به گزارش ایرنا، صدای ناله و گریه می‏ آید! غم عالم را فرا گرفته! صدای ضجه فرشتگان در فضا پیچیده است. فضا بس سنگین است.

موج موج فرشته ها می‏ آیند، روبه روی دریا تباری کـه نامش «صادق» اسـت تا ترجیع‏ بندهای تلاطم را بسرایند.امروز دوبیتی ‏های‌ «وا اماما»؛ زمزمه بقیعستان دلشان شده اسـت.

بقیع، امروز دوباره، در خاک ششمین اختر خواهد دمید و ستاره‏ای بـه آسمان خواهد شتافت. خاک بقیع، امروز بوی آسمانی دانش را می‏ پراکند.

ای شیخ الائمه محبوب، ۶۵ سال عاشقانه زیستی و ۳۴ سال را صادقانه امامت کردی تا پرپر دانه‏ های نجابتت بـه انگور زهرآلود منصور لعین آغشته شد.

ای فرزانه ‏ترین قامت افراشته دین خدا؛ سرچشمه ناب‏ترین نگاه شیعه! در صبوری سینه‏ات شکی نیست؛ تو از سلاله سینه سوختگان شریعت شیرین خدایی و پاسدار ویژگی‏های‌ رفیع اسلام.

امروز، کتاب دانش، مرثیه ‏هایی در دل دارد کـه هر کدام جگرسوز اسـت و پر خراش.

در جست وجوی کتاب دانش، هر کجا دویدم، تو را به من آموختند. سر به سوی هر آسمانِ اجابتی که بلند کردم، برای پاسخ پرسش های غلیظ خویش، ستاره های نام تو را به اشارت سوسو زده اند. سوره «دانستن» باید از لبان تو شنیده شود. تواترِ احادیثِ صداقت فقط به یمن شنیده شدن از دهان توست.

ای کرامت باران، در دلم به تو که اقتدا می کنم، حتی باران های جهان بر سرم علم و نور می بارند. وقتی که تو را دوست می دارم، با تمام پاسخ های فرزانگی خویشاوند می شوم. باور نور فقط در کنار اعجاز حضور تو میسر است و دعا به پلک های تو چشم می دوزد و بی وقفه مستجاب می شود.

ای یکه تاز صدق و صداقت؛ آرزوهای تو همه برای آدمیت بود، برای سپیدبختی انسان که اعماقِ هر آنچه ندانستگی را ترک کند و سر از ژرفای دانایی درآورد تا آگاهی رزق تمام سفره ها شود و جهل سایه از سر مردم کوتاه کند.

ای مهر ازلی، آفتاب تابان مشرق اندیشه؛ مرد تمام فصل‏های‌ انسانیت، امام یکه‏ تازان صدق و صداقت؛ جاری‏ترین تفکر ماندگار شیعه! نور وجودت، بـه گردباد حوادث، خاموشی گرفت؛ اما فروغ اندیشه‏ات در جان جهان ماناست.

اندیشه‏ ها کـه مقابل هم قرار می‏ گرفتند، نفس‏ها در سینه حبس می شد؛ اما از ابتدا، دل‏ها بـه صدق گفتار تو روشن بود و صادق آل محمد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ‏و سلم پیروز همیشه مباحثه‏ ها می‏ شد.

تعالی دور از دسترس تو را فقط آنها که در ستیز جهلند، به تفسیر می نشینند، ولی آنان که هرگز مساوات نام تو را بر نمی تابند، به خیال خویش در کمین ویران کردن خاطرات رخسارت نشسته اند تا شاید تمام قداست تعالیم تو را در تاریکی خویش ناپدید کنند، اما تو صمیمانه ترین روزهای بی ایمانِ عشقی؛ به یاد ماندنی ترین حقیقت دانش. کجا رنگ پیراهنت به کهنگی خرافات شباهت دارد که ایستادگانِ در جهل بشناسندت. سزای نام تو آن نیست که تنها بر لب های گریه عجز بنشینی. سزاوار توست که در سینه جویندگان علم و حق، همچون چراغی جاودانه روشن باشی.

پاسخ به یک شبهه

در میان لقب های پیشوای ششم شیعیان مشهورترین لقب «صادق» است. برخی ها با ایجاد این شبهه که چرا به امام ششم (علیه السلام) "صادق" گویند مگر بقیه ائمه (علیهم السلام )راستگو نبودند؟ برای جوانان و نوجونان ایجاد شبهه می کنند؛ برای پاسخ به این شبهه استناد می کنیم به روایتی که از "ابوخالد کابلی" یک تن از ثقات «علی بن حسین (ع)» روایت کرده اند که روزی امام سجاد (ع) را گفت : این خبر از امیرالمومنین به ما رسید است که هیچ گاه روی زمین از حجت الهی تهی نمی ماند اکنون مرا آگاهی بخش که بعد از تو حجت خدای کیست ؟ فرمود «محمد باقر» است که شکافنده دانشهاست و بعد از وی امر بر فرزند او «جعفر» قرار گیرد که «صادق » نامیده شده است . ابوخالد بار دیگر از امام سجاد (ع) پرسید : سبب چیست که تنها «جعفر» به لقب «صادق» اختصاص دارد در حالی که همه شما از خاندان عصمت هستید و همه راستگویان و صادقید؟ علی بن حسین (ع) پاسخ داد زیرا یکی از احفاد (فرزندان) وی نیز جعفر نام خواهد یافت و به دروغ دعوی امامت خواهد کرد از این روی او به صادق موسوم است تا بدین لقب وی را از مدعی کذاب تمیزی باشد.( بحارالانوار، جلد ۱۱.صفحه ۸۲ )

در پایان میهمان این حدیث زیبای شیخ الائمه در مورد نماز باشیم:

امام صادق علیه السلام: کسی که دوست دارد بداند آیا نمازش پذیرفته شده یا نه ، با تامل بنگرد که آیا نمازش او را از فحشا و منکر باز داشته؟

امام صادق (علیه السلام) در روز ۱۷ ربیع الاول سال ۸۳ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. پدر گرامی آن حضرت، امام محمد باقر (علیه السلام) و مادر ارجمندش ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر است.نام شریفش جعفر و لقب معروفش صادق و کنیه اش ابوعبدالله است.

شهادت آن حضرت در ۲۵ شوال سال ۱۴۸ هجری قمری، در ۶۵ سالگی، به دستور منصور دوانیقی، خلیفه ستمگر عباسی، به وسیله سمی که به آن بزرگوار خوراندند، در شهر مدینه اتفاق افتاد و محل دفنش در قبرستان بقیع است.

امام جعفر صادق (علیه السلام) تلاش و کوشش خود را با مساعی علمی آغاز و حوزه فکری و ثمربخش خویش را که بزرگان فقها و متفکران از آن بیرون آمدند، در صفوف امت، افتتاح کرد و با تربیت شاگردانی دانشمند، ذخیره علمی بزرگی برای امت برجای گذاشت.

در منابع روایی در زمینه ویژگی های اخلاقی امام صادق(ع) گزارش هایی از زهد، انفاق، علم فراوان، عبادت بسیار و تلاوت قرآن آمده است. محمد بن طلحه امام صادق(علیه‌السلام) را از بزرگترین افراد اهل بیت، دارای علم فراوان، بسیار اهل عبادت و زهد و تلاوت قرآن توصیف کرده است.

مالک بن انس از ائمه فقهی اهل سنت گفته است: «در مدتی که پیش امام صادق(علیه‌السلام) می رفته، همیشه او را در یکی از سه حالت نمازخواندن، روزه داری و ذکرگفتن دیده است».