سلاح اول جمهوری اسلامی و برتر از سلاح پلاسمایی و اتمی، شهادت است. نبود این سلاح است که سبب می شود ارتش رژیم غاصب و آمریکا دچار سانحه پس از جنگ شده و به بیماری های روانی گرفتار شوند.
این سلاح است که سبب می شود محسن حججی تیغ بر گلو لبخند بزند و استعلا و تعالی شهامت باشد؛ شهامتی که در اسطوره رستم هم نمی توان دید؛ شهامتی که در دوره فردوسی بزرگ هم نظیر نداشته است. کار، کار انقلاب اسلامی است.
کسانی چون شهید عباس دوران هم که پرواز با هواپیما را در آمریکا آموختند، پرواز با پیکر خویش را در انقلاب اسلامی فراگرفتند. این اسلام و شهادت بود که شهامت را در اوج آن ممکن می کرد.
سلاح دیگر و برتر جمهوری اسلامی ثبات سیاست کلان است.
در آمریکا به ویژه در سالهای اخیر با تغییر دولتها، سیاست های کلان هم تغییر می کنند اما در جمهوری اسلامی، سیاست کلان همواره یگانه است.
سلاح برتر دیگر جمهوری اسلامی از حیث نظامی و امنیتی، ناممکن بودن کودتا است. این را با ترکیه و برخی کشورهای دیگر مقایسه می کنید.
سلاح دیگر و برتر از پلاسما آن است که هیچ دولتی در ایران استعفا نمی دهد یا سقوط نمی کند و از این حیث بر انگلیس، اسراییل و ترکیه و بسیاری برخی کشورهای مدعی دیگر برتری دارد.
سلاح دیگر برتر از پلاسما، بسیج است. حتی نیروهای نظامی داخلی هم قبول دارند هیچ نیرویی شهامت این نیرو که در ازای فعالیت هایش حقوق و دستمزدی هم دریافت نمی کند، ندارد. این یک مزیت منحصر بفرد و مختص جمهوری اسلامی بر کشورهای دیگر است. می‌توان این عامل آزاد و خودجوش را با چالش همیشگی رژیم غاصب برای فراخوان نیروهای ذخیره با وجود اجباری بودن مقایسه کرد.
