کد مطلب: 331414
ایستاده در غبار/ فیلم اولی بزرگ
رضا مقدمی، 24 بهمن 94
تاریخ انتشار : شنبه ۲۴ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۵۲
کارگردان:
محمدحسین مهدویان
بازیگران:
هادی حجازی فر، امیرحسین هاشمی، فرهاد فداکار، عماد محمدی
خلاصه داستان:
احمد که عصیان نوجوانی اش را در سکوت گذرانده، فرمانده لشگری می شود که باید در دروازه های خرمشهر با دشمن بجنگند. اما سرنوشت او فرسنگ ها دور از مرز ایران رقم می خورد…
یادداشت :
محمد حسین مهدویان کاری کرده است که به جرات می توان ادعا کرد که تعریف سینما را نه تنها در ایران که در جهان با افق های جدیدی پیوند زده است .
الکساندر سزونسکه در مقاله ( فضا و زمان در سینما) مهم‌ترین ویژگی‌های فضای سینمایی را از این قرار می‌داند: ۱- فضای سینمایی ، فضایی کاملا دیداری(بصری)است ، و ۲- کاملا عینی است ، به آن معنا که «فضای دیداری حقیقی‌ای اسـت کـه واقـعیت دیداری‌اش بی‌واسطه و گریزناپذیر است.توهم نیست.» ، تعریفی که هر دو بخش آن را در ادامه بحث رد خواهیم کرد ، آن‌جا که درباره فضا سازی‌های سینمایی با استفاده از صدا بحث خواهیم کرد و بخش دوم آن را در جایی که درباره فضا سازی ذهنی سخن به میان می‌آوریم . بر خلاف تعریف رایج در سینما که این تصویر است که فضا را در سینما خلق می کند ، مهدویان با استفاده از تنها صداهایی که در اختیار داشته است و به کار بستن آن توانسته است به تمام تصاویر موجود در فیلم خود برسد .
تصاویری که آن قدر خوب و با حیا فیلمبرداری شده اند که انگار از دل تاریخ فرا خوانده شده اند برای اینکه در متن صدا قرار بگیرند و ترجمه تصویر شوند . اینبار تصویر با تو سخن نمی گوید ، این بار در سینما صدای جاودانه ایست که در گوش تاریخ زمزمه می شود و در زمزمه اش می توانی باور کنی ، باران می بارد ، برف روی زمین می نشیند و خرمشهر آزاد می شود . یعنی این بار این تصاویر نیستند که راهبر منزل به منزل مخاطب می شوند که صداست که قصه می گوید ، قهرمانت می شود ، ، سوال هایت را پاسخ می دهد ، قابل لمس می شود و احساس در تو بر می انگیزد ، و همه این را مهدویان نه با پرتره سینمایی که با شمایلی مقدس و زمزه های عاشقانه سردار جاوید الاثر اسلام حاج احمد متوسلیان با بی سیمی که روی شانه هایش سنگینی می کرد ، فضا سازی کرده است .
بدون شک قبل از مهدویان کارگردانان دیگری چون روبر برسون بوده اند که به کارکرد صدا و رسیدن به جهان ذهنی ، یا بهتر یگویم تصویر سازی در مخاطب با استفاده از المان صدا ، پرداخته اند اما بی شک بلوغ و بروز واقعی این اتفاق را می توان در فیلم " ایستاده در غبار " مهدویان شاهد باشیم . صدا در فیلم " ایستاده در غبار " از محیط برنمی‌خیزد بلکه یکسره خود محیط است ، هنوز صدای پوتین های برادر احمد ، صدای خنده هایش ، صدای داد کشیدنش ، صدای سرکوب کردن تمامِ خودش بعد از قُد بازی هایش در سرم خلق فضا می کند ، خلق زیبایی می کند ، خلق جواب هایی می کند که مثل فیلم سوال هایی برایشان نپرسده ام .
احمد متوسلیان فیلم " ایستاده در غبار " آن قدر واقعی است که هر کدام از ما احساس می کنیم در زندگی و کودکی مان با یک احمد متوسلیان بوده ایم ، با او خاطره داشته ایم ، شبیه همکلاسی هایمان بوده است ، شبیه خودمان بوده است و این می شود که خودمان را قهرمان احساس می کنیم ، یا بهتر بگویم خودمان را جای قهرمان می گذاریم و با او همراه می شویم .
بی شک " ایستاده در غبار " مهدویان خلاصه در این متن نمی شود و در آینده باید بسیار از او نوشت و آموخت ، باید این فیلم اولی بزرگ را روی سر و دست گرفت و به جشنواره های برلین و کن و ونیز و جشن اسکار فرستاد تا جهان ظرفیت های سینمای ایران را بیش از پیش درک و تحلیل کند .
