مباحث پیرامونی این روزهای «برجام» و ابهام‌های پرشمار موجود، نیازمند حضور معماران این توافق در وسط میدان و پاسخ به منتقدین است. هر چند آقای ظریف به عنوان سازنده اصلی توافق هسته‌ای، به میان رسانه آمده و اظهاراتی را ایراد کرده اما این تمام ماجرا نیست. او یکطرفه در معرض قضاوت افکار‌عمومی قرار گرفته و هنوز به منتقدین پرشمار خود پاسخ نداده؛ نه در حال حاضر و نه در سال‌های گذشته که سکان‌دار اصلی سیاست‌خارجی ایران بود.
انتظار است به جای تقابل‌های بی‌حاصل رسانه‌ای، برای یک بار هم که شده آقایان ظریف و عراقچی حاضر به گفت‌وگو با جدی‌ترین منتقدین خود و این توافق شوند؛ خواسته‌ای که بر اساس اطلاعات موجود و با وجود تقاضای مکرر صدا‌وسیما و برخی رسانه‌ها، از سوی متولیان پیشین وزارت‌خارجه، به آن تن داده نشده.
این را در کنار پاسخ فوری و فوتی آقای عراقچی، به ادعای دروازه‌بان ملی‌پوش تیم‌فوتبال پرسپولیس که در چند روز گذشته آن را مطرح کرد بگذاریم؛ آیا این شائبه ایجاد نمی‌شود که برای معاون پیشین وزارت خارجه و دبیر کنونی شورای‌راهبردی روابط‌خارجی، رفع ابهام و شائبه‌ها از خود، مهم‌تر از پاسخ و صحبت پیرامون مسئله‌ای ملی چون برجام است؟ هر چند پاسخ به ادعاهای نادرست افراد و شبهه‌زدایی از خود امری است انکارنشدنی و باید نسبت به آن اهتمام ورزید اما نکته اصلی، سرسری نگاه‌کردن و بی‌توجهی به امری است که سال‌های متمادی، نقطه‌کانونی مسائل ایران بوده.
از جهاتی، می‌توان تحولات ایران را به قبل و پس از برجام تقسیم کرد و این حاکی از اهمیت و جایگاه این توافق در ساحت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور است و باید از متولیان برجام انتظار داشت که ابایی از پاسخگویی و در معرض سوال قرار گرفتن نداشته باشند. دوری از منتقدین و عدم اجابت دعوت آنان، نتیجه‌ای جز دامن‌زدن به گمانه‌زنی‌ها در خصوص خالی‌بودن چنته معماران برجام از پاسخ به ناقدین، نخواهد داشت.
حداقل انتظار از آقای عراقچی بروز رفتار متوازن است؛ همان‌قدر که ایشان نسبت به ادعاهای یک فوتبالیست وارد گود شده و به‌سرعت جواب آنها را داده‌اند، این توقع می‌رود که طلسم عدم پاسخگویی شکسته‌شده و با سعه‌صدر مقابل منتقدین بنشینند؛ انتظاری که با توجه به شناخت از خصایص ایشان گزافه نیست. نباید گذاشت، ابهام و سکوت‌سنگین موجود، دامن‌زننده این شائبه باشد که برای آقای عراقچی مسائل حاشیه‌ای نسبت به برجام، اهمیتی دوچندان دارد.
