به گزارش ایرنا از «فیز»، منشاء حیات روی زمین هنوز مبهم و مرموز است اما دانشمندان به آهستگی در حال کشف مراحل و مواد و اجزای لازم برای شکل گیری حیات هستند. آنها اعتقاد دارند که حیات در یک معجون ازلی از مواد شیمیایی ارگانیک و مولکول‌های زیستی (بیومولکول) در دوران اولیه زمین پدیدار شده و در نهایت به ارگانیسم‌های واقعی منجر شد.
از دیرباز این ظن و گمان وجود داشته که برخی از اجزای تشکیل دهنده حیات ممکن است از فضا آمده باشد. اکنون یک مطالعه جدید منتشرشده در نشریه «پیشرفت‌های علم» نشان داده است که یک گروه خاص از مولکول‌ها موسوم به «پپتاید» (peptides) در شرایط فضا نسبت به شرایط روی زمین بسیار راحت‌تر شکل می‌گیرند.
این بدان معناست که این عناصر ممکن است با شهاب‌سنگ‌ها یا ستاره‌های دنباله‌دار به زمین منتقل شده باشند و از این رو ممکن است حیات در جاهای دیگری هم شکل بگیرد.
عملکردهای حیات در سلول‌های ما (سلول های همه موجودات زنده) با مولکول های بزرگ پیچیده و کربن‌پایه (ارگانیک) با نام پروتئین تداوم پیدا می‌کند. چگونگی ساختن انواع مختلف پروتئین‌ها برای زنده ماندن در «دی ان ای» ما کدگذاری شده که خود آن نیز یک مولکول ارگانیک بزرگ و پیچیده است.
اما این مولکول های پیچیده از تعداد زیادی از مولکول های کوچک و ساده مانند اسیدهای آمینه – اجزای سازنده حیات – ساخته می شوند. ما برای توضیح منشاء حیات باید بدانیم که این اجزای سازنده کجا و چگونه شکل می‌گیرند و تحت چه شرایطی بطور خودجوش مجتمع شوند و به ساختارهای پیچیده‌تر تبدیل می‌شوند و در نهایت باید شرایط تبدیل آنها به یک ارگانیسم زنده را درک کنیم.
همچنین این مطالعه جدید مشخص می‌کند که برخی از این اجزای سازنده چگونه ممکن است شکل گرفته و مجتمع شده باشند و چگونه سر از روی کره زمین درآورده اند.
این مطالعه از طریق شبیه‌سازی تعاملاتی که ممکن است در فضای بین ستاره‌ای روی داده باشد در آزمایشگاه، نشان می‌دهد که هر چند شکل گیری پپتایدها کاهش یافته اما از آن جلوگیری نشده است بلکه در حالی که سنگ ها و گردوغبار ترکیب شده تا اجرام بزرگتر مانند شهاب‌سنگ ها را بسازند، این اجرام گرم‌تر شده و امکان شکل گیری مایعات را فراهم می‌کنند و این موجب تقویت شکل گیری پپتاید در این مایعات می شود و یک انتخاب طبیعی از تراکنش های بیشتر وجود دارد که منجر به مولکول های ارگانیک پیچیده‌تر می شود.
بسیاری از اجزای سازنده حیات مانند اسید آمینه، لیپید و قند می توانند در محیط فضا شکل بگیرند. از آنجا که شکل گیری پپتاید در فضا کارآمدتر از روی زمین است، برخورد شهاب‌سنگ ها با زمین در زمان‌های اولیه ممکن است موجب انتقال محموله‌هایی از پپتاید و تقویت مراحل منجر به منشاء حیات بر روی زمین شده باشند.