الف - تروريست‌ها زبان سلاح مي‌فهمند نه ديپلماسي

جمشيد دانايي فر، سرگروهباني كه به اسارت گرفته شده بود كشته شد، درحالي كه نتوانست نوزاد تازه متولد شده‌اش را در آغوش بگيرد.

جمشيد دانايي فر مرد درحالي كه برخي مقامات ايراني اميدوار بودند خبر كشته شدن وي تاييد نشود. اما سخنگوي اين گروه تروريستي اعلام كرد كه با وجود مخالفتش با حكم اعدام، اما دانايي‌فر را جيش‌العدل اعدام كرد.

جمشيد دانايي‌فر مرد، در حالي كه مشخص نيست چه كسي مسئول حفاظت از او بود؟ چه كسي مسئول نجات و آزادي‌اش بود؟ چه كسي مسئول نجات و آزادي ساير اسيران است؟ آيا وزارتخارجه مانع از انجام عمليات سپاه برعليه تروريست‌ها شده؟

مگر نه اينكه كشتن يك نفر كشتن همه انسان‌هاست؟ يك سرباز ايراني كشته شده است. آيا نبايد گفت كه كشتن اين سرباز كشتن همه سربازان وطن بود؟ پس سوال اينجاست كه در اين ماجرا چه كسي مسئول كشته شدن و عدم آزادي اين اسيران است؟

با دامن زدن به اختلافات قومي و قبيله‌اي مخالفم، با دامن زدن به اختلافات مذهبي به درجه اولي‌ مخالف‌ترم. چرا كه معتقدم ظهور چنين گروه‌هايي اساسا به دليل دامن زدن به چنين اختلافاتي است. براي همه ما مسلم است كه جندالشيطان (گروه ريگي) و جيش العدل به عربستان وابسته است. عربستان و سيستم وهابيت بقاي ايدئولوژيك خود را به دشمني و عداوت با تشييع گره زده است. اگر چه ظريف در آخرين گفت‌وگوي خود بدون نام بردن از عربستان گفت يك دولت در اين مسائل دخالت دارد، اما مشخص است كه اين روزها سازمان اطلاعات عربستان با كمك اسرائيل، مشغول حمايت از تروريست‌ها در شرق ايران، اردن و لبنان بر عليه اتباع و ديپلمات‌هاي ما هستند.

پاكستان پس از كشته شدن سرباز ايراني گفت كه ايران از آنها درخواستي نداشت. مقامات ايران گفتند مسئول اين امر پاكستان است و ايران بارها خواستار پيگيري موضوع بوده است. در همين حال روز چهارشنبه يك منبع آگاه گفت كه سفير پاكستان به وزارتخارجه احضار شد. خبري كه وزارتخارجه راجع به آن اظهارنظر نكرد اما منابع همين وزارتخانه گفتند سفير پاكستان براي «پيگيري وضعيت مرزبانان ايران به وزارتخارجه رفته است.»

چه نهادی تعلل كرد؟
محل اصلي نزاع اينجاست كه چه كسي مسئول پيگيري وضعيت دانايي‌فر و ساير سربازان است؟ متولي اين امر نيروهاي نظامي هستند يا وزارتخارجه؟ بايد انتظار داشت كه حداقل يك نهاد مسئوليت اين موضوع را بپذيرد. يك سرباز از ٥ سرباز كشته شده. مابقي در معرض خطر هستند. تروريست‌ها از ايران تقاضاهاي فراقانوني دارند. در چنين وضعيتي چه كسي مسئول است، نهادهاي نظامي يا وزارتخارجه؟ اگر قصوري هست، متوجه كدام نهاد است؟ آيا وزارتخارجه مانع از انجام عمليات برعليه تروريست‌ها شده، يا نهادهاي نظامي در اين بخش كوتاهي كردند؟

وزيرخارجه در اين باره توضيح داد كه چنين مساله‌اي صحت ندارد و اين حرفها، گفته‌هاي «يك عنصر غيرمسئول است». او در پاسخ به خبرنگاري كه سئوال كرد، «سپاه مدعی شده است مکان جیش‌العدل را می‌داند و تصمیم به اقدام عملیاتی داشته که وزارت خارجه و کشور مانع آن شده‌اند؟» توضیح داد: «من یقین دارم صحبتی که شما می‌کنید، صحبت یک عنصر غیرمسوول است چون مسوولان سپاه هیچ‌گاه چنین صحبتی را نخواهند کرد.»

ظريف توضيح داد كه تصميم‌گيري در كشورمان به صورت سازماني است. به نظر مي‌رسد اين تصميمي‌ است كه در شوراي عالي امنيت ملي گرفته شده باشد. به هرحال مهم اين است كه ما بايد از ظرفيت‌هاي ديپلماسي براي مقاصد دفاع از مردم و خاك كشورمان استفاده كنيم.

ما پهپاد نساختيم كه فقط در نمايشگاه ها به جلال و جبروتش افتخار كنيم. پهپاد نساختيم كه به آمريكا بگوييم بعد از حضور پهپاد شما در عمق خاك ايران، ما هم بلديم پهپاد بسازيم. توجه كنيم كه آمريكا از اين پهپادها استفاده نظامي مي‌كند نه استفاده نمايشگاهي. پهپاد آمريكايي در ايران به ماموريت جاسوسي فرستاده مي‌شود. در اردن، پاكستان و افغانستان به بهانه مبارزه با تروريسم آدم مي‌كشد.

در همين حال است كه وزير كشور مي‌گويد پاكستان سنجيده‌تر عمل كند و اين حق ماست كه از تمام توانمان در مرزها استفاده كنيم. ظريف اظهار اميدواري مي‌كند كه گروگان‌هاي ما بازگردند و مردم منتظر آنها هستند. او خواست كه جامعه جهاني ساكت نباشند. روحاني با نواز شريف گفت‌وگو كرد و از او خواست كه پيگير بازگشت مرزبانان ايران باشد.

اما همه اين حرفها، بيانات ديپلماتيك است. اقدام عملي را چه كسي بايد انجام دهد و چرا تا به حال نداده؟ تعلل در اقدام عملي بر ضد تروريست‌ها، منجر به جري‌تر شدن آنها مي‌شود، همانطور كه شده است. آنها اعلام كردند تا ١٣ فروردين ساير سربازان ما را خواهند كشت.

پاكستان مامني امن براي تروريست‌هايي است كه بر عليه ايران اقدام مي‌كنند. اگر آمريكا حق انجام عمليات نظامي در دل خاك پاكستان را دارد، چرا ايران نبايد داشته باشد؟ فراموش نكنيم با كساني روبه رو هستيم كه سلاح به دست دارند. كسي كه سلاح به دست مي‌گيرد، يعني به منطق گفت‌وگو هيچ اعتقادي ندارد. آنها ديپلمات يا مذاكره كننده نيستند كه قرار باشد، با زبان ديلپماتيك، كار را با آنها دنبال كرد. زباني كه آنها مي‌فهمند، زباني كه آنها انتخاب كردند زبان سلاح است نه مذاكره.