«تئاتر بکت و نورولوژی احساس»؛ عبدالرحمن نجل رحیم؛ نشر چرخراهی به پیوند میان تن و روان

زبان بدن در تئاتر اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد، به‌ گونه‌ای که اگر نادیده گرفته شود، ارتباط معناداری میان بازیگر و تماشاچی برقرار نخواهد شد. بنابراین می‌توان دو کفه‌ی ترازو در کنش‌های بازیگران تئاتر متصور شد که یک کفه کلام است و دیگری حرکات بدنی. بکت در تئاتر، تنها داعیه‌ی متن نداشت و به جزئیات اجرا اهمیت خاصی می‌داد و همچنین بر حرکات بدنی نیز تمرکز کرده بود.