به گزارش ایرنا، ابوالفضل جلیلی در آستانه برگزاری نخستین جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی، درباره توجه به این اقوام در فیلم‌های سینمایی اظهارداشت: ما زمانی که از ایران صحبت می‌کنیم، در یک نگاه کلی شاید چهار شهر شاخص به ذهنمان متبادر شود اما وقتی سراغ اقوام می‌رویم، آنقدر با رسوم، سنت‌ها و معرفت‌های مختلف مواجه می‌شویم که بسیار عجیب است.
وی گفت: من در برخی از سفرهای خارجی با این پدیده مواجه می‌شوم که گاهی آنها، بیش از ما نسبت به این ظرفیت‌ها شناخت دارند. مثلا بهتر از ما درباره مراسم کردها، لرها و بلوچ‌ها شناخت دارند.
جلیلی افزود: از این منظر پرداختن به اقوام در سینما می‌تواند راهی برای شناساندن این ظرفیت‌ها باشد. یک فرد ایرانی باید بداند در کجا زندگی می‌کند و اقوام ایرانی، چه کسانی هستند. مثلا ما امروز درباره بلوچ‌ها چقدر شناخت داریم؟ گاهی دچار خطای شناختی نسبت به برخی از اقوام هستیم. وقتی وارد جمع آنها می‌شویم، با واقعیت‌هایشان آشنا می‌شویم.
این نویسنده و کارگردان سینما بیان کرد: اعراب خوزستان را ما چقدر می‌شناسیم؟ وقتی وارد جمع آنها می‌شویم واقعا عاشقشان می‌شویم. آنقدر این اعراب باصفا هستند و آنقدر مراسم عروسی باصفایی دارند که حضور در جمعشان واقعا لذتبخش است.
وی اظهارداشت: توجه به این ظرفیت‌ها در اقوام مختلف ایرانی، تنها وظیفه یک جشنواره سینمایی نیست و وزارت میراث فرهنگی باید روی این زمینه بسیار کار کند. باید در کتاب‌های درسی درباره اقوام و تاریخشان مطالبی داشته باشیم. امروز همه چیز را محدود به شهرها کرده‌ایم و اکثر شهرهای ما هم گرفتار بی‌هویتی هستند.
ابوالفضل جلیلی نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده
جلیلی درباره ارتباط مخاطب با بازنمایی اقوام در فیلم‌های سینمایی گفت: اگر این اتفاق در فیلمی رخ دهد و مخاطب نتواند با آن ارتباط برقرار کند، دلیلش نداشتن آگاهی درست سازنده و کارگردان فیلم است. نخستین سفر رسمی من برای کار به بلوچستان مربوط به سال ۱۳۸۲ بود. برادرم با آنها در ارتباط بود و از من دعوت کرد به آنجا بروم. وقتی رفتم و از نزدیک با مردم بلوچ آشنا شدم، نگاهم به آنها تغییر کرد. برای یک سفر دو روزه کاری رفتم اما بالای سه ماه آنجا ماندگار شدم.
کارگردان فیلم «گل یا پوچ» افزود: اگر این اقوام به درستی شناخته نشوند، طبیعتا مخاطب هم نمی‌تواند با تصویر ارائه شده از آنها در فیلم‌ها ارتباط برقرار کند. یک کارگردان تصور می‌کند به صرف تغییر یک لهجه می‌تواند کُرد و بلوچ را در فیلم خود به تصویر درآورد.
وی بیان کرد: من فیلمی درباره کُردها در سال ۱۳۷۰ ساختم. در حین آن فیلم آنقدر خوبی و محبت از مردم این قوم دیدم که گفتنی نیست. هرچه می‌خواستم برایم فراهم می‌کردند. وقتی آنها به من به عنوان فیلمساز اعتماد کردند، رابطه‌مان شبیه خواهر و برادر شد. شکل‌گیری این اعتماد در هر کاری بسیار حائز اهمیت است و متأسفانه سال‌هاست که خیلی از ما نسبت به یکدیگر بی‌اعتماد شده‌ایم.
جلیلی درباره وحدت اقوام و تأثیر جشنواره ملی فیلم اقوام برشکل‌گیری این وحدت هم گفت: این درست است که باید وحدت وجود داشته باشد و غالبا هم در شعارهایمان به آن اشاره می‌کنیم اما برای رسیدن به این وحدت در عمل، باید برنامه‌ریزی‌های بسیاری انجام دهیم.
این کارگردان تاکید کرد: باید زمینه‌سازی‌های اجتماعی بسیار زیادی صورت بگیرد تا اقوام بتوانند در کنار یکدیگر به وحدت برسند. پارامترهای بسیاری در شکل‌گیری این وحدت می‌تواند تأثیرگذار باشد و اینگونه نیست که صرفا با ساخت فیلم بتوان انتظار تحقق چنین هدفی را داشت. در عین اینکه ساخت فیلم هم می‌تواند در این زمینه تأثیرگذار باشد.
جلیلی افزود: اگر قرار است فعالیتی درباره اقوام صورت بگیرد، باید به دل اقوام برویم. اگر بتوانیم فاصله‌ها را کم کنیم و از نزدیک با اقوام مختلف ارتباط برقرار کنیم، آن وقت است که می‌توان به شکل‌گیری وحدت کلمه هم امیدوار شویم و کارهایی تولید کنیم که در خدمت فراگیرتر شدن این وحدت باشد.
نخستین جشنواره ملی فیلم اقوام ایرانی به دبیری کمال تبریزی و توسط موسسه فرهنگی هنری فصل هنر نهم تا ۱۴ آبان امسال برگزار خواهد شد.