الف - انتصاب زیاد ابن ابیه برای شرایط اضطرار است

چندی پیش رئیس جمهور محترم در حاشیه نقد عملکرد شورای نگهبان در بررسی صلاحیت ها اشاره ای به نحوه انتصاب ها در حکومت امیرالمومنین علیه السلام داشتند. آقای روحانی با اشاره به دوگانه تعهد و تخصص به نمونه انتصاب زیادبن ابیه اشاره کردند که به سبب تخصصش به سمت استانداری فارس منصوب شد.

ظاهر سخن آقای روحانی درست است. نمونه های دیگری نیز در این رابطه وجود دارد. شاید مهمترینش انتصاب مجدد شریح قاضی است و یا انتصاب فردی که هرچند درباره نسب و خانواده او شبهه جدی در تاریخ وجود دارد اما به سبب کارآمدی با حکم امیرالمومنین مسئولیت می گیرد. نمونه دیگر نیز برکناری جناب کمیل از مسئولیت بود که علیرغم تعهد لازم، اما چون صلاحیت اجرایی و کاری نداشت برکنار شد.

حق هم این است که اداره کشور و رعایت مصالح جامعه و از همه مهمتر وحدت اجتماعی ایجاب می کند که در صورت ضرورت و به حسب اهمیت حقوق جامعه، تخصص در اولویت قرار گیرد.

وقتی امیرالمومنین شریح قاضی را به سبب عدم صلاحیت از کار برکنار کرد؛ اما در عین حال مخالفت گسترده مردم را به سبب حجم بالای تبلیغات نادرست در دفاع از شریح قاضی دید، مجبور شد مجدد او را به سمت قبلی برگرداند.
ولی مشخص نیست رئیس جمهور با این مقدمه چطور خواسته به مقصودشان در نقد شورای نگهبان برسد؟

نکته اول این است که این نحوه انتصاب در شرایط اضطرار و زمانی است که فرد صاحب صلاحیت و متعهد و متخصصی وجود نداشته باشد.

نکته دوم و مهمتر در تفاوت انتخاب و انتصاب است. یکبار یک نفر نصب می شود و طبیعی است که اگر خطایی صورت گیرد نصب کننده پاسخگو است ولی یک زمان قرار است مردم انتخاب کنند و مردم به نظام اعتماد کردند که افراد دارای حداقل های صلاحیت را به آنها معرفی کنند. در این صورت اگر فرد انتخاب شده مشخص شود که صلاحیت های حداقلی را هم نداشته است آنگاه چه کسی باید پاسخگو باشد؟ آیا مردم حق ندارند به شورای نگهبان به سبب این کم کاری انتقاد کنند؟

سوم اینکه در این رابطه قانون وجود دارد و رئیس جمهور مجری قانون است. چطور ممکن است که مجری قانون نسبت به اجرای قانونی که اشاره به رعایت تعهد در عین تخصص دارد، شبهه ایجاد کند؟ آقای روحانی فراموش نکنند که با اجرای همین قانون یعنی نظارت استصوابی رئیس جمهور شدند.

منبع: کانال تلگرامی احمد توکلی
telegram.me/ahmad_tavakoli