کد مطلب: 352581
یتیم نوازی به روش یتیم پروری
علی نبوی، 26 اردیبهشت 95
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۶ ارديبهشت ۱۳۹۵ ساعت ۰۸:۴۷
اگر به برنامه های تلوزیونی دوران کودکی و نوجوانی خود رجوع کنیم متوجه آن می شویم که موضوع تعداد زیادی از پویا نمایی، فیلم وسریال های خارجی که تحت عنوان برنامه کودک از تلوزیون پخش میشد، داستان انسان یا حیوانی بود که در طول داستان به دنبال پدر و یا مادر خود می گشت.
شاید برخی بگویند سازندگان آن برنامه ها صرفاً موضوعی عاطفی و پر کشش را برگزیده بودند تا کودکان و نوجوانان اهمیت خانواده را بهتر درک کنند.اما با توجه به محوای غالب شاید مسائل دیگری نیز دخیل باشند.این را در نظر بگیریم که شاید نداشتن خانواده و یا اطلاع از هویت واقعی والدین موجب این انبوه برنامه ها شده است.این که درفیلم ،سریال و پویا نمایی ها یک کودک از همان دوران کودکی به دنبال خانواده خود باشد و حتی محل زندگی یا پرورشگاه را برای یافتن خانواده اش ترک کند،می تواند بیان یک دغدغه گسترده از دل آن جوامع باشد.
طرح اینگونه قصه ها تنها به اینجا ختم نمی شود. یتیم خانه ها، ناپدری و نامادری هایی که به کودکان ظلم میکردند، کودکان خیابانی که یا بزهکار بودند و یا به سختی کار می کردند و ... موضوع داستان بسیاری از بزرگان ادبیات غرب نیز بوده و هست. اما در نقطه مقابل وقتی به ادبیات کهن و یا معاصر خود نگاه می کنیم،تقریباً این مسائل یافت نمیشود.موضوع غالب داستان و قصه های ایرانی که در آن کودکی وجود دارد پیرامون پند آموزی خانواده و بزرگان به فرزند و یا مسائلی از این دست می باشد.
پیش کشیدن مطالب بالا مقدمه ای برای پرداختن به انتشار خبری تامل برانگیز در رسانه است.ایجاد جعبه ای برای نگهداری از نوزادان ناخواسته.
هضم خبر سنگین و لزوم چنین راه حلی دردناک است.این اتفاق موضوع عجیبی است که گویی در فرهنگ آنها امری عادی است.در شریف بودن حمایت از یک کودک معصوم جای هیچ شک و شبهه ای نیست.اما چرایی تولد نوزادی بصورت ناخواسته آنهم در کشوری که درآن آموزشهای لازم بهداشتی وجود دارد بحث برانگیز است.چرا باید بجای حمایت و آموزش به مادرانی که در خطر زایمان ناخواسته هستند آتش نشانی داوطلب به صورت خودجوش چنین راهی را تنها راه حل ببیند؟ آیا برای کشورهای غربی چنین پدیده ی تلخی تبدیل به موضوعی عادی شده است؟ {اینجا}
احتمال آن می رود که ارائه این راه حل موجب افزایش این نوزادان معصوم شود.نوزادانی که نه تنها هویت خانوادگی ندارند بلکه والدین آنها به سادگی آنها را پس زده اند. سر راه قرار دادن نوزادان اتفاق جدیدی نیست اما این روش موجب سهل شدن این بی عاطفگی میشود. آن مادر مقصر این تولد ناخواسته باشد یا نباشد با این روش فرزندش را براحتی مانند زباله ای درون سطل می اندازد.البته شاید عده ای این جعبه ها را به شکل صندوق هایی تفسیر کنند که نوزادان از زندگی سخت پیش رو به سمت آینده ی بهتر ارسال می شوند!
وقتی به آمار کودکان سر راهی در کشور خودمان در سال ۹۴ نگاه می کنیم و این دیوارپناه نوزادان را در نظر میگیریم این نگرانی سراغمان می آید که نکند فقر اقتصادی تا جایی پیش برود که منجر به بروز فقر فرهنگی،عاطفی و اخلاقی وسیع شده و شاهد مسائلی باشیم که زاینده ی راه حل هایی از این دست شود. {اینجا}
شاید برخی بگویند سازندگان آن برنامه ها صرفاً موضوعی عاطفی و پر کشش را برگزیده بودند تا کودکان و نوجوانان اهمیت خانواده را بهتر درک کنند.اما با توجه به محوای غالب شاید مسائل دیگری نیز دخیل باشند.این را در نظر بگیریم که شاید نداشتن خانواده و یا اطلاع از هویت واقعی والدین موجب این انبوه برنامه ها شده است.این که درفیلم ،سریال و پویا نمایی ها یک کودک از همان دوران کودکی به دنبال خانواده خود باشد و حتی محل زندگی یا پرورشگاه را برای یافتن خانواده اش ترک کند،می تواند بیان یک دغدغه گسترده از دل آن جوامع باشد.
