پیشرفت سریع علم و فن و نوآوری های فراوان در تمامی زمینه ها تحولات گوناگونی را در جوامع پدید آورده است و براثر این تحولات رویدادهای خوب و بد سریع اتفاق می افتد. لذا در چنین جهان متغییری مدیران مهم ترین رکن جوامع هستند که نقش اساسی در پیشرفت یا عقب ماندگی آن جامعه دارند. در این خصوص دو مثال که در شبکه های اجتماعی دست به دست می شوند یکی از آنها بیان می کند: اتیوپی ۵۴ میلیون و سودان ۴۲ میلیون راس گاو دارند با این حال از کشورهای فقیر دنیا هستند ولی هلند ۱۱ میلیون راس گاو دارد و بیشترین شیر و لبنیات جهان را تامین می کند. و در مطلبی دیگر: اسکندر پس از حمله به ایران مستأصل بود. پرسید که چگونه بر مردمی که از مردم من بیشتر می فهمند حکومت کنم؟ یکی از مشاورانش پاسخ داد: از میان مردم آنها را که نمی فهمند به کارهای بزرگ بگمار، آنها که می فهمند به کارهای پست.

بحث واقعی و یا غیر واقعی بودن دو مثال ذکرشده، نیست. بلکه این مطالب نشان از اهمیت مدیران در پیشرفت و یا پسرفت یک جامعه دارد. واضح است که مشکلات در هر کشوری به تناسب به یک موضوعی مرتبط است. در نظام مقدس جمهوری اسلامی به دلایل عقب ماندگی تاریخی جامعه ایران در قبل از انقلاب، تلاش دشمنان انقلاب اسلامی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، تغییرات گوناگون در حوزه های مختلف، برخی از دلایل مشکلات امروزه جامعه ما است. با این حال در برخی از حوزه ها پیشرفت چشمگیر و بیش از حد انتظار بوده است و در برخی حوزها بخصوص اقتصاد ضعیف ارزیابی شده است. وجه مشترک این دو بخش مدیریت آنها بوده است واقعیت این است که در جمهوری اسلامی ناتوانی و ضعف مدیران بیشترین سهم را در مشکلات کشور دارد. تا سایر دلایل ذکر شده. در هر حوزه که مدیر توانمندی انتخاب شده که با خودباوری، اتکاء به توان داخل، روحیه جهادی، اصالت دادن منافع عمومی بر منافع شخصی و گروهی، و شایسته سالاری را مبنای عمل قرار داده است و سرعت پیشرفت چند برابر شده است.

با توجه به مطالب ذکر شده مدیریت برخی اشخاص و نگرش آنها به انقلاب و جامعه مهمترین تهدید علیه جمهوری اسلامی ایران است لذا از منظر انقلابی گری می توان مدیران در جمهوری اسلامی را به سه گروه تقسیم کرد :(منظور مدیران سازمان هایی است که به نحوی از بودجه عمومی کشور استفاده می کنند)

گروه اول: مدیران انقلابی: مدیرانی هستند که تلاش می کنند با عملکرد خود در حوزه تحت مدیریتشان منافع جمهوری اسلامی را بر هر چیزی مقدم شمارند و با خدمات صادقانه منافع عمومی را بر منافع شخصی ترجیح می دهند. الگوی آنها مدیریت جهادی است که مقام معظم رهبری فرمودند. مهمترین خصیصه این افراد: خودباوری، اتکاء به توان داخل، روحیه جهادی، اصالت دادن منافع عمومی بر منافع شخصی و گروهی، شایسته سالاری، مبارزه با فساد، و .... می باشد.

گروه دوم: مدیران خنثی: مدیرانی هستند که انقلابی بودن و نبودن برای آنها مهم نیست. به زبان عامیانه در فاز انقلاب نیستند، که خود به دو دسته تقسیم می شوند یک دسته افراد متخصص و متعهد نسبت به جامعه هستند و تلاش می کنند برای جامعه فرد مفیدی باشند و در حد توان مشکلات جامعه را حل نمایند عموما بر مبنای توانایی خود در سیستم مدیریتی ارتقاء می یابند. دسته دوم بر مبنای نفع شخصی خود حرکت می کنند و برای رسیدن به منافع شخصی با همه گروه ها کار می کنند و بر مبنای مقتضیات زمان رنگ عوض می کنند این دسته همواره منصب دارند و اهل رانت و بده و بستان هستند تا موقعیت خود را حفظ نمایند ممکن است متخصص هم باشند. در این گروه مدیرانی هستند که اصولا به جمهوری اسلامی اعتقادی ندارند.

گروه سوم: مدیران انقلابی نما: مدیرانی هستند که ظواهر انقلابی بودن را رعایت می کنند یعنی حرف های انقلابی می زنند و ظاهر انقلابی کارها را رعایت می کنند ولی عملکرد آنها منجر به بدنامی جمهوری اسلامی می شود بسیاری از کارهای آنها منطبق بر نفع شخصی و گروهی است و سفارشی عمل می کنند و تابع تغییر شرایط هستند. دوست دارند انقلابی باشند ولی نفع شخصی اولویت اصلی آنها است و همین امر سبب می شود که از اصول در عمل خارج شوند.

با این گروه بندی مدیران در نظام مقدس جمهوری اسلامی، گروه سوم و دسته دوم در گروه دوم بیشترین خطر را برای جمهوری اسلامی دارند زیرا آنها با شیوه مدیریتی خود باعث تبعیض، بی عدالتی، فساد، رانت، سیاسی کاری، واسطه گری، بی توجهی به تولید و اقتصاد کشور و مهمتر از همه ارتقاء افراد ناشایست در مدیریت کشور می شوند بخصوص گروه سوم که عملکرد آنها به نام جمهوری اسلامی ثبت می شود و موجب ظلم مضاعف به نظام خواهند شد و گروه اول را نیز بدنام می کنند. متاسفانه باید گفت امروزه سهم این دو در مدیریت کشور بیشتر از مابقی است. و خطرناک تر این است که این دو گروه در دستگاههای نظارتی و امنیتی قرار بگیرند که تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.