اشك ها جاري بر اين فوتبال يتيم، بر اين فوتبال عقيم و بي خاصيت كه سالهاست روحش مرده است و فقط جسمش آن هم نصفه و نيمه كمي تكان مي خورد و دوباره غش مي كند و رو به موت است و زهي سعادت رئيس فدراسيون فوتبال را كه در سوگواره هاي پي در پي باز هم خندان است و با روحيه.

تماشاگران - به درستي - هر روز آب مي روند زيرا اين موت را به خوبي درك كرده اند و نيك مي دانند كسي براي فوتبال مرده فرياد نمي كشد.

گاهي خاك خورده ها نيمه تذكري مي دهند، فريادي مي زنند و آن فرياد و درد دل در گوشه اي خاموش مي شود و قطار زنگ زده با خرج هاي ميلياردي هنوز در ريلي به سمت ايستگاه شكست بعدي تلو تلو خوران در حركت است.

همه حال و روز ما را مي دانند. يمن و ويتنام نيز به شكست ما مي انديشند و بوي عفونت فوتبال ما در همه ي آسيا پيچيده است.

فوتبال پايه شده است كشك و رئيس باز هم مي خندد.
شكست شده است عادت و رئيس باز هم مي خندد.

خنده بر هر درد بي درمان دواست ولي نمي دانيم چرا با اينكه در اين فوتبال همه ي شرايط براي گريستن فراهم است ، رئيس اينگونه مي خندد.

شايد رئيس به ما مي خندد نه به اين فوتبال!

الف