سرانجام امروز ۲۳ تیرماه، سال ها انتظار برای حل مناقشه برنامه هسته ای ایران تمام می شود. واقعیت این است که ما ایرانی ها احساساتی هستیم، و بارها هنگام وقوع اتفاق های مهم، "رفتارهای جمعی" مختلفی را بروز داده ایم که بعدا پشیمان شده ایم. مهم ترین اتفاقی که امروز بعنوان نتیجه مذاکرات رخ می دهد، ظرفیت این را دارد که مجددا در ما ایرانی ها "رفتار جمعی" ایجاد کند.
حتما عده ای از هموطنان هستند که بر این تصور اند که بعد از اعلام بیانیه مشترک توافق هسته ای، بهانه ای برای شادی و پایکوبی در کشورمان پیدا می شود. روی سخن این نوشتار با آن ها، و حرف اصلی با ایشان این است که چرا خوشحالی بیش از حد بعد از اعلام خبر به نفع خود این عزیزان و کشور نیست.
اولین و مهم ترین نکته این که براساس دانسته ها، توافق امروز تازه ابتدای راه است و نیاز به تایید مجلس ایران و کنگره آمریکا دارد. اصلا بعید نیست که آمریکایی ها در این مورد برنامه داشته باشند (که اگر اندکی فکر کنیم درمی یابیم حتما همین طور است) و ممکن است آنچه امروز بعنوان بیانیه بدست آمده است با آنچه که در نهایت بعد از عبور از کنگره آمریکا عبور خواهد کرد متمایز شود لذا فهمیدن اینکه آیا این توافق خوب است یا نیست حتما زمان می برد. پس این بهانه فعلا دلیل خوبی برای شادی خیابانی نیست. ضمن این که قرار است مثل آمریکا، متن توافق در کشور ما هم بررسی شود، و باید منتظر آن هم بود. صد البته نگارنده معتقد است که نفس توافق حتما بهتر از عدم توافق بود و این جای خرسندی دارد. اما توجه کنیم که حداقل صبر کنیم تا این مراحل طی شود.
ضمن اینکه کسانی که با اهداف وطن پرستانه قصد جشن خیابانی دارند توجه کنند که اگر در ایران قبل از اینکه متن توافق به کنگره برود، جشن خیابانی برگزار شود، معنی آن برای کنگره این خواهد بود که ایرانی ها خوشحال اند پس ما نباید به این توافق پایبند باشیم و باید به اوباما به عنوان مسئول انجام این توافق فشار بیاوریم تا مفاد توافق را به ضرر ایران تغییر دهد. هم وطنان عزیز و شاید بخشی از بدنه دولت که ممکن است ترجیها به دنبال برگزاری جشن باشند، توجه کنند که آیا اگر برگزاری جشن برابر با اعمال فشار بر کشورمان در آینده شود، فعلا زمان مناسبی برای برگزاری جشن است؟! حتما خودشان هم این را نمی خواهند.
موضوع دیگری که باید همه در ایران توجه کنیم این که خدای نکرده، اصلا ممکن است این توافق به هر دلیلی خوب نباشد، (خود نگارنده به این موضوع معتقد نیست) اما اگر واقعا همین طور باشد، و از طرفی با برگزاری جشن در مردم مطالبه اجتماعی برای تایید توافق حاصل شود. آیا فرصتی برای مسئولین و کارشناسان کشور برای رد آنچه به ضرر ایران است، باقی می ماند. پس اگر همه ما دغدغه پیروزی برای کشور را داریم، که حتما داریم، باید برای برگزاری جشن صبر کنیم و هزینه مخالفت با توافق بد برای مقامات کشورمان (از جمله خود تیم هسته ای) را بالا نبریم.
در ادامه اگر بهانه برای خوشحالی هموطنان، ایجاد منفعت اقتصادی برای کشور است، توجه کنیم که عقلانی است که اول سود کنیم بعد جشن بگیریم، نه اینکه وقتی هنوز پولی درکار نیست جشن بگیریم تا یک عده منفعت سیاسی آن را ببرند و بعد از مدتی شاهد این باشیم که چیزی دستمان را نگرفته اما بخاطر آن شادی کرده ایم! چراکه اقتصاددان های داخلی و خارجی پیش بینی کرده اند که در بهترین حالت یک سال فرآیند لغو تحریم ها و تاثیر مثبت آن در اقتصاد طول می کشد. حتی برخی از اقتصاددان ها نیز معتقد اند اگر صحیح مدیریت نکنیم، بعید نیست به مشکلات بزرگ دیگری گرفتار شویم.
امیدواریم همان طور که اکثر ما ایرانی ها به دنبال آن بودیم، یک توافق خوب حاصل شده باشد. و این مهم زمینه ای شود تا همگی در کشورمان با کیفیت بالاتری زندگی کنیم. توجه داریم که اگر سیاستمداری توانسته گره کور برنامه هسته ای ایران با غرب را بعد از سال ها باز کند، حتما شایسته احترام است و باید منتظر اقبال سیاسی مردم به خودش باشد، و این را همه می دانیم و با آن مخالفتی نداریم. اما همگی توجه داشته باشیم که با توجه به دلایلی که ذکر شد، اگر دیدیم کسی برای جشن گرفتن عجله دارد، احتمال اینکه بدنبال بهره برداری سیاسی از برگزاری جشن در این بازه زمانی داشته باشد، کم نیست.
