به گزارش الف؛ یکی از مسائلی که از همان نخستین روزهای آغاز جنگ غزه، از سوی برخی ناظران و تحلیلگران بین المللی مورد اشاره قرار گرفته و همچنان نیز می گیرد، تاکید بر این موضوع است که تنها راه حلِ پایان دادن به آنچه چرخه خشونت میان فلسطینی ها و رژیم صهیونیستی عنوان شود، تشکیل دو دولت مستقل فلسطینی و اسرائیلی، در صحنه عمل است. 

ایده این مساله در جریان توافقات اسلو در اوایل دهه 1990 میلادی که در قالب آن، جناح سازشکار فلسطینی به رهبری "یاسر عرفات"، رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت شناخت، مطرح شد. با این حال، هیچگاه این ایده رنگ واقعیت به خود نگرفت و یاسر عرفات که پس از توافق اسلو، به فلسطین بازگشت و ریاست تشکیلات خودگردان فلسطینی را برعهده گرفت نیز خیلی زود به ماهیت پوشالی و عوام فریب آنچه صهیونیست ها وعده داده بودند پی برد. 

با این حال، با توجه به اوج گیری مجدد برخی تحلیل و تفسیرها در بحبوحه جنگ غزه مبنی بر اینکه این راهکار باید ماهیت عملیاتی به خود بگیرد، بایستی 3 نکته عمده و محوری را مد نظر داشت. 

اولا، تن دادن به ایده تشکیل دو دولتِ اسرائیلی و فلسطینی، عملا پذیرش اشغالگری صهیونیست ها از سوی ملت فلسطین و مشروعیت بخشی به آن است. رژیم اشغالگر قدس در نتیجه اشغال قهری و توام با زورِ سرزمین‌های فلسطینی تاسیس شده و قوانین و مقررات بین المللی، به صراحت آن را اشغالگر و متجاوز می دانند. 

حال اگر حتی ایده تشکیل دو دولت، از مرحله تئوریک بگذرد و عملیاتی شود، این به معنای مشروعیت بخشی به یک اشغالگر و صرف نظرِ ملت فلسطین از حق خود مبنی بر حاکمیت بر سرزمین و وطن آبا و اجدادیشان است. موضوعی که نه از حیث هنجاری درست است و نه اساسا استدلال های منطقی و عقلانی، از آن حمایت می کنند. 

دوم اینکه رژیم اشغالگر قدس در طی بیش از هفت دهه تاریخ رژیم جعلی خود به وضوح نشان داده که هیچ احترامی را برای تعهدات و قراردادها و توافقاتی که در یک سویِ آن ها قرار داشته قائل نیست. حتی در جریان آتش بس موقت اخیر در بحبوحه جنگ غزه نیز شاهد بودیم که صهیونیست ها در چندین نوبت، مفاد توافق آتش‌بس را به صراحت نقض کردند. به بیان ساده تر، در هیچ نقطه ای از بیش از هفت دهه اخیر که صهیونیست‌ها اقدام به اشغال سرزمین فلسطین کرده اند، شاهد این موضوع نبوده ایم که آن ها به یک تعهد خود در رابطه با فلسطینی ها به نحوی درست و کامل عمل کرده باشند. 

اساسا یاسر عرفات نیز خود در نهایت قربانی اعتماد بی پایه و اساسش به وعده های صهیونیست ها شد و اسلحه را بر زمین گذاشت و مشتی وعده و وعید را از سوی رژیم صهیونیستی پذیرا شد. این در حالی است که در عمل هیچ نصیب وی و ملت فلسطین نشد و حتی قلمرو تحت کنترل تشکیلات خودگردان فلسطینی نیز کوچک و کوچکتر شده است. 

از این رو، اینکه تصور کنیم توافقی حاصل شود که دو دولت فلسطینی و اسرائیلی ایجاد شوند، به هیج عنوان به معنای این نیست که طرفِ اسرائیلی خود را متعهد به این توافق و مفاد آن بداند. زیرا اسرائیلی ها خود را طرفِ برتر در قالب یکچنین معادله ای می دانند و حاضر نیستند در موضع و جایگاهی برابر با طرف فلسطینی رو به رو شوند. کما اینکه اگر چنین کنند، تا حد زیادی احساس شکست می کنند و بایستی با هزینه ها و خسارات سنگین این موضوع برای خود دست و پنجه نرم کنند.

و در نهایت سوم اینکه اساسا تشکیل یک دولت فلسطینی، در نقطه مقابل طرحواره کلانی است که رژیم اشغالگر قدس چندین دهه است برای ملت فلسطین در نظر گرفته است.صهیونیست ها همواره مایل بوده اند تا مردم فلسطین ضعیف باشند. دلیل این مساله نیز روشن است: زیرا اندک قدرت گیری این مردم، آن ها را در ستاندن حقشان از رژیم اشغالگر قدس مصمم‌تر خواهد کرد. 

کما اینکه شاهد بوده ایم جنبش حماس و دیگر گروه های مقاومت فلسطینی در طی بیش از یک دهه اخیر که قدرت را در نوار غزه به دست داشته اند، به قدری از حیث مولفه های قدرت‌ساز رشد کرده اند که اکنون در جنگ با رژیم صهیونیستی، قادر به وارد کردن ضربات سنگین و کاری به صهیونیست ها هستند و هزینه های قابل توجهی را در ابعاد مختلف به این رژیم تحمیل می کنند. حال رژیم اشغالگر قدس کافی است تصور کند که فلسطینی ها یک دولت داشته باشند که همچون دیگر دولت های عادی در جهان و به دور از محدودیت هایی که سال هاست نوار غزه با آن ها رو به رو است به فعالیت می پردازد و می تواند بنیان های قدرت خود را تحکیم کند. 

تردیدی نیست که یکچنین دولتی نیز به خونخواهی از ملت فلسطین و ستم و تجازوی که صهیونیست ها چندین دهه است علیه فلسطینی ها روا می دارند، قیام خواهد کرد و طومار رژیم صهیونیستی را در هم می پیچد. معادله‌ای که به هیچ عنوان به نفع صهیونیست ها نیست و توضیح می دهد که چرا بایستی به اصطلاح راهکار تشکیل دو دولت را یک راهکار مُرده و پوسیده در نظر گرفت.