داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۴۸

آیا لازم است دانشجویان بورسیه شوند!؟

بخش تعاملی الف - وحید محبی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

به نظرم مطلبی که در مورد ۳۰۰۰ بورسیه مغفول مانده است و کسی به آن توجه نمی کند این است که صرفنظر از خطاهای احتمالی در نوع پذیرش، آیا اصل اقدام بورسیه کردن صحیح بوده است؟

اصولا بورسیه کردن در ایران زمانی مرسوم بود که چون تعداد فارغ التحصیلان دانشگاهی نسبت به تقاضای دانشگاه ها و یا سازمان ها کم بود و یا فارغ التحصیلان علاقمند به فعالیت در دانشگاه ها یا سازمان های واقع در مناطق محروم نبودند، این مراکز دانشجو را از بدو ورود به دانشگاه بورسیه خود می کردند و هم هزینه تحصیل او را به دانشگاه می پرداختند هم حقوق به خود دانشجو می دادند و در عوض دانشجو تعهد می داد که حتما بعد از خاتمه تحصیل در آن جا کار کند.

اما امروزه که تعداد فارغ التحصیلان مقطع دکتری با کیفیت و متعهد، چه از دانشگاه های داخل و چه خارج که متقاضی استخدام هیئت علمی در دانشگاه های محروم چه رسد به تهران و کلان شهرها می باشند، عملاٌ بیشتر از تعداد مورد نیاز دانشگاه ها هست این سوال پیش می آید که چرا وزرات علوم می باید به جای استفاده از فارغ التحصیلان موجود، با هزینه کردن مقادیر کلان آن از بودجه کشور و بیت المال مردم آن هم بدون انتشار فراخوان سراسری در روزنامه ها، اقدام به بورسیه کردن نماید؟

این مثل آن است که مثلا وزارت نفت یا نیرو به جای استخدام از این همه متقاضی استخدام، شروع به بورسیه کردن دانشجوهای ورودی برای سالهای آتی کند در حالی که می دانیم هم اکنون و هم در سال های آتی تعداد متقاضیان بیشتر از مشاغل هست.

بنابراین به نظر می رسد این کار وزرات علوم یک تحمیل بار مالی سنگین به بودجه می باشد و به نوعی از نظر سازمان بازرسی این موارد در شبهه اتلاف مالی قرار می گیرد که دارای تبعات خاص است.

ضمن این که آیا تضمینی هست این دانشجوی بورسیه با کیفیت عالی فارغ التحصیل شود؟

آیا انسان عاقل نقد ( انتخاب از بین چندین فارغ التحصیل با کیفیت امتحان پس داده آماده به خدمت بدون بار مالی) را رها می کند و نسیه ( دانشجوی بورسیه با هزینه و آینده مبهم؟) را می چسبد؟

اگر نگرانی وزارت علوم صلاحیت فردی اخلاقی سیاسی برای جذب در هیئت علمی است که این صلاحیت را بهتر می توان در یک فارغ التحصیل بررسی کرد یا در یک فردی که هنوز دانشجو هم نشده است؟

لذا مسدولان، مردم، دولت، وزارت علوم و نمایندگان مجلس بهتر است از این بعد هم به این قضیه نگاه کنند و صرفا بر خطاهای زمان پذیرش متمرکز نشوند.
لذا اگر به این موضوع همانند مناقصات و قراردادهای دولتی که سازمان بازرسی بررسی میکند نگاه کنیم این موارد مورد سوال است چرا که در این موارد که آگهی فراخوان داده نمیشود باید مجوز ترک تشریفات مناقصه اخذ شود.

یعنی سازمانی به جای استخدام از بین فارغ التحصیلان آماده به خدمت آمده است بدون آگهی و اعلام فراخوان عمومی شروع به انتخاب از بین کسانی که دانشجو نیستند و معلوم نیست چگونه باخبر شده اند نموده است آنها را دانشجو کرده است هم هزینه تحصیل آنها و هم حقوق به آنها را از بودجه عمومی پرداخته است.

حالا ما اصل قضیه را رها کرده ایم و پرداخته ایم به نحوه انتخاب

لذا پیشنهاد می شود اصل بورسیه کردن و به نام زدن کرسی های استادی لغو شود که خود منجر به صرفه جویی مالی برای کشور و مردم شده و این افراد در زمان فارغ التحصیلی در یک رقابت برابر با سایر فارغ التحصیلان برای استخدام در دانشگاه ها رقابت کنند.