طرح اینگونه قصه ها تنها به اینجا ختم نمی شود. یتیم خانه ها، ناپدری و نامادری هایی که به کودکان ظلم میکردند، کودکان خیابانی که یا بزهکار بودند و یا به سختی کار می کردند و ... موضوع داستان بسیاری از بزرگان ادبیات غرب نیز بوده و هست. اما در نقطه مقابل وقتی به ادبیات کهن و یا معاصر خود نگاه می کنیم،تقریباً این مسائل یافت نمیشود.موضوع غالب داستان و قصه های ایرانی که در آن کودکی وجود دارد پیرامون پند آموزی خانواده و بزرگان به فرزند و یا مسائلی از این دست می باشد.
پیش کشیدن مطالب بالا مقدمه ای برای پرداختن به انتشار خبری تامل برانگیز در رسانه است.ایجاد جعبه ای برای نگهداری از نوزادان ناخواسته.
هضم خبر سنگین و لزوم چنین راه حلی دردناک است.این اتفاق موضوع عجیبی است که گویی در فرهنگ آنها امری عادی است.در شریف بودن حمایت از یک کودک معصوم جای هیچ شک و شبهه ای نیست.اما چرایی تولد نوزادی بصورت ناخواسته آنهم در کشوری که درآن آموزشهای لازم بهداشتی وجود دارد بحث برانگیز است.چرا باید بجای حمایت و آموزش به مادرانی که در خطر زایمان ناخواسته هستند آتش نشانی داوطلب به صورت خودجوش چنین راهی را تنها راه حل ببیند؟ آیا برای کشورهای غربی چنین پدیده ی تلخی تبدیل به موضوعی عادی شده است؟ {اینجا}
احتمال آن می رود که ارائه این راه حل موجب افزایش این نوزادان معصوم شود.نوزادانی که نه تنها هویت خانوادگی ندارند بلکه والدین آنها به سادگی آنها را پس زده اند. سر راه قرار دادن نوزادان اتفاق جدیدی نیست اما این روش موجب سهل شدن این بی عاطفگی میشود. آن مادر مقصر این تولد ناخواسته باشد یا نباشد با این روش فرزندش را براحتی مانند زباله ای درون سطل می اندازد.البته شاید عده ای این جعبه ها را به شکل صندوق هایی تفسیر کنند که نوزادان از زندگی سخت پیش رو به سمت آینده ی بهتر ارسال می شوند!
وقتی به آمار کودکان سر راهی در کشور خودمان در سال ۹۴ نگاه می کنیم و این دیوارپناه نوزادان را در نظر میگیریم این نگرانی سراغمان می آید که نکند فقر اقتصادی تا جایی پیش برود که منجر به بروز فقر فرهنگی،عاطفی و اخلاقی وسیع شده و شاهد مسائلی باشیم که زاینده ی راه حل هایی از این دست شود. {اینجا}
یتیم
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۰۹:۱۷:۵۱
یتیمی بد دردی است. خدا نصیب هیچ کودکی نکند. قبل از اینکه بتوانم پدرم را ببینم از دنیا رفت. همیشه با حسرت به کودکانی که دست در دست پدرانشان می رفتند نگاه می کردم. آنقدر در تخیلات کودکی و نوجوانی ام حس نوازش یک پدر را تداعی کردم و چشمم به دنبال هر کسی با قیافه مهربان پدرانه بود که وقتی خودم را شناختم متوجه شدم از نظر بلوغ فکری و جنسی با بقیه خیلی متفاوتم. هیچ تمایلی نسبت به جنس مخالف در من شکل نگرفت و حالا هم که به سن ازدواج رسیده ام احساس می کنم فقط با زندگی با یک چهره پدر گونه می توانم خوشبخت باشم که خواسته ای غیرممکن است و احساساتی که نسبت به جنس مخالف باید داشته باشم نسبت به انان دارم چون نبودن با پدر انان را برایم به موجوداتی تبدیل کرد که نه هیچ شناختی از انان داشتم و نه می توانستم درکشان کنم. حالا هم مجبورم تا اخر عمر تنها زندگی کنم ان هم به خاطر اینکه هیچ کس در کودکی درک نکرد که یک کودک احتیاج به محبت جنس مذکر و مونث با هم دارد و همه از همسایه گرفته تا فامیل ما را تنها گذاشتند و حتی یک نوازش پدرانه را از من دریغ کردند. (3705645) (alef-13)
پدرام
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۱۰:۵۰:۳۸
بنده هم دقیقا همین مشکل را دارم (3705802) (alef-3)
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۱۲:۳۴:۳۰
اوه تو هم چه قدر حسرت می خوری
بنده یک پدر دارم که تا به حال کمتر ازش محبت دیدم هرچی هم یاد بچگی میفتم فقط ضرب و شتم های بی دلیلش یادم می یاد باور کن بعضی پدر ها نباشن بهتره من تقریبا همه چیز زندگیم از دیگران یاد گرفتم نه بابام با این وجود باز هم دوسش دارم ولی وانمود می کنم زیاد بهش اهمیت نمی دم (3706016) (alef-11)
