مجلس شورای اسلامی باید هم اکنون طرح و فکری عملیاتی را برای جوانان تحصیل کرده پیاده سازی نماید.
طبق آمار حدود ۱۱۰هزار دکتر بیکار در کشور داریم؛
به این اضافه کنیم خیل عظیم تحصیل کردگان شاغل در بخش خصوصی که نمی توانند مطمئن باشند آیا سه ماه بعد نه! یک ماه بعد شغل خود را دارند؟
در کنار همه این ها تحصیل کردگانی که سنشان سی و یا حتی بیشتر شده است، اما هنوز سابقه کار و بیمه ندارند.
بزرگترین استرس امروز خانواده ها، جوانانشان است. شعارهای ازدواج آسان که نمونه آن را به گفته کارشناسان در عملکرد ضعیف سامانه همسان گزینی تبیان مشاهده کردیم (۲۰۰۰۰ثبت نامی و تنها ۱۹۰ازدواج!) بدون حداقل داشتن کار با ثبات نسبی و امنیت درآمدی ممکن نیست.
جوان تحصیل کرده ارشد و حتی دکترای خود را گرفته است، اما هنوز دستش در جیب پدر است. گمان نکنیم او احساس خوبی دارد و یا تنبل و بی عار است. خیر! او عمرش را و جوانیش را صرف درس کرده است؛ درس و دانشگاهی که مورد تأیید حکومت و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است. برخی مسؤولان و مدیران به راستی چه فکری پیش خود می کنند که انگشت اتهام (و شاید هم دلسوزی) را به سمت جوانان می برند و می گویند：
"چرا درس خواندید؟! شما نباید درس می خواندید. الان هم اگر نان و ماستی می خواهید، بروید فنی و حرفه ای یاد بگیرید تا بعد شاید یک کارگر بشوید!" البته کارگری شغل شریفی است، اما در جامعه ایران چه جایگاه و حقوق و مزایایی دارد؟
مدیران! اگر به جوانان نرسید، آن دنیا باید نزد خداوند پاسخگو باشید. جوانی که کار نداشته باشد، نمی تواند ازدواج کند. یا به احتمال فراوان سراغ فحشا و فساد می رود.
جوانان تحصیل کرده تحت شدیدترین فشارهای مختلف قرار دارند که خانواده های آنان نیز خواهی نخواهی درگیر این موارد خواهند شد.
مدیران! نمایندگان مجلس! جوانان را به سر کار دولتی با امنیت شغلی بفرستید. از زیر بار مسؤولیت با بهانه، شانه خالی نکنید! بخش خصوصی و آموزش فنی و حرفه ای برای جوان تحصیل کرده، آب و نان نمی شود. باور کنید آن دکتری که راننده تاکسی شده است، از جهات بسیار دیگر هم به خود، هم خانواده و هم کشور از هر نظر و حتی اقتصادی آسیب می زند!
