گروه تعاملی الف - نقی عبدالجوادی دستجردی:
جشن کریسمس که آیین بزرگداشت میلاد حضرت مسیح (ع) است، یکی از جشنهای قدیمی است که همه ساله توسط مسیحیان سراسر جهان از جمله هم وطنان مسیحی، ارمنی، آشوری، کلدانی و ... برگزار میشود. چند سالی است که برگزاری این جشن علاوه بر هم وطنان فرق مسیحی در میان برخی از هم وطنان مسلمان هم طرفدارانی پیدا کرده است. لذا در سال‌های اخیر و در ایام کریسمس جنب و جوش خاصی توسط تعدادی از هم وطنان در بازارهای ایران در این ایام دیده میشود.
خرید درخت کریسمس و تزیین آن در منازل و یا مغازه‌ها از جمله این فعالیت‌ها است. البته برگزاری جشن و شادی آن هم برای پاسداشت میلاد یکی از پیامبران اولوالعزم به خودی خود نه تنها اشکالی ندارد بلکه امری پسندیده و قشنگ است. ولی وقتی برگزاری یک جشن کم کم جای جشنهای ملی و مذهبی را بگیرد آن موقع جای اشکال دارد و نگران کننده است. به عنوان مثال میلاد امام دوازدهم شیعیان در سال‌های گذشته و آن هم به صورت خودجوش توسط مردم کوچه و بازار بسیار با شکوه برگزار میشد. البته الآن هم برگزاری جشن میلاد امام زمان (ع) همه ساله توسط نهادهای بعضا دولتی و حکومتی و هیئت‌های مذهبی در حال انجام است. ولی متاسفانه حضور مردمی آن هر سال کم رنگ تر و کم رنگ تر میشود.
یا جشن نوروز که نه تنها توسط ایرانیها، بلکه توسط مردم بسیاری از کشورهای همسایه همه ساله‌ها برگزار میشود. ولی متاسفانه برگزاری آن در کشورمان به دلایل زیادی همه ساله کم رنگ تر و کم اثرتر میشود، به گونه ای که بیم آن می‌رود روزی برسد که جشن‌ها و آیینهای ملی و مذهبی آن قدر بی رنگ و بی اثر شوند که دیگر به فراموشی سپرده شوند و جای آن را آیین‌ها و جشنهای دیگر از جمله کریسمس، هالووین، عید پاک، والنتاین و غیره بگیرند.
همه کسانی که سنی از آنها گذشته است میدانند که پس از پیروزی انقلاب اسلامی شماری از مقام‌های مذهبی و دولتی نه تنها به برگزاری جشن نوروز بی توجه و کم توجه شدند بلکه عمدا یا سهوا سعی در کم رنگ کردن آن داشتند. به طور مثال در آغازین سال‌های انقلاب عده‌ای پیشنهاد کردند به جای برگزاری جشن نوروز ایام دهه فجر را جشن بگیرند. یا عده‌ای پیشنهاد کردند به جای نوروز اعیاد قربان، فطر و یا نیمه شعبان را جشن بگیرند. همین کم توجهی‌ها و بی توجهی‌ها و یا حرکات نوروز ستیزانه و ایجاد دو قطبی‌های کاذب میان طرفداران جشنهای ملی و مذهبی، علاوه بر کم رنگ کردن جشنهای ملی و مذهبی، شماری از مردم از جمله جوانان را بر آن داشت که به جای پاسداشت آیین‌ها و جشنهای ملی و مذهبی سراغ جشنهای دیگر از جمله کریسمس بروند.
بنابراین کم رنگ شدن جشنهای ملی و مذهبی دلایل زیادی دارد که جا دارد توسط نهادهای فرهنگی کشور مورد توجه قرار گرفته و آسیب شناسی شوند. از جمله این دلایل می‌توان به کم توجهی و بی توجهی حکومت به آیینهای ملی، رویکرد نهادی و دولتی کردن هرآنچه جنبه مردمی دارد، مثل برگزاری جشن‌ها و رویدادها، لج بازی مردم با هر آن چیزی که رنگ حکومتی دارد، مشکلات اقتصادی و موارد دیگر اشاره کرد.