بنده یک پدر دارم که تا به حال کمتر ازش محبت دیدم هرچی هم یاد بچگی میفتم فقط ضرب و شتم های بی دلیلش یادم می یاد باور کن بعضی پدر ها نباشن بهتره من تقریبا همه چیز زندگیم از دیگران یاد گرفتم نه بابام با این وجود باز هم دوسش دارم ولی وانمود می کنم زیاد بهش اهمیت نمی دم (3706016) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۱۲:۴۳:۰۴
بنده هم که پدری معتاد دارم الآن هم که چهل سال دارم دردسر هایش رهایم نکرده .بک عمر خجالت کشیدم از اینکه دوستانم پدرم را میدیدند و میگفتند شبیه معتاد ها هست و الآن هم که پیر شده هر روز یک دردسر برایمان دلرد . بعضی وقتها حسرت اونهایی رو کشیدم که پدرشون فوت کرده !!!! (3706028) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۱۱:۵۱:۴۰
الهي بميرم اونوقت ما قدر پدرامون رو نميدونم... (3705931) (alef-11)
ایرانی
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۱۱:۵۴:۲۶
بنظر میاید باید بازنگری در برنامه های نهادهای حمایتی مثل کمیته امداد بعمل بیاید،دریافتی های کارکنان این نهاد ومزایا و ووامهای دریافتی آنان با رسالت آنان در تضاد است شاید بهترین راه ادغام بهزیستی و کمیته امداد باشند،چون بیشتر فعالیتهایشان موازی کاری است. (3705939) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۱۳:۴۰:۵۰
یتم نوازی را از آقا و مولایمان حضرت علی علیه السلام بیاموزیم (3706120) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۲-۲۶ ۲۱:۵۰:۲۶
من هم از دو سالگی پدر نداشتم و احساس شما رو داشتم ولی با ازدواج می توانی این خلا رو پر کنی همسرم مثل پدر حامی من هست و از این لحاظ خوشبخت هستم انشاالله بتونی بر مشکلت فائق شوی و زندگی شادی در کنار همسرت تجربه کنی عزیزم (3706938) (alef-11)
۱۳۹۵-۰۲-۲۷ ۰۱:۳۴:۳۹
ببین دوست عزیز الزاما هر چیزی که از غرب میاد بد نیست که قرار باشه براش آسمون و ریسمون رو به هم ببافیم که بگیم این ایراد اونها هست و از این حرفها... (3707265) (alef-11)
رضا
۱۳۹۵-۰۲-۲۸ ۱۰:۵۶:۲۴
هنگامى كه خبر شهادت «مسلم بن عقيل» به سيدالشهداء(ع) رسيد، آن حضرت به خيمه مخصوص خود وارد شد و دختر مسلم را پيش خود خواند. او دخترى سيزده ساله بود وقتى به خدمت حضرت رسيد، ايشان او را دلدارى فراوان فرمود و بيش از هميشه با او به مهربانى رفتار كرد. دختر مسلم دريافت كه ممكن است پيشآمدى شده باشد، پس پرسيد: «يابنرسولالله، با من چنان ملاطفت مىكنى كه با يتيمان مىكنى! مگرپدرم را شهيد كردهاند؟»
اباعبدالله(ع) نتوانست طاقت بياورد و به سختى گريست. آن گاه فرمود «اى دخترك من، اندوهگين مباش! اگر مسلم نباشد، من پدروار از تو پذيرايى مىكنم. خواهرم، مادر تو است و دختران و پسرانم، برادران و خواهران تو.» منتهى الآمال، ج1،ص 398
پيامبر خدا(ص) فرمود: هر كه سه يتيم را سرپرستي كند، مانند كسي است كه شبش را به عبادت و روزش را به روزه گذراند و شبانه روز در راه خدا شمشير كشد. من و او در بهشت برادريم، همچنين كه اين دو در كنار يكديگر و انگشت نشانه و مياني خود را به هم چسباندند.
ميزان الحكمه ج13 ص565 (3710025) (alef-11)
اباعبدالله(ع) نتوانست طاقت بياورد و به سختى گريست. آن گاه فرمود «اى دخترك من، اندوهگين مباش! اگر مسلم نباشد، من پدروار از تو پذيرايى مىكنم. خواهرم، مادر تو است و دختران و پسرانم، برادران و خواهران تو.» منتهى الآمال، ج1،ص 398
پيامبر خدا(ص) فرمود: هر كه سه يتيم را سرپرستي كند، مانند كسي است كه شبش را به عبادت و روزش را به روزه گذراند و شبانه روز در راه خدا شمشير كشد. من و او در بهشت برادريم، همچنين كه اين دو در كنار يكديگر و انگشت نشانه و مياني خود را به هم چسباندند.
ميزان الحكمه ج13 ص565 (3710025) (alef-11)
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
