به گزارش خبرنگار کتاب ایرنا، سفرنامه مصور «خراسان‌نامه» درباره سفری به افغانستان در سال ۱۴۰۰ است که بیش از یک ماه طول کشید. در آن زمان طالبان تازه به قدرت رسیده بود و عکاس و سفرنامه‌نویس این کتاب، تغییرات جامعه آن سال‌ها را به تصویر کشده است.

پدیدآورنده کتاب «خراسان‌نامه» در آن سال‌ها به تنهایی به این کشور سفر کرده و برای تهیه عکس، کتک خورده و گاهی هم کتک زده است. او زمانی که می‌خواست از زنان مستمندی که جلوی یک نانوایی نشسته بودند، عکاسی کند، شنید که نباید از سیاه‌سرها عکاسی کرد و وقتی گفت که عکاس و از ایران است، از نیروهای طالبان کتک خورد.

بار دیگر که جوانی به او بخاطر عکاسی که در افغانستان اقدامی نادرست پنداشته می‌شود، توهین کرد، از جایش بلند شد و نیروهای طالبان را به باد کتک گرفت. همین مساله باعث شد چند ساعتی در آن مکان معطل بماند و مجبور شود تمام مجوزهایش را به آن‌ها نشان دهد.

او به شهرهای کابل، بدخشان، هرات، قندوز، بلخ، مزار شریف، پنجشیر، هلمند، فاریاب و تعدادی از دیگر شهرها سفر کرده است.

کتاب دیگر عکاسی‌های این پژوهشگر، تصاویری از روسیه است که در دست انتشار قرار گرفته است.

قسمتی از متن کتاب

می‌خواهم مجوز عکاسی‌ام را بگیرم. به ریاست جمهوری می‌روم. لینی که مرا از هتل تا دم شارع آورد، گفت: پیشه دو نفر را بده.

-چرا؟

-چو که جلو مال دو نفر است.

- به من چه؟

- شما ایرانی‌ها پول نمی‌دین.

- آره چون جلو دوتا صندلی نیست. چرا باید پول دو نفر را بدهم؟

مرا یاد دهه هفتاد می‌اندازد. در پیکان نارنجی یا سبز همه روی هم می‌نشستیم. تاکسی‌ها را می‌گویم. این خاطره برایم خیلی خنده‌دار است. خودم هم در ایران همین کار را انجام داده‌ام. در شارع دخترکانی نشسته ‌اند و ماست می‌فروشند. زنانی برای گدایی جلوی نانوایی نشسته‌اند. بزرگترین خیابان کابل که یک وجب است، همه چیز داخلش دارد.

امروز زنان در خیابانی منتهی به شارع می‌خواهند برای احقاق حقوقشان به پاخیزند. می‌روم تا شیرزنان افغان را ببینم. از دیوار نوشته‌ای رد می‌شوم که به زبان پشتون نوشته اند؛ «هموطن آزادی‌ات مبارک». اما عجیب است که طالبان راه را بسته و سیاه‌سران را دوره کرده‌اند. شیردختری را آنجا دیدم نامش رشمین است – او را بعدها در فرانسه دیدم که مهاجرت کرده بود – چه نیاز است برای سیاه‌سران این همه راه بستن، گلنگدن کشیدن و زدوخورد. آخر مگر غیر از این است که می‌خواهند به سر کارشان بروند. آن‌ها فقط خواهان حقوق طبیعی خود هستند. شاید می‌خواهند بیشتر از فرزندآوری، استعداد خدادادی را شکوفا کنند.

سفرنامه مصور «خراسان‌نامه» نوشته مهشاد جلالیان در قطع خشتی، جلد شومیز، کاغذ گلاسه تمام رنگی، در ۴۶ صفحه، با شمارگان ۳۰۰ نسخه در سال ۱۴۰۲ منتشر شد.