به نقل از ویفروم، جمعیت جهان به سرعت در حال پیر شدن است و پیش‌بینی می‌شود تعداد افراد بالای ۶۰ سال تا سال ۲۰۵۰ به ۲.۱ میلیارد نفر برسد. در این مرحله، افراد ۶۰ ساله یا بالاتر، بیشتر از افراد بین ۱۰ تا ۲۴ سال خواهند بود. این تغییر جمعیتی، تلاش‌هایی برای ایجاد دنیایی سازگارتر با سن می‌طلبد.
«دانشگاه‌های دوستدار سن» مؤسساتی هستند که متعهد به گنجاندن و حمایت از فراگیران در هر سنی شده‌اند و ارتباطات بین نسلی را تقویت می‌کنند. حضور افراد مسن در محوطه دانشگاه، تجربه یادگیری را برای نسل جوان و بزرگتر غنی می‌کند.
ایجاد دنیای سازگارتر با سن، شامل موارد اساسی مانند بهبود دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی است اما یک جزء مهم اغلب نادیده گرفته می‌شود و آن گذراندن دوره‌های دانشگاهی در دهه ۵۰، ۶۰ یا بالاتر است. این فرصت‌ها برای یادگیری در مراحل بعدی زندگی با نتایج مثبت سلامتی همراه بوده است و شامل کمتر منزوی شدن از نظر اجتماعی و تیز بودن ذهنی است.
بر اساس داده‌های مرکز ملی آمار آموزش، بیش از ۵۵۰ هزار بزرگسال ۵۰ ساله و بالاتر ایالات‌متحده در سال ۲۰۲۱ در دوره‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد ثبت‌نام کردند. دلایل آنان برای بازگشت به تحصیل از یادگیری مهارت‌های جدید گرفته تا تمایل به پیشرفت در حرفه خود و دستیابی به موفقیت را شامل می‌شود.
مؤسسات آموزش عالی نقش منحصر به فردی در شکل دادن به دنیای پیری دارند. در سال ۲۰۱۲، گروهی از محققان بین رشته‌ای گرد هم آمدند تا ۱۰ اصل یک دانشگاه سازگار با سن را ایجاد کنند. این موارد شامل مواردی مانند توسعه شغلی برای افراد مسن‌تر که به دنبال شغل دوم است، افزایش دسترسی به برنامه‌های سلامت و تندرستی در دانشگاه‌ها و فرصت‌هایی برای یادگیری در کنار دانشجویان جوان‌تر است.
دانشگاه سازگار با سن، دانشگاهی است که متعهد به گنجاندن و حمایت از فراگیران در تمام سنین است. معنای این ممکن است از دانشگاهی به دانشگاه دیگر متفاوت باشد. برخی بر افزایش حضور افراد مسن در نظر گرفته شده در سن ۵۵ سال و بالاتر تمرکز دارند. برخی دیگر توسعه ابتکارات بهداشتی و تحقیقاتی را برای بهبود زندگی افراد مسن هدایت می‌کنند.
سالمندان از فرصت‌های اجتماعی، تحریک فکری و رشد شخصی سود می‌برند. افراد مسن درگیر در فعالیت‌های اجتماعی کمتر در معرض ابتلا به برخی بیماری‌ها ازجمله بیماری قلبی و برخی سرطان‌ها هستند. یادگیری مداوم همچنین با پیامدهای سلامتی مثبت مانند بهبود رفاه عمومی و سلامت روان مرتبط است.
نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که روابط بین نسلی در محوطه دانشگاه می‌تواند ادراک منفی دانشجویان جوان‌تر را از بزرگسالان مسن‌تر کاهش دهد. دانشجویان جوان ممکن است افراد مسن را کمتر با زوال جسمانی و مرگ و بیشتر با لبخند زدن و یادگیری همراه کنند و کلاس‌های مشترک تجربیات مثبت بیشتری را بین آنان ترویج خواهد کرد.