ربیع الاول 1445 را می توان از جهاتی چند بهار رشد و تعالی فزونتر برای خود و جامعه دانست:

یک؛ در عرصه دین و دین داری، در دو ماه محرم و صفر عموم مردم دین دار با همراهی و همدلی مدیران خُرد و کلان کشور در درون شهرها و روستاها و در پیاده روی اربعین با گذار بی سایقه شمار آنان از چهار میلیون نفر، از امتحان بزرگ ارادت و عشق به ساحت اهل بیت (ع) با سربلندی تمام بیرون آمدند. دست مریزاد و آفرین بر این همه عشق و ارادت!

دو؛ کشور در عرصه تحولات داخلی، منطقه ای و جهانی در مقایسه با ادوار مختلف پیشین از وضعیت مناسب تری به شرح ذیل برخوردار است: 
یکم؛ پس از قریب دو دهه زورآزمایی در عرصه انرژی هسته ای و تحمیل شدیدترین تحریم ها، تحقیقاً بر دنیای سلطه و سطوت آشکار شده است که بیش از حال و روز کنونی امکان فشار بیشتر بر نظام اسلامی و بر مردم ایران وجود ندارد. دیگر تیری در ترکش کسی نمانده که امیدی به رهاییش باشد! باری، تحریم ها زیان ها زد و آسیب ها وارد کرد، اما کشور من حیث المجموع به راه خود در حرکت است. 
دوم؛ جنگ روسیه و اکراین با همه تلخی ها که به همراه دارد و هرگز نباید برای آن دست افشانی کرد، دنیای غرب را در گردابی عمیق و سیاه چاله ای ژرف گرفتار ساخت که برآیند تحولات آن منافع فراوانی برای کشور به همراه آورد که گرانی نفت و روی آوری کم سابقه روسیه به ایران از جمله آثار آن بوده و هست. 
سوم؛ بعد از قریب یک دهه تاریکی روابط ایران با اعراب به ویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس، بسترهای آشکاری در بهبود روابط پدید آمد که گرمی روابط ایران با عربستان و امارات با توجه به نفوذ آنان در منطقه از نشانه های آن است. نقش توسعه روابط با جهان اسلام در تعالی کشور بر هر سیاست دانی آشکار است. 
چهارم؛ آزاد سازی اموال بلوکه شده کشور که از سر ناچاری و استیصال انجام گرفت، به توقف روند رو به افزایش تورم در کشور و کاهش فشار اقتصادی بر اقشار ضعیف جامعه منتهی می گردد. 
پنجم؛ سال گذشته در ماجرای اغتشاشات شهریور ماه، درس ها و تجربه ها اندوخته شد. معاندان کشور دریافتند که امید و دلخوشی آنان از فروپاشی نظام سیاسی کشور توهمی بیش نبوده است و مدیران کشور هم دریافتند که باید خام اندیشی و خام منشی در تعامل با مردم و بحران های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را کنار گذارند. 
باری، کشور در این چند دهه اخیر تجربه های تلخ و خسارت باری در برخورد با بحران های ذیل را پشت سر گذاشت؛ از جمله:
بحران برخورد با اقشار ضعیف جامعه (در ماجرای دهه شصت مشهد و ماجرای افزایش نرخ بنزین) 
بحران برخورد با دانشجو و دانشگاهیان (ماجرای کوی دانشگاه) 
بحران برخورد با پدیده سفارت خانه ها (ماجرای سفارت انگلیس و عربستان) 
بحران برخورد با مساله جنسیت و پوشش زنان (ماجرای مهسا امینی)  

گمان می رود که این حوادث تلخ و خسارت های برخاسته از آنها به اندازه کافی دست اندرکاران عرصه های مدیریتی کشور را آن قدر پخته و آبدیده کرده است که نگذارند دیگر زمینه های بحران و آشوب در کشور شکل گیرد و پیش از برخاستن هر گونه توفانی بحران ها را علاج کنند. 

سخن آخر:
اینک در نیمه دوم سال 1402 حداقل با دو تحول تاثیرگذار روبرو هستیم:

یک؛ بازگشایی مدارس، حوزه ها و دانشگاه ها؛ یعنی همان عرصه و بسترهایی که باید انسان های مولد دانش، خلاق و خدمتگزار و در عین حال دین دار تربیت کنند. آیا با وضعیت کنونی و با کاستی های جاری می توان به آینده ای روش تر امید بست؟! 
تنها سخن این ناچیز در این عرصه، تاکید بر نقش اساتید حوزه و دانشگاه در ایجاد امید، نشاط علمی، روح تحقیق و پژوهش و ابتهاج معنوی و اخلاقی در محیط های علمی است.  

دو؛ در اسفند ماه سال جاری انتخابات تاثیرگذاری در پیش است. انتخاباتی که در چهار سال آینده وضعیت قوه مقننه را تعیین می کند و هشت سال تکلیف خبرگان را آشکار می سازد. 

باید بدور از فضاسازی ها، افرادی از هر جهت لایق و شایسته روانه دو مجلس شورا و خبرگان شوند.

از خداوند مهر گستر می طلبیم که همه عبادات در ساحت خود و ارادات در ساحت اهل بیت (ع) را از آحاد ملت به نورانی ترین وجه پذیرا باشد و آینده ای پر از نور و سرور و لبریز از شوکت و شکوه برای کشور رقم زند!