به گزارش الف؛ بیش از 70 روز از آغاز جنگ غزه و حملات همه جانبه صهیونیست ها به نوار غزه می گذرد. جنگی که عینی ترین جلوه های نسل کشی و پاکسازی قومیتی را در دوران معاصر پیش چشم جهانیان قرار داده و همانطور که به تازگی، رئیس صلیب سرخ جهانی تاکید کرده، به یک "شکست اخلاقی" برای جامعه بین المللی به دلیل ناتوانی آن در متوقف کردن یک تراژدی بزرگ انسانی در نوار غزه تبدیل شده است.
البته که مقاومت جانانه مردم و مقاومت فلسطین در برابر تجاوزات صهیونیست ها سبب شده تا رژیم اشغالگر قدس، میدانی باز و فراخ از جنایت و کنشگری تجاوزکارانه را پیش روی خود نبیند و این رژیم نیز متحمل آسیب‌ها و خسارت ها قابل توجهی شود. در این میان، حمایت محور مقاومت در منطقه از ملت فلسطین و مقاومت آن ها در برابر تجاوزات صهیونیست ها، صورت های حساب های سنگینی را روی دست رژیم صهیونیستی و حامیان غربی و منطقه ای آن قرار داده است.
با این همه، یکی از نکاتی که در بحبوحه جنگ غزه، بسیاری از ناظران و تحلیلگران در اقصی نقاط جهان به نحوی ویژه به آن پرداخته اند این بوده که از چه طرقی می توان صلح و آرامش را بار دیگر برقرار ساخت؟ در این رابطه، برخی تحلیلگران و کارشناسان که به جریان های غربی نزدیک هستند، همسو با رژیم اشغالگر قدس معتقدند که تا حماس و جریان مقاومت اسلامی فلسطین نابود نشود، زمینه جهت ایجاد صلح و آرامش در منطقه برقرار نمی‌شود.
برخی دیگر از تحلیلگران، سراغ کلیشه راهکار تشکیل دو دولت صهیونیستی و فلسطینی رفته و بر این مساله تاکید دارند که تنها در صورتی تنش و درگیری میان فلسطینی ها و اسرائیل کاهش می یابد که یک دولت فلسطینی نیز مستقر شود و بتواند همچون دیگر دولت های جهان، در محیط بین المللی فعالیت داشته باشد. سناریویی که قرار بود در نتیجه توافقات صلح اسلو در دهه 1990 میلادی رنگ واقعیت به خود گیرد با این حال، رژیم اشغالگر قدس فعالانه در برابر آن ایستاده و حتی اخیرا نتانیاهو به صراحت اعلام کرده که با افتخار می گوید که از محقق‌شدن این سناریو جلوگیری کرده و خواهد کرد.
عده ای نیز بر این باورند که صلح و آرامش تنها در صورتی محقیق می شود که رژیم نژادپرست، نامشروع و آپارتایدی اسرائیل، هر چه سریعتر نابود شود و زمینه برای تحویل سرزمین فلسطین به صاحبان اصلی آن، فراهم شود. با این همه، شاید یکی از نکاتی که بیش از هر زمان دیگری در بحبوحه طرح مباحثی از این دست، خودنمایی می کند، تفاوت در تعریف مفهوم "صلح" از سوی جریان های فکری مختلف و به طور خاص، جریان های سیاسی و اندیشه ای غربی، و اندیشه سیاسی اسلام است. از نگاه غربی ها و متحدان آن ها، صلح، برآیند و خروجیِ تحمیل اجبار و قوه قهریه از سوی صهیونیست ها به مردم فلسطین است.
یعنی اگر رژیم اشغالگر قدس بتواند معادله قدرت و زور خود را بر ملت فلسطین تحمیل کند و اشغالگری و ستم و تجاوز خود را به یک واقعیت مسلم برای آن ها تبدیل کند و زمینه های مقاومت از سوی آن ها را از بین ببرد، این بدان معناست که صلح برقرار شده است. نشانه آن نیز این است که هیچ تنش و درگیری ظاهری وجود ندارد. در واقع، مفهوم صلح از نگاه غرب، ماهیتی جبری و غیرعادلانه دارد.
این در حالی است که در اندیشه اسلامی، یکچنین گزاره ای به کل رد می شود. اسلام تاکید می کند که حقوق مشروع انسان ها و ملت ها باید به رسمیت شناخته شود و عدالت، اصول انسانی و قانون، در مراودات آن ها حاکم باشد. نکته مهم اینکه دین اسلام بیش از همه، به خودِ مسلمانان در این رابطه توصیه می کند و تاکید دارد که آنها بایستی در ابعاد مختلف زندگی اجتماعی و سیاسی و اقتصادی خود، اصول انسانی و اخلاقی را به بهترین نحو ممکن رعایت کنند و البته که این دین(دینِ اسلام)، در مواجهه مسلمانان با جوامع دیگر نیز بر مفاهیمی مشابه تاکید دارد.
از این رو، صلح اسلامی بر اخلاق و عدالت استوار است و سعی ندارد واقعیت های تصنعی را در عرصه بین المللی برقرار و چون درگیری و جنگ ظاهری وجود ندارد، آن را به مثابه صلح مورد شناسایی قرار دهد. در این چهارچوب، مفهوم صلح در اندیشه سیاسی اسلام، یک مفهوم فعال است این در حالی است که اندیشه غربی، صلح را پدیده‌ای منفعل می داند که یک بازیگر و کنشگر در محیط بین المللی، می تواند آن را به ناحق، خلق کند و به مثابه واقعیت مسلم، به دیگران بفروشد. معادله ای که نه درست و نه منطقی است.