محسن مهدیان نوشت: یک استدلال رایج بین مخالفان شرکت در انتخابات این است که: رای نمی دیم تا اصلاح بشید". البته ایندسته از مخالفان با آنها که از بیخ و بن با نظام و کشور مشکل دارند فرق می کنند. چه بسا دلسوزانی هستند که می خواهند اصلاحات را از طریق قهر دنبال کنند نه رای. 
اما این استدلال و این نیت برای رای ندادن کافی نیست. یعنی با قهر نتیجه نمی گیرند. به چه دلیل؟ 

دو دلیل در این رابطه وجود دارد.
 
1- دلیل اول خودزنی است. 
قدیم ها در تهران برخی بزن بهادرها ابتدا دعوا و جدل خودزنی می کردند. همان ابتدا یکی به خود می زدند تا طرف مقابل بترسد و عقب نشینی کند. این استدلال برای رای ندادن هم از ایندست است. مثل اینکه شاگردی به معلمش بگوید اگر اصلاح نشوید درس نمی خوانم. خب چه کسی ضرر می کند؟ 

اما این خودزنی دو ضرر دارد. 

الف/ ضرر اول را خود فرد می بیند. آنکه رای نمی دهد در اصل رای می دهد. رای به سه چیز. رای برای وکالت به دیگری تا جای او انتخاب کند. دوم رای به انتخاب او و سوم رای به شرایطی که در آینده اتفاق می افتد. پس رای ندادن خودش رای است با این تفاوت که امکان اعتراض به آینده را از دست می دهد. 

ب/ اما ضرر دوم که مهمترست ضرر به جامعه ایست که خود فرد نیز در آن حاضرست. مثل ضرر فردی به یک کشتی که در آن مسافر است. دقت کنیم کسانی که می گویند رای نمی دهیم تا اصلاح شوید یک نکته را دقت نکردند و آن اینکه رای دادن خودش موضوعیت دارد نه طریقیت. یعنی فارغ از نتیجه آرا شرکت در انتخابات دارای اثر است. این آثار چیست؟ مهمترین آن تقویت قوای کشور مقابل دشمنی هایی که شب و روز برای تعرض به این خاک دندان تیز کرده اند. فراموش نکنیم که سخت ترین تحریم های اقتصادی در سال 88 و بعد از آن و ثمره جنگ های خیابانی و اغتشاش داخلی بود. یعنی هرجا دشمن احساس کند پشتوانه مردمی یک کشور کم شده است هر چه خباثت دارد، رو می کند، از تحریم تا ترور تا جنگ و ...  

2- اما دلیل دوم

فارغ از خودزنی فردی و جمعی، فرض کنیم فردای انتخابات نظام تصمیم می گیرد بخاطر قهر یک جماعتی خودش را اصلاح کند. حالا اولین سوال ساده اینست که خب؟ چه باید کند؟ دقیقا چه چیز را باید اصلاح کند؟ قهرکننده ها سلبا می گویند چه نمی خواهند، اما چه کسی قرار است ایجابا بگوید که چه می خواهند؟ آیا نباید یک نماینده ای با هر میزان اشتراک عقیده، ولو حداقلی وجود داشته باشد تا مطالبات آنها را دنبال کند؟ 
خلاصه اینکه اگر فکر می شود با قهر می توان پروژه اصلاح را جلو ببریم، باید به این نیت اصلاحی آفرین گفت اما واقعیت اینست که نتیجه بخش نخواهد بود.

منبع: همشهری