با این وجود نباید این نکته را از یاد برد که آنچه باید درباره کشورهای مختلف مورد مقایسه قرار بگیرد نه میزان حقوق، بلکه قدرت خرید کارگران در کشورهای مختلف است. چراکه در کشورهایی که حقوق بالاتری پرداخت می‌شود، به طور معمول قیمت کالاها و خدمات هم بسیار بالاتر است و کارگران مالیات بیشتری نیز پرداخت میکنند. چنانکه به عنوان مثال قیمت حامل‌های انرژی در این کشورها قابل مقایسه با کشورهای با درآمد سرانه پایین‌تر نیست.
به علاوه در کنار این مساله باید به بهره‌وری نیروی کار نیز توجه کرد و این عامل نیز در کنار عوامل دیگر مورد مقایسه قرار بگیرد.
بنا به عدد تعیین شده از سوی وزارت کار و سازمان‌های دست اندر کار حداقل حقوق هر کارگر ایرانی برای یک ماه اشتغال یک میلیون و ۱۱۵ هزار و ۱۴۰ تومان تعیین شده است. با احتساب کارکرد ماهانه ۱۹۲ ساعت برای کارگران حداقل دستمزد ساعتی آنها در ایران معادل ۶۰۰۰ تومان و یا با احتساب دلار ۹۹۰۰ تومان معادل ۰.۶ دلار است.
بنا به آمارهای ارائه‌شده از سوی سازمان همکاری اقتصادی و توسعه بیشترین حداقل دستمزد ساعتی کارگران در میان کشورهای عضو این سازمان مربوط به لوکزامبورگ است. حداقل دستمزد هر کارگر در لوکزامبورگ ۱۱.۵ دلار است که معادل ۱۹.۱۶ برابر حداقل دستمزد در ایران است.
جایگاه بعدی بالاترین حداقل دستمزد در کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه مربوط به فرانسه با ۱۱.۳ دلار است و این بدان معناست که هر کارگر فرانسوی حداقل ۱۸.۸ برابر یک حداقل بگیر در ایران دریافتی دارد.
حداقل درآمد ساعتی کارگران در استرالیا که در جایگاه سوم بالاترین حداقل دستمزد ساعتی در کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه قرار دارد ۱۱.۳ دلار است و کارگران این کشور نیز ۱۸.۸ برابر کارگران ایرانی حداقل درآمد دارند.
آلمان، بلژیک، هلند، نیوزیلند، ایرلند و انگلیس نیز به ترتیب با ۱۰.۶، ۱۰.۱، ۱۰، ۹.۵، ۹.۳ و ۸.۷ دلار حداقل درآمد ساعتی کارگران در جایگاه‌های چهارم تا دهم کشورهای با بالاترین حداقل دستمزد در میان اعضای سازمان همکاری اقتصادی و توسعه قرار دارند که به طور متوسط درآمد کارگران در این کشور با ۱۶ برابر حداقل بگیران ایرانی است.
حداقل دستمزد در دیگر کشورها نظیر آمریکا و ژاپن نیز به ترتیب معادل ۸ و ۷.۳ دلار است که این بدان معناست که کارگران در این کشورها ۱۲ برابر کارگران ایرانی حقوق می‌گیرند.
از دیگر کشورهای مهم عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه ترکیه است که به دلیل مجاورت با ایران می‌تواند از اهمیت ویژه‌ای در این زمینه برخوردار باشد. حداقل درآمد ساعتی کارگران در ترکیه ۵.۹ دلار است که با احتساب ۰.۶ دلار حداقل درآمد ساعتی کارگران در ایران می‌توان گفت که کارگران ترک ۱۰ برابر کارگران ایرانی حقوق می‌گیرند.
درآمد کارگران در کره جنوبی نیز حداقل ساعتی ۶.۴ دلار است که حدود ۱۱ برابر درآمد حداقل‌بگیران در ایران محسوب می‌شود. کلمبیا، برزیلی، روسیه و مکزیک در میان کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه کمترین درآمد را دارند به گونه‌ای که هر کارگر در این کشورها به ازای هر ساعت کار به ترتیب ۲.۵، ۲.۲، ۱.۷ و ۱ دلار حقوق دریافت میکنند. درواقع متوسط درآمد کارگران در این ۴ کشور ۱.۸۵ دلار است که بیش از سه برابر درآمد کارگر ایرانی است. درواقع کارگران در مکزیک هم با حداقل درآمد ساعتی یک دلار، ۱.۶ برابر کارگران ایرانی درآمد دارند.
لازم به ذکر است که کارگران ایرانی بر اساس قانون کار ملزم هستند در هفته ۴۴ ساعت کار کنند و این در حالی است که در دیگر کشورها این رقم کمتر است به گونه‌ای که کارگران فرانسه ۳۵ ساعت، جمهوری سان مارینو ۳۷.۵ ساعت، بلژیک ۳۸ ساعت، انگلیس ۳۸.۱ ساعت، ایرلند ۳۹ ساعت و آلمان ۳۹.۱ ساعت به صورت هفتگی الزام به کار دارند.
می‌توان گفت که در میان کشورهای اروپایی، کشورهای اروپای شرقی کمترین درآمد و کشورهای اروپای غربی بیشترین درآمد را به کارگران خود می‌دهند. بهترین درآمد در میان کشورهای اروپایی در فرانسه، انگلیس، ایرلند، هلند، آلمان، لوکزامبورگ، بلژیک و سوئیس است و کمترین درآمدها در این قاره نیز مربوط به مقدونیه، آلبانی، مونته نگرو، بوسنی و هرزه‌گوین، صربستان، بلغارستان، لهستان، رومانی، مولدوای، اوکراین، بلاروس و روسیه است.
لازم به ذکر است کشورهای اروپایی نظیر فنلاند، سوئد، دانمارک، نوروژ و ایسلند حداقل درآمد کارگران ثبت نشده است.
