه هایی از کلمات مثبت عبارتند از : ممنونم که در جمع کردن خانه به من کمک کردی . تو خیلی تلاش کردی وسایلت را با خواهرت به اشتراک بگذاری ، من خیلی خوشحال شدم برای دیدن این صحنه
3- با استفاده از تماس چشمی با فرزندتان ارتباط برقرار کنید .
ممکن است لازم باشد تا سطح آنها پایین بیایید یا با آنها سر میز بنشینید . وقتی با بچه‌هایتان گپ می‌زنید ، به آنها نشان می‌دهید که چه کاری باید انجام دهند . این رفتارهای خوب را نشان می دهد و همچنین به شما کمک می کند به حرف های یکدیگر گوش دهید . نام فرزندتان را تا زمانی که تماس چشمی برقرار کنید ، بگویید ، به خصوص قبل از اینکه او را راهنمایی کنید . آنها باید توجه خود را به شما معطوف کنند و در مقابل شما نیز باید همان رفتار را الگوبرداری کنید
4- فریاد نزنید
هرگز با کودکی که جیغ می کشد رقابت نکنید . فقط زمانی صحبت کنید که آرام شده باشند .
5- گزینه ها و جایگزین ها را پیشنهاد دهید .
وقتی می‌خواهید بچه‌هایتان با شما همکاری کنند ، اگر آنها بتوانند بفهمند چرا باید کاری انجام دهند و چگونه انجام این کار به نفعشان است راحت تر و بهتر آن کار را انجام می دهند . آنها باید بتوانند اهمیت پیروی از دستورالعمل های شما را ببینند . وقتی والدین کلماتی مانند «چه موقع» و «کدام» را به کار می‌گیرند ، این احساس را در فرزندشان ایجاد می‌کند که انتخاب‌هایی دارد ، حتی اگر جایی برای مذاکره وجود نداشته باشد . این نوع کلمات بسیار موثرتر از کلمات "اگر" هستند . همچنین سعی کنید فرزندتان را در حل مشکل کمک کنید . به‌عنوان مثال ، به‌جای گفتن «کامیون‌های اسباب‌بازی‌تان را بیرون نگذارید»، بگویید: «علی ، به این فکر کن که کامیون‌های اسباب‌بازی‌هایت را کجا نگهداری کنی ، تا در جای امنی باشند . " سعی کنید به جای گفتن " نه " یا " نباید " گزینه های جایگزین ارائه دهید . برای مثال ، « در حال حاضر نمی‌توانی ابرنگ هات را استفاده کنی ، اما در عوض میتوانید با مداد رنگی نقاشی کنید .
6- سعی کنید درخواست های خود را در بلوک های کوچک تقسیم کنید .
برای مثال ، اگر بگویید : "زهرا ، برو اسباب بازی هایت را جمع کن ، اما ابتدا کفش های کثیف خود را بیرون بگذار و بعد غدای پرنده ات را بده "، زهرا به احتمال زیاد به پرنده غذا می دهد و سپس برای بازی به بیرون می رود ، زیرا غذا دادن به پرنده اش امری ضروری است .
7- از غر زدن دوری کنید
به عنوان یک مربی ، می‌خواستم دانش‌آموزانم در پایان هر روز مدرسه قبل از رفتن به خانه ، کلاس را مرتب کنند . احساس می‌کردم آنها باید یاد بگیرند که خودشان آن مکان را مرتب کنند و از آن لذت ببرند . می‌دانستم اگر از هر کودک بخواهم زباله‌هایش را جمع کند ، میزش را پاک کند ، سطل‌های زباله را خالی کند و سینک را تمیز کند ، کاری انجام نمی‌شود ، بنابراین یک نمودار شغلی ایجاد کردم . در کنار هر شغل ، نام یک کودک وجود داشت ، و من آن را در ابتدای هر هفته به آنها نشان می دادم . برای جلوگیری از یکنواختی ، موقعیت ها را هر هفته عوض می کردم . توضیح دادم که پنج دقیقه قبل از رفتن به خانه هر روز «زمان کار» است . قبل از زنگ ، در اتاق قدم می زدم و کارهای انجام شده را به خوبی نشان می دادم . آن کودکان برای انجام موفقیت آمیز کار پاداش یا جایزه دریافت می کنند . کلاس من هر روز بی عیب و نقص بود .ارائه انتظارات روشن و تقویت مثبت می تواند در خانه نیز به خوبی کار کند . نوشتن چیزها یا ایجاد نموداری با انگیزه ، بسیاری از نق زدن ها را از بین می برد . تشخیص و تمجید از تلاش فرزندتان و پاداش دادن به رفتار مورد نظر بسیار مهم است . بچه ها بر اساس برنامه های روزمره رشد می کنند . سعی کنید زمانی را تعیین کنید که بچه ها بدانند از آنها چه انتظاری می رود .
