سایت مشرق‌نیوز نوشت: محمدرضا خاتمی، فردی که در انتخابات ۹۶ گفته بود ما اصلاح‌طلبان تضمین روحانی هستیم؛ به تازگی در بخشی از یک مصاحبه با خبرگزاری ایرنا پیرامون قیمت تعرفه پزشکی گفته است: چرا دولت برای حوزه پزشکی قیمت‌گذاری می‌کند؟ برای اینکه پول ندارد مردم را به طور واقعی بیمه کند؛ برای همین از جیب جامعه پزشکی برمی‌دارد و به مردم می‌دهد. در حالی که دولت باید مردم را به گونه‌ای بیمه کند تا در صورت آزادسازی نرخ تعرفه‌های پزشکی به مردم هم فشار وارد نشود.
او که خود نیز یک پزشک است، می‌افزاید: سیستم فعلی فسادزا هست. پزشک می‌گوید من نمی‌توانم حق خودم را بگیرم بنابراین از بیمار زیرمیزی می‌گیرد. البته این قبیل پزشکان زیاد نیستند اما در سطح پزشکان معروف استان‌ها قابل توجهند. تازه بعضی از آنها به دلار زیرمیزی می‌گیرند و می‌گویند اگر مثلا ۱۰۰ میلیون تومان نداری اصلا وارد مطب من نشو.
خاتمی تصریح می‌کند: من چاره کار را آزادسازی نرخ تعرفه‌های پزشکی می‌دانم. در این صورت فضا رقابتی می‌شود. در کنار این دولت باید بخش درمانی دولتی را آنقدر قوی کند که کسی که پول ندارد، نیازی به مراجعه به بخش درمان خصوصی نداشته باشد.
او گفته است: دولت باید نرخ‌گذاری را به خود جامعه پزشکی واگذار کند اما از آنها حساب و کتاب هم بکشد. شفافیت در دریافت‌ها و مالیات، کنترل کننده بازار پزشکی خواهد شد. در این صورت بیمارستان‌ها با یکدیگر رقابت می‌کنند. دولت هم مالیاتش را تا ریال آخر از بخش بهداشت و درمان خصوصی می‌گیرد. اگر هم پزشکی زیرمیزی گرفت، دولت به شدت با او برخورد می‌کند.
خاتمی تأکید کرده است: من جراحی ایرانی را می‌شناسم که در آلمان طبابت می‌کند. می‌گفت من اصلا برایم صرف نمی‌کند که در هفته بیش از ۴ عمل جراحی انجام دهم. اگر عمل پنجم را انجام دهم آنقدر پول مالیاتش زیاد می‌شود که برایم نمی‌صرفد.
ما نمی‌دانیم آقای خاتمی چقدر برای بیان این صحبت‌ها فکر کرده است زیرا این حرف‌ها در ساحت هیچ حکومت و اجتماع سازمان یافته‌ای پذیرفتنی نیست.
اساسا در هیچ کشور پیشرفته‌ای در دنیا هیچ قیمتی آزاد به معنای بی‌قاعده نیست و از آن مهمتر تبعه متعهد هیچ کشوری هم در اعتراض به قوانین اقتصادی کشور نمی‌گوید: "از جیب من برمی‌دارید"!
در واقع آقای خاتمی متوجه این منطق ساده نیست که وقتی بر کار طبابت او قیمت‌گذاری وجود دارد، بر سایر چیزها از قبیل قیمت بنزین و برق و آب و گاز و گوشت هم قیمت‌گذاری صورت می‌گیرد و آقای خاتمی همچنانکه باید ارزان طبابت کند طبعا خودش و خانواده‌اش از سایر موهبت‌های ارزان اقتصاد ایران نیز بهره‌مندند.
طبعا اوج زیاده‌خواهی است که فردی مالیات و سوخت و نان ارزان ایران را بخواهد و در عین حال مدعی باشد که تعرفه کارهای خودش در گران‌ترین حالت ممکن به مردم ارائه شود!
و تأسف اینجاست که چرا یک فعال سیاسی باید تا این اندازه دور از منطق، دور از سیاست و حکمرانی و دور از فهم اقتصادی نظر بدهد؟
قابل تأمل آنکه خاتمی حرف‌های غلط خود را کادوپیچی هم کرده و اینطور می‌گوید که دولت باید مردم را طوری بیمه کند که تعرفه‌های گران پزشکی مردم را آزار ندهد!
باید دانست که این حرف چیزی شبیه به ژانرهای انیمه و یا داستان‌های هزار و یک شب است و کسی که دستی در واقعیت‌های زندگی و حکمرانی و سیاست و اقتصاد داشته باشد می‌داند که "ساختن اتوپیای حکمرانی و سیاست و اقتصاد" صرفا در حد تئوری است.
بماند که حتی در اتوپیا هم اگر نظارتی بر تعرفه‌های پزشکی نباشد؛ مردمان ساکن اتوپیا حتما دیر یا زود از پرداخت تعرفه‌های گران پزشکی عاجز خواهند شد!
خاتمی در صحبت‌های خود همچنین از این گفته است که دولت باید بخش درمانی دولتی را آنقدر قوی کند که کسی که پول ندارد، نیازی به مراجعه به بخش درمان خصوصی نداشته باشد.
و البته ما از آقای خاتمی عذرخواهی می‌کنیم که برخی از مردمِ ندار به دلیل کمبودهای بخش دولتی و یا لاعلاجی مجبور به تصدیع اوقات بخش درمان خصوصی می‌شوند و بیمارستان‌های تمیز و مطب‌های لوکس را کثیف می‌کنند!
این چه تفرعن و تبختری است که می‌گوید هرکس که ندارد به بخش خصوصی نیاید؟!
مگر مردم مستضعف زمانی که انقلاب ۵۷ را رقم زدند؛ نفحات انقلاب خود از قبیل مالیات کم و برق و آب و بنزین کم‌قیمت را از بخش خصوصی و قشر مرفّه مستنثنی کردند که اکنون اینچنین مستوجب مجازات شده‌اند؟!
من‌حیث‌المجموع باید گفت که این نظرات آقای خاتمی نه تنها هرگز محترم نیست بلکه معتبر هم نیست و در سایر ممالک پیشرفته دنیا هم هیچ اثری از اجرای چنین حرف‌های عجیبی نیست.
پیش از این، یک مقام وزارت بهداشت دولت پزشکیان نیز برخی تنش‌های عصبی و رفتارهای خارج از قاعده‌ی رخ داده در فرایندهای پزشکی را به بیمارستان‌های دولتی مرتبط دانسته و گفته بود: تراکم بالای مراجعات در بیمارستان‌های دولتی آموزشی، باعث خستگی کادر درمان می‌شود و البته به دلیل همین خستگی هم ممکن است یک مراجعه جدید را قبول نکنند یا حتی ممکن است جمله‌ای به زبان بیاورند که معنا و مفهوم دیگری القا کند!