محمدحسین مهدویان
بازیگران:
هادی حجازی فر، امیرحسین هاشمی، فرهاد فداکار، عماد محمدی
خلاصه داستان:
احمد که عصیان نوجوانی اش را در سکوت گذرانده، فرمانده لشگری می شود که باید در دروازه های خرمشهر با دشمن بجنگند. اما سرنوشت او فرسنگ ها دور از مرز ایران رقم می خورد…
یادداشت :
محمد حسین مهدویان کاری کرده است که به جرات می توان ادعا کرد که تعریف سینما را نه تنها در ایران که در جهان با افق های جدیدی پیوند زده است .
الکساندر سزونسکه در مقاله ( فضا و زمان در سینما) مهم‌ترین ویژگی‌های فضای سینمایی را از این قرار می‌داند: ۱- فضای سینمایی ، فضایی کاملا دیداری(بصری)است ، و ۲- کاملا عینی است ، به آن معنا که «فضای دیداری حقیقی‌ای اسـت کـه واقـعیت دیداری‌اش بی‌واسطه و گریزناپذیر است.توهم نیست.» ، تعریفی که هر دو بخش آن را در ادامه بحث رد خواهیم کرد ، آن‌جا که درباره فضا سازی‌های سینمایی با استفاده از صدا بحث خواهیم کرد و بخش دوم آن را در جایی که درباره فضا سازی ذهنی سخن به میان می‌آوریم . بر خلاف تعریف رایج در سینما که این تصویر است که فضا را در سینما خلق می کند ، مهدویان با استفاده از تنها صداهایی که در اختیار داشته است و به کار بستن آن توانسته است به تمام تصاویر موجود در فیلم خود برسد .
تصاویری که آن قدر خوب و با حیا فیلمبرداری شده اند که انگار از دل تاریخ فرا خوانده شده اند برای اینکه در متن صدا قرار بگیرند و ترجمه تصویر شوند . اینبار تصویر با تو سخن نمی گوید ، این بار در سینما صدای جاودانه ایست که در گوش تاریخ زمزمه می شود و در زمزمه اش می توانی باور کنی ، باران می بارد ، برف روی زمین می نشیند و خرمشهر آزاد می شود . یعنی این بار این تصاویر نیستند که راهبر منزل به منزل مخاطب می شوند که صداست که قصه می گوید ، قهرمانت می شود ، ، سوال هایت را پاسخ می دهد ، قابل لمس می شود و احساس در تو بر می انگیزد ، و همه این را مهدویان نه با پرتره سینمایی که با شمایلی مقدس و زمزه های عاشقانه سردار جاوید الاثر اسلام حاج احمد متوسلیان با بی سیمی که روی شانه هایش سنگینی می کرد ، فضا سازی کرده است .
بدون شک قبل از مهدویان کارگردانان دیگری چون روبر برسون بوده اند که به کارکرد صدا و رسیدن به جهان ذهنی ، یا بهتر یگویم تصویر سازی در مخاطب با استفاده از المان صدا ، پرداخته اند اما بی شک بلوغ و بروز واقعی این اتفاق را می توان در فیلم " ایستاده در غبار " مهدویان شاهد باشیم . صدا در فیلم " ایستاده در غبار " از محیط برنمی‌خیزد بلکه یکسره خود محیط است ، هنوز صدای پوتین های برادر احمد ، صدای خنده هایش ، صدای داد کشیدنش ، صدای سرکوب کردن تمامِ خودش بعد از قُد بازی هایش در سرم خلق فضا می کند ، خلق زیبایی می کند ، خلق جواب هایی می کند که مثل فیلم سوال هایی برایشان نپرسده ام .
احمد متوسلیان فیلم " ایستاده در غبار " آن قدر واقعی است که هر کدام از ما احساس می کنیم در زندگی و کودکی مان با یک احمد متوسلیان بوده ایم ، با او خاطره داشته ایم ، شبیه همکلاسی هایمان بوده است ، شبیه خودمان بوده است و این می شود که خودمان را قهرمان احساس می کنیم ، یا بهتر بگویم خودمان را جای قهرمان می گذاریم و با او همراه می شویم .
بی شک " ایستاده در غبار " مهدویان خلاصه در این متن نمی شود و در آینده باید بسیار از او نوشت و آموخت ، باید این فیلم اولی بزرگ را روی سر و دست گرفت و به جشنواره های برلین و کن و ونیز و جشن اسکار فرستاد تا جهان ظرفیت های سینمای ایران را بیش از پیش درک و تحلیل کند .
کلمات کلیدی : جشنواره فیلم فجر+ایستاده در غبار
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.
