پوران درخشنده کارگردان و فیلمنامه‌نویس در گفتگو با خبرنگار مهر درباره فعالیت‌های اخیر خود بیان کرد: من پس از فیلم «زیر سقف دودی» تاکنون نزدیک به ۸ سال است که فیلمی نساخته‌ام و این روزها بیشتر وقت خودم را در حوزه نوشتن صرف می‌کنم. یک رمان به نام «مادرم ایران» در دست نگارش دارم که همچنان روی آن کار می‌کنم.

وی افزود: برای فیلمنامه «عشق» پروانه ساخت دریافت کردم اما هنوز ساخت این فیلم را شروع نکرده‌ایم. همچنین فیلمنامه دیگری به نام «مادر زمین» دارم که همچنان روی نوشتن آن کار می‌کنم و منتظر یک اتفاق خوب هستم.

این کارگردان تاکید کرد: من همواره پروژه‌ و فیلمنامه‌ای برای انجام دادن و ساختن، داشته‌ام اما انجام و شروع کار مهم است زیرا همیشه مشکلی سر راه ما قرار دارد که شروع کار را سخت می‌کند.

پوران درخشنده درباره ساخت فیلم «هیس پسرها فریاد نمی‌زنند» گفت: فیلم «هیس پسرها فریاد نمی‌زنند» در مرحله ساخت بود اما متاسفانه مشکلاتی سر راه آن پروژه قرار گرفت و متوقف شد. ما اکنون در سینما با مشکل سرمایه‌گذاری روی فیلم‌های اجتماعی مواجه هستیم زیرا سرمایه‌گذاران روی فیلم‌های دیگری سرمایه‌گذاری می‌کنند. به همین دلیل فیلمسازانی که فیلم اجتماعی می‌سازند در ۲ جبهه دچار چالش هستند؛ یکی مساله تامین بودجه و سرمایه و بخش دیگر دریافت پروانه ساخت.

وی افزود: پس از رفع مشکل بودجه «هیس پسرها فریاد نمی‌زنند» مدت زمان پروانه ساخت ما به اتمام رسید اما نمی‌دانم به چه دلیل علی‌رغم تمام توضیحاتی که من به صورت حضوری در جلسه شورای پروانه ساخت به اعضای شورا ارائه کردم، پروانه ساخت آن فیلم را تمدید نکردند. واقعا متاسفم که ضرورت ساخت چنین اثری را در آن زمان احساس نکردند. ما همیشه وقتی که اتفاقی رخ می‌دهد تازه متوجه می‌شویم که باید به یکسری از موضوعات بپردازیم و فرهنگسازی کنیم.

این کارگردان در پاسخ به این پرسش که آیا دوباره برای دریافت پروانه ساخت «هیس پسرها فریاد نمی‌زنند» اقدام کرده است، گفت: من حتما باید این فیلم را بسازم زیرا سرگذشت آدم‌هایی را دارم که نمی‌توانم ساده از کنار آن‌ها بگذرم و اکنون بار سنگینی روی دوش من است. واقعیت این است که ما نمی‌توانیم به دلیل حساسیت‌های جامعه یا هر مساله دیگری برخی موضوعات مهم را کنار بگذاریم.

پوران درخشنده در پایان درباره کار نکردن بسیاری از فیلمسازان در ژانرهای مختلف تصریح کرد: کسانی که با هزار امید وارد حوزه سینما شدند، ضرورت‌ها را احساس کردند و توانمندی‌های خودشان را می‌شناسند، نمی‌توانند رویاهایشان را کنار بگذارند. همه ما رویایی داریم که دنبال هنر آمدیم. همه ما می خواهیم که فیلم بسازیم. ما فیلمسازان خوبی داریم که هیچکدام در سال‌های اخیر فیلم نمی‌سازند زیرا باید شرایط و بستر برای کار کردن این عزیزان فراهم شود. یعنی از این هنرمندان درخواست شود که فیلمی بسازند که از فیلم‌های روی پرده سینماهای ما متفاوت باشد و ضرورت ساخت فیلم های اجتماعی را نباید نادیده گرفت.