سال هاست که این جمله کلیشه ای ورد زبان هر کارشناس و هر مقام مسوول ایرانی است که : «خرج کردن در آموزش و پرورش هزینه نیست، سرمایه گذاری است» اما دریغ از تصمیماتی که این واقعیت را اندکی از حد حرف و زبان خارج کند و دستکم نشانه ای باشد بر اراده عمل به آن!
اگر فکر می کنید ماجرای همخوانی معلم و کودکان یک مدرسه غیر انتفاعی با یک موسیقی بی ارزش، یک اتفاق و استثناست که می توان با اخراج معلم یا باطل کردن مجوز مدرسه فراموشش کرد هنوز متوجه عمق آنچه در این حوزه در جریان است نشده اید. این ذائقه نازل در اغلب مدارس غیر انتفاعی و حتی در مدارس دولتی قابل مشاهده است.
در مدارس غیرانتفاعی به دلیل غلبه مناسبات سرمایه ای در تصمیمات و حاکمیت این مناسبات بر تمامی شئون دیگر فرهنگی، مشاهده چنین پدیده هایی نه تنها تعجبی ندارد بلکه اگر انتظاری غیر از این در ذهن مدافعان گسترش این مدارس متصور بوده، جای تعجب است.
در مدارس دولتی نیز به دلیل کمبود بودجه و گرفتاری مالی مدیران مدرسه که آنان را با حداقل های مادی و آموزشی درگیر کرده باز هم این فرهنگ و فرهیختگی است که مورد غفلت قرار می گیرد و در آنجا این فقر مالی است که فقر فرهنگی را تولید می کند.
در واقع به نظر می رسد آموزش و پرورش ما وارد یک بازی دو سر باخت شده است: هم در مدارس غیرانتفاعی و هم در مدارس دولتی از کیفیت فرهنگی خبری نیست و این در حالی است که آرمان های بسیار بزرگی سرلوحه داعیه های فرهنگی ماست.
جالب اینجاست که در ساختار حکمرانی ما شورایی عالی به نام «شورای عالی آموزش و پرورش» هم وحود دارد که نخستین مقام اجرایی کشور در راس آن قرار دارد.
به زیاده گویی نیاز نیست و به قول معروف : «در خانه اگر کس است، یک حرف بس است». باید هر چه زودتر نظام آموزش و پرورش این کشور بازسازی شود. اولین قدم هم باید بازگرداندن شان معلمی و جذب بهترین ها در آموزش و پرورش باشد. همینطور پایان دادن به نابرابری آموزشی با بها دادن به مدارس دولتی و گسترش عدالت آموزشی. مدرسه جای «گنگستر»ها نیست!
