فیروز رضائی در یادداشتی نوشت: از همه ی عناوینی که می توان به فرشیدی  نسبت داد ، سمت معلمی  با مسمی ترین  است  ، همان گونه که سردار سلیمانی از میان همه ی عناوین ،که شایسته آن ها بود ،سربازی را بر گزید و خود را سرباز نامید و بس ، و این معنی را  بر سنگ مزار خود نقش زد « سرباز قاسم سلیمانی  ». 

عنوان «محمود فرشیدی معلم»   برای آن  همیشه معلم حیات خود ، زیبنده تر از هر عنوان دیگری است  ،  عنوان معلمی  برای ایشان از  سیاستمدار با سابقه ، نویسنده ی زبر دست ،  مبارز دوره‌ی طاغوت ، زندانی ساواک ، رئیس صدا و سیما ی  و مدیر کل آموزش و پرورش کرمان و آذربایجان ،وزیر آموزش و پرورش و ... زیباتر است ،  و برای آن عزیز سفر کرده  پسندیده تر .

چرا که محمود فرشیدی همواره و در همه ی عمر  و در همه‌ی آنات و لحظات حیات شریف  خود ،  معلم بود ، معلمانه زیست و معلمانه ،  بار سفر بر بست ، همانگونه که سیر و سلوک دنیوی  را از مدرسه آغاز نمود ، مبدا سفر اخروی را نیز بر مدرسه نهاد و مراسم تشیع خود را  مدرسه ،  قرار داد و مدرسه را برای وداع با یاران و همراهان  حیات مبارک،  بر هر مکان مقدس دیگری مقدم شمرد.

آمیختگی و‌ درهم تنیدگی  مفهوم معلمی با جان و جوهر  وجود محمود فرشیدی آن چنان مستحکم بود که گسستن آن غیر قابل تصور است ، فرشیدی هر جا بود  معلم بود ، هر کاری کرد معلمانه کرد.

محمود فرشیدی  اگر دانش آموز بود ،دانش آموز معلم بود ،اگر  دانشجو بود ، دانشجو معلم بود ،اگر رو در روی بازجوی ساواک بود معلم بود ، اگر  سر کلاس درس بود مربی معلم بود ،اگر پشت میز مدیریت مدرسه  بود ،مدیر  معلم بود ،اگر  وزیر آموزش و پرورش بود باز وزیر  معلم بود ، اگر در جلسه ی هیات دولت روی  در روی  رئیس جمهور بود ، باز معلم بود ، فرشیدی اگر  حرف می زد معلمانه حرف می زد ، اگر مقاله و سر مقاله می نوشت ، معلمانه می نوشت ، اگر سیاست ورزی می کرد ، معلمانه سیاست می ورزید ، اگر نقادی می کرد ، معلمانه  نقد می کرد.

محمود فرشیدی به آموزش و پرورش عشق می ورزید ، تاکید می کنم به آموزش و پرورش به تمام معنی کلمه ، برای فرشیدی آموزش و پرورش فی نفسه اصالت داشت.

برای او آموزش و پرورش مثل بسیاری از دیگران لغلغه زبان نبود ، او زائر آموزش و پرورش بود  نه توریست  تعلیم تربیت ، معلم برای او در حکم خدام آستان  های مقدس بود  ، از این روی او با احترام آمیخته با قداست ،بر  جامه و ردای معلم بی تظاهر و تبرج ، بوسه می زد.

فرشیدی با معلم آن گونه رفتار می کرد که  زائر عتبات عالیات و آستان های  مقدس با خدام ،  تعلیم و تربیت برای وی مقدس بود و‌  با طهارت به ساحت آن نزدیک می شد.

فرشیدی نظریه پرداز تعلیم و تربیت بود ، او نظریه پردازی می کرد اما نه از زاویه مستشرقین ،فرشیدی تمام یافته های تئوری پردازان و مولفین تعلیم و تربیت  در سراسر عالم را با تعمق  مرور می کرد و در دریای یافته های آنان غواصی می نمود  ولی کشتی محمود فرشیدی ،مثل بسیاری از مدعیان پژوهشگری حوزه  تعلیم و تربیت و نویسندگان و گرد آورندگان مکتوبات مطول، در لابلای آن ها به گل نمی نشست و  غرق و مدفون  نمی شد.

فرشیدی  با مدد نور اشراق بر تافته  از، بصیرت بر گرفته از تعالیم عمیق اسلام و تعالیم اهل بیت علیهم‌السلام در کوچه پس کوچه های  تئوری های متنوع  در گریبان  حیرانی و سر گشتگی سر فرو نمی برد  ، او   ره گم نمی کرد ، مرحوم فرشیدی کسی نبود که در گوشه ای بنشیند و تعلیم و تربیت را بنویسد و بسراید ، مدح گوید و کاسبی راه بیاندازد ، آن چنان که بعضی ها می کنند ،   او تعلیم و تربیت را زندگی می کرد ، تعلیم و تربیت را تنفس می کرد.

 محمود فرشیدی  نه یک کلمه کم و نه یک کلمه بیش ، معلم بود ، آن چنان که قاسم  سلیمانی ، سرباز بود .

* کارشناس ارشد  تعلیم و تربیت