8- الگوبرداری کنید و انتظار رفتار خوب را داشته باشید .
اخلاق خوب در خانه یا هر جای دیگر، برای این موضوع ، نباید اختیاری باشد . اگر مودب بودن را با فرزندان خود و دیگران الگو بردارید ، آنها خو متوجه می شوند که داشتن اخلاق خوب چه تاثیری بر زندگیشان دارد . به فرزندان خود آموزش دهید که قبل از صحبت کردن ، از کلماتی مانند " لطفا " و " متشکرم " استفاده کنند . کودکان سزاوار ادب مشترکی هستند که بزرگسالان با یکدیگر به کار می برند . بچه ها اغلب گفتار و رفتار والدین خود را تقلید می کنند .
9- ملایم اما محکم باشید
اگر تصمیم خود را در مورد چیزی گرفته اید ، به آن پایبند باشید . مطمئن شوید که شما و شریک زندگیتان در مورد این موضوع به توافق رسیده اید و در تصمیم خود متحد بمانید . ممکن است فرزندان شما در آن زمان از این انتخاب خوششان نیاید ، اما آنها می دانند که این انتخاب ثابت است و اصرار با هیچ یک از شما یا بازی یکی از والدین علیه دیگری را به خود زحمت نمی دهند . سعی کنید درخواست‌هایتان را مهم جلوه دهید . لحن شیطنت آمیز به بچه ها این حس را می دهد که شما نگران این نیستید که آیا دستورالعمل های شما را دنبال می کنند یا خیر .
10- سوالات باز بپرسید .
اگر می خواهید فرزندانتان ذهن خود را باز کنند و بیشتر فکر کنند ، باید از آنها سؤالاتی بپرسید: سؤالاتی که با یک پاسخ ساده «بله» یا «خیر» پاسخ داده نمی شوند . این سبک پرسشگری دعوت هایی را برای گفتن بیشتر و به اشتراک گذاشتن ایده ها و احساسات خود فراهم می کند . به عنوان مثال ، به جای اینکه بپرسید : "آیا امروز در مهانی به تو خوش گدشته است ؟" می توانید بپرسید ، "بهترین بخش مهمانی امروز چه بود ؟" به ایده های آنها پاسخ دهید تا به آنها نشان دهید که به آنچه آنها می گویند علاقه مند هستید و برای شما مهم هستند .
11- برای فهمیدن بررسی کنید .
مطمئن شوید که فرزندتان دستورالعمل های شما را قبل از رفتن به موضوع بعدی در صورتی که سردرگم است یا پاسخ نمی دهد ، درک کرده است . از آنها بخواهید آنچه را که گفته اید تکرار کنند . اگر آنها نمی‌توانند ، می‌دانید که درک آن برایشان پیچیده است . سعی کنید کلمات انتخابی خود را به جملات کوتاه تر و واضح تر تبدیل کنید .
12- اخطار بده
اگر فرزند شما به طور کامل در یک فعالیت غرق شده و زمان آن فرا رسیده است که آن را ترک کند ، به او اطلاع دهید تا به این کار عادت کند . به عنوان مثال ، « علی ، زمان استفادهاز تلفن همراهت به پایان رسیده است لطفا آن را کنار بگذار
بیشتر والدین تا زمانی که نیازی برایشان پیش نیاید ، به ایده تست هوش فکر نمی کنند . اما آنها با استفاده از تست هوش می توانند بفهمن که یادگیری کودکشان چگونه است و با توجه به آن با فرزندانشان رفتار کنند .
13- سعی کنید استعداد های فرزند خود را بشناسید
باید استعداد های فرزند خود را بشناسید تا بتوانید نسبت و به علاقه ها و استعداد های فرزند با او برخورد کنید و برنامه زندگی او را بنویسید. برای استعداد یابی کودکان میتوانید از تست استعداد یابی استفاده کنید که بهترین روش است که زیر نظر روانشناس و روانسنج انجام می شود
هدف از تست هوش
تست هوش می تواند به مربیان کمک کند تا نیازهای دانش آموز را ارزیابی کنند و بفهمند که چگونه می توان از دانش آموز انتظار عملکرد تحصیلی داشت . در گذشته ، تست هوش برای تایید یا رد وجود ناتوانی‌های یادگیری و تعیین ضریب هوشی برای اهداف تشخیص ناتوانی ذهنی استفاده می‌شد .
بسته به نوع آزمون هوش اجرا شده ، ممکن است اطلاعات مهمی در مورد نحوه رویکرد دانش آموزان به حل مسئله ارائه دهد . اگر به درستی تفسیر شود ، تست هوش ممکن است به مربیان کمک کند تا دستورالعمل‌ها و استراتژی‌های آموزشی طراحی شده مناسبی را توسعه دهند که می‌تواند به یادگیری کودکان کمک کند .